แสดงว่าทุนต้องหนาสุดๆ เห็นดึงมาเยอะแยะมากมีทั้งบ้านเล็กบ้านใหญ่ที่ตีกันอยู่ก็ต้องมาจับมือกัน คู่แค้นร่วมพรรคเดิมก็ต้องปั้นหน้ายิ้มให้กัน มีถึงขั้นลาออกจากพรรคเก่าที่พ่อสร้างไว้ และยังดูดมาเติมเรื่อยๆไม่หยุด เรียกว่ามากองรวมกันหมด เรื่องผลประโยชน์นี่มันน่ากลัวจริงๆ แต่สงสัยว่าจะแบ่งชิ้นส่วนยังไงให้ลงตัว โควต้ารัฐมนตรีน่าจะมีจำกัด คนเดิมที่เพิ่งเคยได้เป็นก็คงอยากเป็นต่อ คนใหม่ย้ายมาก็คงตกลงอะไรไว้ ไม่รวมเด็กฝากมา คนเก่าแก่ของพรรคที่รอมานาน หรือโควต้าคนนอกอีก

รายได้สแกมเมอร์ ประมาณ6แสนล้านบาทต่อปี เจียดมา 100 ล้าน ซื้อ 100 คน ยังแค่หมื่นล้าน

ไม่ได้ระดับประเทศ ก็ไปเอื้อให้ได้ระดับท้องถิ่น กินกันหลากหลาย

ไม่พอใจ ก็กลับไปพรรคเดิม

ตอนนี้ยังไม่เค้กในมือ ทุกคนก็หวังส่วนแบ่งในใจ เดียวของเจอของจริง เค้กไม่พอแบ่ง ก็จะเป็นแบบ พปชร

ทำไมไม่ไปหาพรี่แป้งกันบ้างนะ

เดานะ(แต่ไม่น่าคลาดเคลื่อนมาก) คนเรามันหวังผลประโยชน์แบบทันที หรือแบบในอนาคต(ก็คือเดิมพันแหละ) แบบทันทีมันก็ชัดเจน อาจจะมีใช้เงินไปดึงตัวมา มากน้อยแล้วแต่ แต่ส่วนของอนาคตเนี่ย ขึ้นอยู่กับว่าตกลงกันที่อะไร บางทีก็เงินอีก บางทีก็อำนาจเช่นตำแหน่ง บางทีอาจจะแค่โอกาสหรือคอนเนคชั่นก็ได้ เช่นร่วมกับไอนี่จะได้เจอไอนั่น จะได้ทำอันนั้นจะได้แตะอันนี้ เรื่องพวกนี้ผมว่ามันสุดแต่เจรจา

มันไม่ใช่การแบ่งเค้กมันคือการทำตามคำสั่ง จะแดง น้ำเงิน เขียว หรือสีอะไรก็ตามที่ไม่ใช่ส้ม มันก็มีนายคนเดียวกัน เขาบอกให้ไปหาทางเป็นรัฐบาบพวกเมิงก็ไปเคลียกันมาให้เรียบร้อย

ครั้งนี้ มากอบโกยครับ ครั้งหน้าก็ย้ายอีก หาที่เกาะใหม่ ถ้าคนนั้นมีอำนาจให้กอบโกยต่อ

เค้กมันไม่ได้มีแค่เก้าอี้ในรัฐบาล อำนาจ เงิน แบ็ค ตำแหน่งอื่นๆ ยังมีอีกเยอะให้แบ่งปัน