ตั้งแต่พ่อผมตาย เชื่อมั้ยสิ่งนึงที่เกิดกับผมมากเลยคือ

ใครนัดผมไปไหนไกลๆนะ ผมไม่กล้ารับปากเขาอะ ว่าผมจะไปได้มั้ย ผมกลัวผมตายก่อน

อย่างงานแต่งผมกับเมีย 29 พฤศจิกายนนี่ ผมยังคิดเลย กุจะอยุ่ถึงป่าววะะ กุจะตายก่อนมั้ย

เพื่อนผมจะแต่งงานเดือนหน้าผมยังคิด กูจะอยุ่รอดถึงวันนั้นหรือเปล่าว้ะ

กิจกรรมเสี่ยงๆผมก็มีแค่ไปขี่รถทัวริ่งเล่นแถวบ้านไปกลับร้อยสองร้อยโล แต่ผมขี่ความเร็วแค่ 90-100

ที่เหลือผมก็นั่งเล่นเกมอยุ่บ้าน

ขนาดมาทำงานจะขี่รถออกจากบ้านผมยังกลัวเลย ไอ่เหีย กุจะตายมั้ยว้ะ ไปทำงานวันนี้ แต่พอผมคร่อมมอไซค์

ก็เหมือนทุกสิ่งทุกอย่าง อยุ่ภายใต้การควบคุมของผมหมด

นี่จะเลิกงานจะไปยิม ผมยังกลัวเลย

ผมกลัวแค่ตายไปแล้วมือถือผมจะไปอยู่กับเมีย ฉิบหายย

ผมก็ใช้ชีวิตแบบไม่กลัวตายนะ แต่ไม่ประมาทกับสิ่งที่ทำ

ผมแค่คิดว่าถ้าวันนี้เราไม่ทำแบบนี้
พรุ่งนี้เราจะเสียใจกับมันมั้ยวะ
แล้วเราจะมีโอกาสกลับมาทำมันอีกมั้ยวะ

สุดท้าย ผมว่าใช้ชีวิตบนความไม่ประมาทคือสิ่งที่ดีที่สุดแล้วครับ

เคยคิดเหมือนกันครับ แต่ไม่ถึงขนาดนั้น เพราะคิดว่า ตายก็คือตาย

แต่คิดเวลาเราอายุมากขึ้น แล้วก็แบบ รอดหรือยังวะ พอไปดู คนนั้นป่วยตอนอายุเท่านี้ก็เห้ย ยังไม่รอด

แต่พอเจอคนตายบ่อยๆก็เริ่มเข้าใจชีวิต เสียดายชีวิตแค่ตอนเห็นประวัติศาสตร์ คนในดีตเขาไม่รู้เรื่องที่เกิดขึ้น โลกมันเปลี่ยนเยอะนะ วิวัฒนาการ แต่เราได้เห็นแค่ช่วงนึงของโลก

ความตายอยู่ใกล้ตัว และรอบตัวเราจริงๆ

คนในครอบครัวเสีย เกือบปี ภาพความทรงจำมันยังย้อนมาทุกวันเลยครับ
ที่ที่เคยไปด้วยกัน กิจกรรมต่าง ๆ ร่วมกัน
ทึ่ใหม่ ๆ ถ้ายังอยู่คงไปด้วยกันไรแบบนี้
ผมใช้ชีวิตเกือบปกตินะ คนอื่นคิดว่าปกติ แต่ตัวผมนี่กลัวการพลัดพรากจากลามากครับ ค่อนข้างห่วงคนข้างหลังด้วย

ผมกำลังเป็นเลย กลัวตายไปหมด ระแวงไปหมด สงสัยต้องไปหาหมอละเนี่ย