ผมไปทางวาดรูปแล้วกันครับ
ผมว่ามันยากนะ วาดแบบให้เรารู้สึกไปกับภาพ

ผมว่าการที่ศิลปินเอกระดับโลกที่เราๆรู้จักกันส่วนมากจะเป็นนักจิตรกรรมก็บ่งบอกได้ในระดับนึงนะว่าอะไรคือพรสวรรค์ที่หายากมากกว่า แล้วคนทั่วไปว้าวมากกว่ากัน

วาดภาพ หายากกว่า ร้องเพลงถ้าฝึกร้องหรือเป็นึนชอบร้อง ตั้งแต่เด็กนะ เสียงค่อนข้างดีเลยล่ะ ภาษาเพลงหาเสียงตัวเองเจอเร็ว แต่ถ้าจะมาฝึกตอนอายุ เช่น 17 ปีขึ้นไปให้ตายเสียวก็ไม่เพราะ ยกตัวอย่างพวกประดวดตาคมเดอะสตาร์ บางคนเอาหน้า อย่างเดียว เสียงไม่ต้อง เพราะพวกนี้พึ่งจะมาฝึก วาดรูปสวย มันไม่ใช่แค่วาดได้แต่มันจะมีจินตนาการออกมาด้วยเช่นวาดเกตุการณ์ที่ไม่เคยเห็นแต่กลับวาดออกมาได้

คนเสียงดี ร้องเพลงเพราะ มีเยอะนะ แต่คนที่ดังกลับไม่ใช่คนที่ร้องเพราะที่สุดหรือเสียงดีที่สุด แต่คือคนที่มีเอกลักษณ์อะไรสักอย่างที่แตกต่างจากคนทั่วไป แบบร้องมาแล้วรู้ว่านี่เสียงใคร ไม่ใช่แค่ เออ เพราะดีนะ
คนที่วาดภาพสวย วาดภาพเก่ง ก็ไม่ใช่ทุกคนที่โด่งดัง แต่คือคนที่มีเอกลักษณ์ แตกต่าง ต่างหาก ไม่ว่าจะการใช้สีที่โดดเด่น แบบนี่งานแวนโก๊ะปะวะ ลายเส้นที่เห็นแล้วรู้เลยว่า นี่มันอาจารย์ฟูจิซาวะชัดๆ! อะไรแบบนั้น หรือลายเส้นแบบ นี่มันงานของ noritake ของ yu nagaba


เราจะรู้ว่าเรามีพรสวรรค์เรื่องเสียงดีได้ไง ถ้าไม่เคยร้องเอื้อนเอ่ย
เราจะรู้ว่าเรามีพรสวรรค์ด้านวาดภาพได้ไง ถ้าไม่เคยจรดดินสอ

ก็คงต้องมีความคิดความชอบที่อยากจะทำในสิ่งนั้นก่อนแหละ แล้วพรสวรรค์ถึงจะช่วยส่งเสริมเรา

เพ้อมาซะยาว สรุปคือ ไม่รู้เหมือนกันครับ