สวัสดีครับ เกริ่นสั้นๆ แม่ผมเป็นโรคสมองเสื่อม

วันนี้ตอนเย็นผมจับได้ว่า แม่ผมแกกินเนื้อดิบในตู้เย็นครับ เป็นเศษเนื้อโคขุนที่ผมซื้อไว้ทำอาหารนั้นแหละครับ ประมาณหนึ่งกำมือครับ และ ณ เวลานี้ที่ผมตั้งกระทู้ ผมเห็นแกเดินออกไปข้างนอกนาน จนผมสงสัยว่า เอาอีกแล้วใช่ไหม ผมเดินไปดู นั้นไงจนได้ แกเอาผงชูรสมาใส่ในน้ำเปล่าๆกิน จริงๆยังมีเครื่องปรุงอีกหลายอย่างที่แกใส่ในน้ำเปล่า ผมก็สงสัยว่าทำไมอยู่ดีๆเครื่องปรุงในครัวลดไปเยอะ เพราะคนทำกับข้าวตอนนี้มีแค่ผมเท่านั้น ผมเลยรู้ปริมาณเครื่องปรุงแต่ละชนิดว่าเหลือเท่าไร

เอาตัวอย่างมาให้ดูครับ นี้คือถ้วยใส่ผงชูรส ล่าสุดเมื่อ 2-3 วันที่แล้ว ผมเพิ่งเติมมันเต็มครับ ตอนผมทำอาหาร ผมใส่ผงชูรสนิดเดียวจริงๆ ไม่ถึงครึ่งช้อนต่อวัน และที่คือปัจจุบันที่เหลือครับ



คำถามต่อมาที่หลายคนอาจสงสัย ทำไมไม่เอาไปซ่อน เอาไปซ่อนไม่ได้ครับ เดี๋ยวแกไม่เจอ พอไม่เจอเดี๋ยวดันไปเจอน้ำยาล้างห้องน้ำที่ผมซ่อนไว้อีก ต้องบอกก่อนว่าบ้านผมมันบ้านโบราณ ไม่มีอะไรรที่ล็อคได้เลยครับ ช่องเก็บของ ประตูทุกอย่างเปิดง่ายหมดครับ

ยอมรับว่าเหนื่อยใจมากๆ ไม่รู้ผมจะเป็นบ้าตายก่อนไหม ผมไม่ดุอะไรแม่ผมนะ ผมเคยแล้ว แต่อย่างที่รู้กัน ดุไปก็เท่านั้น แกจำอะไรไม่ได้ ผมเลยไประบายกับตัวเองเช่น ไปตะโกนนอกบ้าน หรือเอามือทุบหัวตัวเอง ถ้ามันถึงขีดจำกัดของผมจริงๆ ปีหนึ่งผมทำแบบนี้ไม่เกิน 2 ครั้ง

ผมไม่รู้ทำยังไงที่จะไม่ให้แกกิน ก็เลยเอาไปซ่อนบางส่วนคือผงชูรสกับแป้งทอดกรอบ จากนั้น ผมเลยเอาของล่อ เพื่อเบี่ยงเบนความสนใจ นั้นก็คือเอามาม่ามาวางไว้ ให้แกกินแทนเครื่องปรุง ในช่วงที่ผมหลับหรือช่วงทีเผลอ ผมไม่สามารถจับตาแม่แกตลอดเวลาได้ ไม่ไหวครับ



ส่วนของในตู้เย็น ที่แกกินพวกเนื้อดิบ ผมไม่รู้จะทำยังไงจริงๆ ตอนนี้คิดแค่ว่า เอามาม่าไปแช่ตู่เย็นเหมือนตรงเครื่องปรุง อย่างน้อย ผมก็มองว่าเส้นมาม่าดิบๆคงไม่อันตรายมากกว่าผงชูรสที่กินเปล่าๆแน่ๆ ต้องรอดูผลว่าแกกินไหม ต้องรอดูในวันถัดๆไป

ขอบคุณที่เสียเวลาอ่านครับ

ซื้อตู้พลาสิตใหญ่ๆมาติดกุญแจล๊อคมั้ย พวกของอันตรายด้วย

แน่นอนครับ ก่อนตั้งกระทู้ ผมได้ลองเซิสดูในแอฟแล้ว มันมีแต่แนวๆตู้เหล็กทั้งนั้นเลย หรือผมใช้คำไม่ถูกหวา ไม่รู้มันจะมีผลกับเครื่องปรุงไหมครับ อันนั้นไม่เท่าไรครับ แต่เรื่องตู้เย็นเนี่ย ผมจนปัญญาจริงๆ

อัลไซเมอร์ นี่ทำคน ดูแล คลั่ง ได้เลยนะ ยังไงก็เอาใจช่วย ฮะ เห็นใน ตต บอกว่า ถ้าหนักจริงๆ ถึงกับลืมการ กลืน อาหาร การหายใจ เลย เศร้าเลย

เก็บให้เรียบ เหลือแต่พวกของกินได้ไว้ครับ มาทรงนี้ ทานมั่ว ช็อคไปหวันแน่

ถ้ามีเงินไปฝากไว้บ้านพักคนชรา ครับมีคนดูแลตลอด หรือไม่งั้นต้องจ้างคนมาอยู่แม่

เป็นกำลังใจให้นะครับ

หาตัวล็อคตู้เย็นมาติดครับ ลองเสริจในช็อปปี้ดู

คุณแม่ยังอ่านหนังสือออกใช่มั้ย ลองเขียนคำแล้วแปะพาชนะดูมั้ย เผื่อแกอ่านก่อนใช้

ถ้าแบบนี้ยังไงก็ต้องมีคนดูแลตลอดครับ ไม่ให้่หยิบของกินเอง ให้กินข้าวเป็นเวลา ไม่งั้นยังไงก็แย่ในอนาคต ต่อให้คุณเก็บดีแค่ไหนเขาก็จะหาจนได้นั่นแหละเรื่องปรกติ ต้องยอมเสียบางอย่างเพื่อได้บางอย่าง

นี่ผมก็1ปีละไม่ต้องไปไหนอยู่แต่บ้าน พ่อบายพาสหัวใจ แม่สับสนเฉียบพลัน มาพร้อมๆกันเลยปลายปีที่แล้ว สนุกสนานไปอยู่บ้านดูแลผู้ป่วย ปล่อยไม่ได้คนหนึ่งชอบหยิบของกินจุกจิกชอบกินเค็ม-มัน-ไม่ชอบกินยา อีกคนก็กินจืดจนมีภาวะโซเดี่ยมต่ำวิกริต-เอะอะหยิบกินยา คือคนละแนวเลย

ถ้าไหวอยู่บ้านดูแลหรือหาคนดูแลตลอดเวลาเถอะครับ สบายใจด้วย

กินเนื้อดิบนี่คือยังไง กินเข้าไปเลยหรอครับแอบน่ากลัวนะนั่น

น่าเห็นใจ คนดูแลผู้ป่วยสมองเสื่อมนี่ต้องใช้พลังใจมากๆเลย

สู้ๆนะท่าน

แบบนี้ไปก่อนก้ยังดี

หนักจริง

เบลอๆแบบนี้โพแทสเซียมตกรึเปล่า

แก้ปัญหาให้ตรงจุด

1.สายลม ดูแลแม่ไม่ได้ ต้องแบ่งเงินจากเงินบำนาญแม่ มาจ้างคนดูแล

2.สายลม ควรออกไปทำงานหาเงินเพื่อเลี้ยงตัวเอง ไม่ใช่รอเงินแม่ หรือ รอวันท่านเสียและก็ได้เงินฌาปณกิจ

3.ท่านอายุไม่น้อยแล้ว สมควรใช้ชีวิตให้มีชีวิต

ผมเคยผ่านมาแล้วครับ พ่อผมเป็น มะเร็งที่ต่อมลูกหมาก ไม่มีใครเฝ้าเลย ผมต้องลางานไปนอนเฝ้าพ่อ 2 สัปดาห์ และเวลา จ่ายเงินที ขนาดเบิกตรงกรมบัญชีกลางได้ แต่ต้องจ่ายส่วนต่างค่าห้อง และบางส่วนที่เบิกไม่ได้ทีนึงเกือบ 20000

สำคัญนะครับ คือท่านต้องมีเงิน จะได้เลี้ยงตัวเองและหาคนมาช่วยดูแลแม่ บางอย่างเราทำได้ไม่ดี ก็ต้องให้คนอื่นช่วยครับ

ผมถามหน่อยครับ ท่านสายลมมี ปริญญาตรีไหมครับ คือ ผมมีเพื่อนใน ss นี่หลายคน ผมเคยฝากให้ทำงานแบงค์ด้วยอ่ะครับ เผื่อท่านสนใจนะ ฝากไว้ให้คิดดู