เมื่อก่อนอยู่บ้านพักข้าราชการสบายๆ แทบไม่ต้องเสียอะไร แต่ต้องระเห็ดออกมาซื้อบ้าน แต่ละเดือนต้องจ่ายค่าบ้านเยอะๆ เพื่อให้หมดหนี้เร็วๆ

ดีนะมีเงินเก็บ ถ้าไม่มีเลยนี่นรกชัดๆ

สมัยก่อนตกงาน ข้าวหุงที่เค้าขายต้องกินให้ได้ 3 มื้อ กว่าจะผ่านมาได้

ปลายปีนี้จะ 42 ที่ผ่านมาใช้ชีวิตแบบไม่มีวางแผนอะไรเลย
จนมาต้นปีถูก layoff ครั้งแรกในชีวิต
เมษา พยายามตั้งทีม รับงานทำระบบ ก็ถูกลูกค้าขี้โกงเบี้ยวเงินไม่จ่าย
กลางเดือน มิย ได้งานใหม่ เงิินเดือนลดจากที่แรก 20%
ต้นเดือน กค ถูกแจ้ง layoff อีกครั้ง จากการเปลี่ยนแผนควบรวมบริษัท
เงินเดือนเรียกได้ว่าเดือนชนเดือน หรือบางทีก็เกิน
ยังโชคดีมีบุญเก่า ที่ออมไว้เอามาซับได้บางส่วน แต่ก็คือเอาออกมาหมดเลย
ตอนนี้เงินเก็บคือ 0 แต่หนี้และค่าใช้จ่ายต่างๆคือ แทบจะ 90% ของเงินเดือน

ตอนนี้ได้งานใหม่แล้ว พยายามตั้งสติ ตั้งต้นใหม่ บอกตัวเองว่าอย่ายอมแพ้
ชีวิตก็แบบนี้ เราเลือกได้ ว่าจะลุยต่อ จะพัก หรือจะเลิกเล่น

สู้ต่อไปครับ สำหรับคนที่เลือกที่จะไม่เลิก

ผมอายุจะ 40 ละ เคยทำธุรกิจแล้วโดนโกง เป็นหนี้เกือบ 10 ล้าน งานประจำก็หาไม่ได้เพราะอายุเยอะ เขาไม่รับ ทำอย่างกะคนอายุเยอะแล้วทำอะไรไม่เป็น จะบอกว่าอายุเยอะอีโก้สูง มันก็ไม่ทุกคนไหม ทุกวันนี้ก็ทำทุกอย่างที่จะหาเงินได้ ค่อยๆใช้หนี้ไป ชาตินี้ไม่รู้จะหมดไหม

ผมเชื่ออย่างนึงว่าความสำเร็จมันอาจจะมาตอนไหนเวลาไหนก็ได้ มาช้ามาเร็วก็ต้องมา แต่วิธีคิดคุณต้องดีก่อน คนที่ตอนนี้สำเร็จไม่ได้การันตีมันจะคงอยู่ถาวร คนที่ล้มเหลวตอนนี้ก็ไม่ได้การันตีว่าจะล้มเหลวตลอดไป

ตอนอายุ 30 ก็ยังไม่มีอะไรเช่นกัน บริหารบริษัทเกือบไม่รอด



มาพอรอดพ้นได้ (เลิกทำธุรกิจเดิม มาลุยธุรกิจกับภรรยา) ก็ตอน34-35 ... คือดีขึ้นกว่า30พอสมควร


ถามว่าวันนี้รวยพอยัง ก็บอกเลยอีกไกลถึงจะเกษียณได้จริงๆ

แต่วันนี้ก็มีความสุขมากพอแล้ว มากพอที่จะหายไปแล้วไม่เสียดายอะไร

เพราะไม่อยากทำอะไรเยอะกว่านี้ละ 555 (มันเบื่อที่จะทำงานละ แต่ก็ต้องดูแลมันไปจนกว่าจะเลิกทำแหละ)

ตอนอายุ 30 เคยมีรุ่นน้องถามว่ามีเงินเก็บไหม ผมตอบไปว่าไม่มีเลย เงินเก็บเป็น 0 (ตอนนั้นยังมีหนี้บ้าน) น้องทำหน้างง ๆ 555

ถ้าถามว่าล้มเหลวไหม ถ้าเอามาตรฐานสังคมใน social media มาเป็นตัววัด ต้องบอกว่ารู้สึกล้มเหลวอยู่ตลอดเวลานั่นแหละ ทั้ง ๆ ที่คนรอบตัวมีทั้งแบบที่ไม่มีทั้งงาน เงิน บ้าน แต่เค้าไม่ได้รู้สึกว่าล้มเหลวอะไร (ถ้าถามลึก ๆ หรือขุดคุ้ย เค้าก็คงตอบว่ามันก็ล้มเหลวแหละ แต่ปกติคนพวกนี้ไม่ได้จมอยู่กับความคิดนี้ เค้าเลยดูมีความสุข)

บางทีก็งงกับตัวเอง แต่ชีวิตก็แบบนี้ อยู่ที่วิธีมอง (ของแต่ละคน)

ขอเป็นกำลังใจให้ทุกท่านครับ ถึงแม้ท่านจะประสบปัญหามากมาย แต่ถ้าท่านมีสติ ทุกปัญหาย่อมมีทางออก ตั้งสติ สร้างกำลังใจ แล้วเผชิญหน้ากับปัญหา ปัญหาใหญ่ๆยุ่งๆมันอาจจะมีปมเล็กๆที่แก้แล้วคลี่คลายได้ คนเราเกิดมาเพื่อสู้กับปัญหา สู้กับทุกข์ ท้อได้แต่ต้องกลับมาสู้กับมันนะครับ สู้ๆครับ

ล้มเหลวกับเป้าหมาย ยังไม่ได้ตามที่หวัง แต่ก็ไม่ได้แย่ หาเงินเองได้ แต่ยังไม่มากพอที่ิคิดจะสร้างครอบครัว อาจจะต้อง 3 แสนบาท+/เดือน แบบมั่นคงมากพอ เพราะส่วนตัวถ้าจะมีครอบครัว ต้องมีบ้าน รถ และทุกสิ่งอย่างพร้อม ไม่ชอบให้คนที่ตัวเองรักต้องมารอเราสร้างตัว และตัวผมเองก็ไม่มั่นใจด้วยว่าจะทำได้ตามที่หวัง ทำได้แค่พยายามไปเรื่อยๆ เพราะไม่รู้วันข้างหน้าจะเกิดอะไรขึ้น พิษเศรษฐกิจ สงคราม ธุรกิจพังหมด ไม่มีอะไรมั่นใจสักอย่าง

เขียน คำสั่งปฏิเสธการกู้ชีพ ไว้ฮะ

31 มิถุนาที่ผ่านมาครับ

เงินเก็บผมก็ไม่เยอะนะ ตอนนี้ราวๆ 200-300k (เงินตัวเองล้วนๆ ขึ้นลงตามสภาพการใช้จ่ายแต่ละเดือนของที่บ้าน)

แต่ก็โอเคนะ ผมเริ่มงานตอน 25ได้ เพราะก่อนหน้านี้อ่านสอบเนติอย่างเดียว จนปีที่ 3 ว่าจะทำงานละดันจบพอดี ก็เลยเหมือนตามเป้า เป็นทนายมา 5-6 ปี ปีแรกๆ เรียนรู้เพราะไม่ได้ฝึก ไม่ทำงานเลย กว่าจะได้ค่าวิชาชีพก็น่าจะเข้าปีที่2 เงินเก็บเริ่มมาจากปีที่แล้วที่งานเริ่มมา+อยู่ทีมงานใหญ่ๆ ก็เลยมีเงินเก็บบ้าง ส่วนค่าใช้จ่าย รับผิดชอบที่บ้านเกือบทั้งหมด ค่าบัตรแม่ ค่าใช้จ่ายในบ้าน +เติมกาชาส่วนตัว ก็เลยมองว่ามีเงินเก็บเท่านี้ก็โออยู่

ไม่มีหนี้บ้านเพราะพ่อแม่ผ่อนหมดแล้ว (กราบ) ที่ทำงานก็ใกล้บ้าน รถจริงๆชื่อผม แต่ก็มาจากเงินพ่อแม่อยู่ดี เพราะขายเบนซ์คันเก่าที่แม่อยากใช้ แต่แมงค่าซ่อมแพงชิบหาย เลยมาใช้ MG HS PHEV แทน ได้ไฟฟ้า 60กว่ากิโลก็ช่วยค่าน้ำมันได้เยอะมาก เพราะบ้านห่างจากที่ทำงานไปกลับราวๆ 30 โล ถ้าไม่ได้วิ่งศาลไกลๆ วันนึงชาร์จก็ใช้พอละ ก็เลยเอาค่าน้ำมันมาจ่ายค่าไฟบ้านแทน

ถามว่ามีสินทรัพย์ไหม ก็พอมี แต่ถามว่าลงทุนเพิ่มไหมก็ไม่ เพราะเล่นหุ้นละดอย ผมไม่ใช่สาย VI ด้วย

แต่ผมก็ถือว่าพอใจนะ ไม่มีหนี้เป็นลาภอันประเสริฐจริงๆน่ะละ เงินก็คัฟเวอร์ค่าใช้จ่ายที่บ้าน มีเหลือไปเติมเกมเสียทิ้งอีก ถ้าเลิกเติมก็น่าจะมีเงินเก็บเหลือเยอะขึ้น ผมก็พอใจแล้วละ เอาใจช่วยท่านอื่นๆนะครับ เศรษฐกิจประเทศเรามันแย่จริงๆ แต่เพราะแย่น่ะละ ทนายแบบผมเลยมีงานทำ

เอาใจช่วยนะ

สมาชิกในนี้ส่วนใหญ่ผู้ชาย งานซ่อมอุปกรณ์ต่างๆก็ทำเองประหยัดไปหลายสตางค์อยู่ และได้ทักษะเพิ่มเติมอยู่แล้ว ลองเปิดบ้านซ่อมโน่นนี่ อาจจะได้ผลตอบแทนอะไรมาบ้าง

ส่วนคู่ชีวิต(ผู้หญิง) ก็รับงานพวกอยู่เป็นเพื่อนผู้สูงอายุ(ผู้ชายทำไม่ได้เขาไม่ไว้ใจให้ทำ) เงินก็น่าจะพอได้แต่เหนื่อยดูแลหน่อย

แล้วถ้ายิ่งภาษาต่างประเทศได้ รับดูแลเด็กเล็ก2ภาษา ราคาค่าแรงก็ต่อรองดู

อาจจะเป็นช่องทางเล็กๆนะครับ

ปล.ลองเสนองานดูแรกๆจะถูกปฏิเสธอยู่แล้ว ก็ฟรีบ้างแลกค่าข้าว(แรงงานราคาถูก) คล้ายโปรแอพช๊อปปิ้ง ที่เขาลดบ้างฟรีบ้าง ฯลฯ แต่สมาชิกคนอื่นๆอาจจะมีไอเดียที่ดีกว่าอยู่ ลองดูนะครับ

knw จริงป่าว

ทางนี้ 34 ครับ ผมพยายามไม่เอาใครเป็นบรรทัดฐานนะ แต่ก็ยังไม่รู้สึกพอใจในตัวเองอยู่ดี อยากจะเอาชนะภาระ fixed cost ต่อเดือนโดยที่ไม่รู้สึกว่าไม่เหลือเงินเก็บ ด้วยความที่แม่ป่วยติดเตียง ซึ่งยังดีที่เพิ่งมาเป็นตอนทำงานแล้ว พื้นฐานที่บ้านแค่ฐานะปานกลาง ไม่ได้มีอะไรที่ตกทอดมานอกจากการศึกษากับที่อยู่อาศัย พ่อก็อายุมากแล้วจึงไม่ได้มีรายรับอะไร แถมช่วงแรกๆเป็นพ่อที่แทบจะขายทรัพย์สินทั้งหมดมาดูแลแม่ หลักๆเลยหมดกับค่าดูแลแม่กับให้พ่อจนไม่ได้เหลือเก็บอะไรเลย ถ้าไม่นับ provident fund ที่ที่ทำงานหักเก็บไว้ให้ ตอนนี้ไม่มีภาพด้วยซ้ำว่าจะซื้อของใหญ่แบบบ้านหรือรถได้

อายุจะ37 พย.นี้ ชีวิตแมร่งสับสนวุ่นวาย เคยทำธุรกิจกับเพื่อนแล้วโดนโกงเป็นหนี้ 1ล้าน ต้องกัดฟันใช้หนี้ที่ตัวเองไม่ได้ก่อเกือบ10ปีอะกว่าจะฟื้นมาได้ มีแฟนแฟนก็มีเลิกไปปีที่แล้ว ญาติชวนไปอยู่ต่างประเทศก็ลังเลจะไปไม่ไปดี มีหนี้คอนโดเหลือนิดหน่อยแล้ว รถเก่าๆ1คัน ถามว่าล้มเหลวไหมก็ล้มเหลวจากที่เคยฝันไหว แต่ถามว่ามีความสุขดีไหมก็มีละมั้ง ช่วงนี้เลี่ยมทองนิดๆก็เลยยังไม่ได้คิดอะไรมาก แต่คงเริ่มวางแผนเกษียณแล้วหละ สัก45คงออกไปอยู่ต่างจังหวัดไม่ก็ลงไปซื้อบ้านสักที่

ผม 34 ตอนนี้เรียน + ทำงานอยู่ออส มีเงินเก็บ 4 แสนกว่าบาท

ปีหน้าว่าจะกลับไทยละ แต่ไม่รู้จะกลับไปทำอะไรเหมือนกัน

อายุก็เยอะ อาจจะเปิดคาเฟ่เป็นของตัวเอง เพราะตอนนี้เป็นบาริสต้าอยู่ต่างประเทศ

รู้สึกชีวิตไม่มีอนาคตยังไงไม่รู้