ในจังหวัดใหญ่ ตัวเมืองมักจะถูกละเลย เพราะที่จอดรถหายาก ค่าเช่าแพง อาคารเป็นของคนเก่าแก่

ชุมชนที่เกิดขึ้นคือชานเมือง มีห้างใหญ่ตามมา มีถนนตัดใหม่สายใหญ่ มีบ้านจัดสรรโครงการใหญ่

แต่ผมยังชอบมาใช้ชีวิตในเมืองเก่า ร้านเครื่องใช้เจ้าเก่าที่เคยรุ่งเรืองในตอนเด็กแม้ตอนนี้จะโดน disruption ไปจนไม่อาจเรียกว่าขายดีได้ ร้านอาหารที่คนทำแก่ชราจนเปลี่ยนรุ่น ร้านขนมที่คนทำ 4 คนอายุเกิน 70 ทั้งหมด

ความสะดวกสบายนั้นน้อยกว่าเดินห้าง ร้อน ฟุตบาทก็ไทยสไตล์ แต่การเข้าไปนั่งแล้วมีคนรู้จักพ่อแม่ของเรา มีคนทักทายแบบที่ไม่ใช่แค่พนักงานพูดกับลูกค้า มันก็มีบรรยากาศอีกแบบ

เจ้าของร้านนาฬิกาคนจีน อายุ 60 ที่แต่ก่อนคนจะมาแน่นทุกวันหยุด ตอนนี้แม้จะเปิดสองคูหาเหมือนเดิม แต่สีซีดๆที่ป้ายนาฬิกาก็คงต้องบอกว่าเขาไม่ขายมากนัก ผมแนะนำให้เขาขายออนไลน์เขาบอกว่าทำไม่เป็น ลูกชายไปทำงานเป็นผู้จัดการธนาคาร ลูกสาวมีแฟนเป็นทหาร ไม่มีใครรับช่วงต่อ ถ้าหมดยุคเขาก็คงต้องปิดร้านหรือให้คนอื่นเช่าไป

ร้านขายของชำที่ขายไม่ได้ ของร่อยหรอ เพราะสู้ร้านสะดวกซื้อที่อยู่ตรงข้ามไม่ได้ กำลังจะปิดกิจการ ห้างที่ผมได้ไปวันสุดท้ายเปลี่ยนเป็นออฟฟิศให้เช่า

กิจการของชาวบ้านในถนนสายหลักจริงๆที่ยังไปได้กลายเป็นพวกขายดอกไม้บูชาสิ่งศักดิ์สิทธิ์ใกล้ๆ นอกนั้นเป็นของบริษัทใหญ่จาก กทม หมดแล้ว

ตามตรอกซอกซอยยังมีร้านรับจ้างรีดผ้า ทำขนมขายส่งอยู่บ้าง แต่ร้านขายของส่งลดขนาดกิจการไปเยอะด้วยการมาของโลกการค้าออนไลน์

กิจการที่เกี่ยวกับเด็กพวกเสื้อผ้ารองเท้านักเรียน ของเล่น ดูยังเงียบเหงาเพราะไม่ใช่ช่วงเปิดเทอม

จังหวัดอะไรครับนี่ สนใจร้านนาฬิกาครับ ร้านแนวๆนี้มักจะมีของตกหล่นเปนแรร์ไอเท็มอยู่ไม่น้อยเลย ;)

เวลาไปจังหวัดไหน ผมก็ชอบเข้าอำเภอเมืองนะ เข้าโซนตลาดเพื่อมาดูบรรยากาศเก่าๆ แบบนี้แหละฮะ ต่างจังหวัดในอำเภอเมืองจะฟีลแบบที่ท่านว่าซะเยอะ ยิ่งจังหวัดใหญ่ยิ่งสนุก ร้านเก่าแก่เยอะดี

เสียดายบ้านพ่อแม่ผมไม่ได้อยู่ในโซนนั้นเลย ในตลาดคนจับจองกันหลายรุ่นได้ละ พ่อแม่ผมเลยต้องออกมาชานเมืองหน่อย ถ้ามีโอกาสกลับบ้านผมก็ชอบขับมอเตอร์ไซค์เข้าตลาดแหละ บางทีไม่ได้ซื้ออะไรนะ ไปกินบรรยากาศอย่างเดียว