ก็เห็นเขาไปมาหาสู่กันปกติ เดี๋ยวก็เปลี่ยนพรรค เดี๋ยวตั้งพรรคใหม่ ก็หน้าเดิมๆ แล้วที่อภิปรายไปไม่เห็นมีใครผิดสักคน

เหมือนนักมวย บนเวทีต่อยกันจะตาย พอกลับค่ายเท่านั้นแหละ

ส่วนตัวว่าจริงและควรเป็นแบบนั้นแหละ
มันไม่มีใครเกลียดใครหรอก หรือมีก็จำนวนน้อยมากๆ
4 ปีเปลี่ยนขั้วการเมือง มันจะเกลียดกันได้ไงเข้าไส้
ในสภาใส่กันเต็มที่ เพราะเป็นหน้าที่ของตัวเองคือเป็นตัวแทนราษฎร

ส่วนตัวผมว่านอกสภาก็ทักทายกันปกติ ส่วนสนิทไม่สนิทกันมากน้อยแค่ไหนอีกเรื่อง แต่มันคือมารยาทสังคมด้วยนะ

จริงสิ ขนาดสส.ยุคแดง เหลือง ยังไปแดกข้าวด้วยกันได้เลย ดูง่ายๆลุงตู่ตอนเป็นนายกได้ยินชื่อทักกี๊ทำเป็นโมโหขึงขัง พอดีลผ่านได้ยินชื่อหายขึงขังเลย การละครจัด

จริงแท้และแน่นอน ทุกอย่างคือผลประโยชน์
เราได้อะไรจากดูข่าวการเมืองไทย มีแต่การจัดสรร แบ่งพรรคแบ่งพวก แบ่งกระทรวง
อย่าถามหาการบริหารประเทศ วันๆมีแต่ข่าวเกมส์การเมือง

* ผมว่าก็แบบนั้นแหละ ยังไงคนเราก็ต้องมีเพื่อนอ่ะนะ


คล้ายๆ กับฟุตบอลต่างประเทศที่แฟนบอลเอาเป็นเอาตาย แต่ผู้เล่นบางคนในสนามเขาก็ซัดกันตาย พอนอกสนามเขาก็ไปกินไปเที่ยวกัน ไปมาหาสู่ ครอบครัวรู้จักกันตามปกติ ผมไม่รู้ว่าเปรียบเทียบแบบนี้จะถูกไหม แต่นึกจะเปรียบกับอะไรไม่ออกจริงๆ

คุณคิดว่างูเห่ามาจากไหนล่ะครับ
คตินักการเมือง คือการดึงศัตรูมาเป็นเครื่องมือ เป็นลูกน้อง
ไม่ใช่ไล่ฆ่าไล่ทําลาย

พวกนี้ถึงเชื่อใจไม่ได้ซักคน
ต่อหน้านอบน้อม (นอกสภา)
ในใจอาจมีแผนเอี้ยๆซ่อนอยู่