เอาเป็นว่า อย่าไปยึดถือความเห็นส่วนตัวของกฤษฎีกาบางท่านว่านั่นคือข้อยุติ
ถ้าผมจะต้องหาข้ออ้างอิง ผมคงอ้างได้แค่ว่า ลองไปหาอ่านบทความเกี่ยวกับ
กฤษฎีกาของท่านอาจารย์ธรรมศาสตร์ท่านนึงที่เมื่อก่อนออกสื่อเยอะ แต่ปัจจุบัน
ท่านไปเน้นวิชาการจ๋าๆแล้ว บทความไม่ได้บอกว่าอะไรถูกอะไรผิด แต่จะสื่อ
ถึงประวัดิความเป็นมา สภาพปัจจุบัน และปัญหาบางจุดที่เกิดขึ้น รวมถึง บทบาท
ของกฤษฎีกาว่าเป็นอย่าไรบ้าง อ้อ อยู่ในประชาไทนะครับ แล้วก้อ ความเห็นของ
ผมมันอาจจะผิดก้อได้ แต่ผมยอมรับได้ต่อเมื่อเหตุผลของเรื่องมันเป็นเช่นนั้นจริงๆ
ถ้าไม่น่าเชื่อถือ ให้ตายผมก้อคงยอมรับไม่ได้หรอกครับ อันนี้หมายถึงในทาง
วิชาการนะครับ

เข้าใจครับ

ผมตอบกลับ แล้วท่านถามมาต่อ

ดังนั้นผมขอใช้สิทธิถามกลับบ้าง

พร้อมกับตอบบางข้อย่อย

... คือท่านเข้าใจคำว่า

การคานอำนาจระหว่าง

ฝ่ายองคาพยพ ในระบบ

ประชาธิปไตย ว่าอย่างไรครับ?

แต่ถ้าหากท่านอยากจะตัดจบ

เรื่องหลักการ พื้นฐาน ระบบ
การปกครอง ในเรื่องการยุบสภา

ไปที่พระราชอำนาจโดยละเลย

ความถูกต้องในกระบวนการเสนอ

ใครที่รักษาการ และคิดว่าตัวเอง

มีอำนาจ ในเรื่องนี้

สามารถลองทำดูได้นะครับ

ผมเชื่อว่ามีการยื่นตีความแน่

และศาลก็ต้องเป็นผู้วินิจฉัย

ลุ้นกันตรงนั้นเลยก็ได้ครับ

เพียงแต่ผมคิดว่า ระหว่าง
ทางอาจมีความเสียหายเกิดขึ้น
กับประเทศ และเมื่อจบ ก็คงจะ
ต้องมีผู้รับผิดชอบอย่างหลีก
เลี่ยงไม่ได้

แทนที่จะไปตามสเต็ปอย่าง
ง่าย ๆ เลือกนายกใหม่
ที่มีอำนาจเต็ม
แล้วยุบสภาตามขั้นตอน
กฎหมาย อย่างไม่มีข้อกังขา

ส่วนตัวผมเลือกอย่างหลังครับ

จริงหลักตรงนี้ไม่ยาก ทุกคนน่าจะรู้อยู่แล้ว
นิติบัญญัติกับบริหารมีอำนาจบางส่วนที่ทับซ้อนกัน
อาจจะเนื่องจากมีที่มาจากประชาชนโดยอ้อมทั้งสองส่วน
ซึ่งที่มาของอำนาจทั้งหมดรวมถึงสองส่วนนี้ ต้องมีที่มาจาก
กฎหมาย ถ้าจะสรุปง่ายๆ

บริหาร ตามชื่อ บริหารประเทศในด้านต่างๆ โดยนำกฎหมาย
ที่ฝ่ายนิติบัญญัติออกมาใช้ ทั้งนี้มีอำนาจในการออกกฎหมาย
บางส่วนได้

ส่วนนิติบัญญัติ ก้อตามชื่อ ออกกฎหมาย และตรวจสอบการกระทำ
ของฝ่ายบริหาร

ซึ่งการคานอำนาจก้อตามที่คุยกัน ยุบสภา อภิปรายในสภา และหลังๆ
จะได้ยินเรื่องคณะกรรมาธิการมากขึ้น

ซึ่งทั้งหมดเหล่านี้ มีกฎหมายบัญญัติให้อำนาจหน้าที่ทั้งนั้น เพราะฉะนั้น
การพูดคุยที่ผมสื่อคือการดูแค่กฎหมาย ที่เป็นแหล่งที่มาของอำนาจหน้าที่
ผมเข้าใจนะ สกิลการตัดสินโดยไม่ใช้อคติใดๆเลยมันยากสำหรับคนที่ไม่ใช่
สายงานแบบผม แต่ที่ผมสื่อในช่วงนี้คือ ดูที่มาของอำนาจและหน้าที่ โดย
ไม่ใช้อคติใดๆ เพราะฉะนั้นผมไม่ได้สนใจว่าในความเป็นจริงจะเป็นเช่นไร
แต่ผมดูแค่ตัวกฎหมาย เอาตัวบทมาวาง แล้วคุยกันเลย

ซึ่งหลักการพื้นฐานในการตีความกฎหมายมหาชน ดูว่ากฎหมายให้อำนาจไหม
และการตีความจะตีความอย่างเคร่งครัด ดูแค่นี้ครับ ผมไม่สนว่าใครจะทำผิดไหม
ผมสนแค่หลักการ เมื่อรัฐธรรมนูญ 2560 มาตรา 103, 169, 182 บัญญัติแค่นั้น
และตีความได้ว่า นายกรัฐมนตรีเป็นผู้ถวายคำแนะนำในเรื่องการตรากฎหมาย
แก่กษัตริย์ อำนาจของนายกก้อมี และเมื่อ 169 บัญญัติถึงกรณีรักษาการว่าทำอะไร
ไม่ได้บ้าง โดยไม่ได้บัญญัติถึงเรื่องยุบสภาซึ่งทำโดยพระมหากษัตริย์ และอย่างที่บอก
นายกก้อคือนายก มันไม่มีการบัญญัติแยกชัดเจนโดยเฉพาะเรื่องนี้ เมื่อเอากฎหมายล้ม
ละลายมาเทียบในฐานะของกฎหมายมหาชนเหมือนกัน นายกรัฐมนตรีก้อคือนายกรัฐมนตรี
และอย่างที่บอก ราชอาณาจักรไทยไม่เคยไร้ซึ่งนายกแม้แต่วินาทีเดียว เมื่อมีแค่คำว่า
นายกรัฐมนตรี มันต้องตีความว่าบุคคลในฐานะนายกทุกประเภท ไม่งั้นต้องบัญญัติให้ชัด
จะมาเขียนแบบนี้แล้วตีความขยายแบบนี้ไม่ได้

ผมไม่ได้มาบอกว่าต้องทำ ผมแค่มาถกเรื่องหลักกฎหมาย และผมไม่ได้มองจากบนลงล่าง
ผมไม่ได้ตั้งธงแล้วหาเหตุผลมาใส่ ผมมองจากล่างขึ้นไปบน ผมยึดตามหลักการพื้นฐาน
โดยเฉพาะเรื่องการตีความกฎหมายมหาชนอย่างเคร่งครัด เมื่อกฎหมายให้อำนาจนายก
นายกก้อมีอำนาจ และเมื่อไม่ได้บัญญัติห้ามนายกรักษาการ นายกรักษาการในฐานะนายก
ก้อมีอำนาจ

ผมถึงบอกว่า ด้วยความเคารพท่านอาจารย์ที่สอนผม แต่ผมยึดหลักการของกฎหมาย
ไม่สั่นคลอน ผมไม่สนว่าผลจะเป็นอย่างไร ผมคิดตามหลักการพื้นฐานที่ทุกคนยึดถือ
แค่ผมถามตามข้างบน ผมยังมองไม่เห็นว่าจะหาหลักกฎหมายอะไรมาเปลี่ยนได้ พูดง่ายๆ
มันคือหลัก ซึ่งผมไม่ปฏิเสธนะว่ามีหลักย่อมต้องมีข้อยกเว้น แต่ในเรื่องการตีความแบบนี้
มันไม่มีข้อยกเว้น มันดูแค่ว่ามีกฎหมายให้อำนาจหน้าที่ไหม ถ้ามีคือมี ไม่มีคือไม่มี และเมื่อ
บัญญัติว่ามีเช่นไร ก้อต้องมีเช่นนั้น จะแยกว่ากรณีใดมี กรณีใดไม่มีก้อต้องบัญญัติให้ชัดเจน
ไม่ใช่มาตีความแบบขยายความ ซึ่งพูดถึงเรื่องนี้ ข้อยกเว้นเดียวที่ผมได้รับรู้คือ อะไรที่เป็น
ประโยชน์แก่ประชาชน อาจจะตีความขยายได้ ซึ่งเรื่องนี้คงไม่มีใครบอกนะครับว่าเข้าข้อยกเว้น
ข้อนี้

ผมไม่ได้มาบอกว่าต้องทำอย่างไร ผมแค่มาบอกว่าหลักกฎหมายมหาชนมีเช่นไร และการที่ตีความ
ว่า นายกรักษาการไม่มีอำนาจถวายคำแนะนำมันผิดจากหลักการพื้นฐานของกฎหมายอย่างไร
อย่าหลงไปเรื่องอื่น การพูดเรื่องอื่นมันคือการตั้งธงแล้วหาเหตุผลมาใส่ ซึ่งคุณคิดว่ามันใช่ไหมล่ะ
นึกถึงเทพีปิดตาสิครับ นึกว่ามันสื่อถึงอะไร เราต้องไม่สนใจว่าผลจะเป็นเช่นใด เราตัดสินตามหลักการ
ที่มีเท่านั้น

เอาสั้น ๆ ง่าย ๆ นะครับ

เพราะท่านพาไปประเด็น

อื่นแล้ว นายกพอพ้นตำแหน่ง

ก็เป็นรักษาการ ซึ่งไม่ใช่นายก

ที่มีอำนาจเต็ม ในสภาวะปกติ

ดังนั้น ท่านบอกว่ารักษาการ

มีอำนาจ ในการยุบสภาได้

แต่ก็ไปออกข้อที่ว่าเป็นพระราชอำนาจ

ผมก็บอกว่า เป็นเรื่องละเอียดอ่อน

เพราะกระบวนการนำเสนอ

ต้องถูกต้องด้วย....

นึกออกไหมครับ

แม้แต่ท่านจะไปเขียนคำร้องสักเรื่อง

ที่อำเภอ เขายังมีแบบฟอร์ม

มีขั้นตอนวิธีให้

ผมก็จำลองภาพให้คิด ว่ารักษาการ

จะเสนอแบบนั้นก็ได้ แต่ก็ต้องมีคน

ร้องให้ศาลตัดสินอยู่ดี

ซึ่งสุดท้ายก็จะวนไปตอบคำถาม

ของท่านเอง ว่ารักษาการนายก

ในกรณีพ้นตำแหน่งไปแล้ว

มีอำนาจยุบสภามั้ย

คำตอบก็จะเป็นไปตามที่ศาลตัดสิน

แต่ทำแบบนั้น มันอาจจะเกิดความเสีย

หายต่อประเทศ...

ซึ่งท่านก็ยังยืนยัน ตามที่ท่านคิด

จะ Base on หลักการอะไรก็ตามแต่

ผมว่าก็ไม่จบหรอกครับ เพราะหลักการ

ก็ต่างคน ต่างคิดกันไป มีมุมของท่าน

ของคนอื่น แต่ถ้าศาลตัดสินก็ยุติใน

ทางกฎหมาย ซึ่งอาจจะไม่ใช่แบบที่

ท่านคิด ก็ว่ากันไปได้ตรับ...

แต่ส่วนตัวผม คิดว่ากฎหมายรัฐธรรมนูญ

ควรจะตีความให้มันสอดคล้องกับระบบ

การปกครอง ที่ผลิตกฎหมายออกมา

ถูกผิดตามความคิดท่าน ก็เรื่องนึง

ถูกผิด ตามที่ศาลตัดสิน อาจจะเป็น
อีกเรื่องก็ได้...

อาจจะไม่ได้ตามที่ท่านคิดทั้งหมด

และท่านก็มีสิทธิที่จะเห็นต่างครับ

ปล. ผมไม่ขอตอบในกระทู้อื่นแล้วนะครับ
เพราะบอร์ดจะได้มีพื้นที่ในเรื่องอื่นบ้าง

ขอบคุณ ที่เข้าใจครับ

ผมเข้าใจว่ามันยากครับสำหรับคนสายงานอื่น
เอาง่ายๆว่ารัฐไม่ใช่สิ่งมีชีวิต ทุกอย่างถูกกำหนด
ขึ้น และสิ่งที่เป็นต้นตอของสิ่งเหล่านี้มีที่มาจากกฎหมาย
แค่คุณไม่ดูตัวบทกฎหมายเลยว่ามันบัญญัติว่ายังไง
สิ่งที่คุณบอกมันคือสิ่งที่ะอาเรื่องอื่นมาเบี่ยงประเด็นว่า
แล้วกฎหมายให้อำนาจอย่างไร ผมเข้าใจว่าผมไม่ใช่คน
ที่มีชื่อเสียง งั้นผมขออ้างอ.วรเจต ภาคีรัตน์ล่ะกัน ถ้าคน
ที่ตามเรื่องการเมืองมาตลอดคงรู้จักท่านดี ลองไปดูคลิปของ
ท่านที่แสดงความเห็นให้กับประชาไทล่าสุดแล้วจะเข้าใจว่า
ทำไมผมถึงบอกว่านายกรักษาการมีอำนาจเต็มในเรื่องนี้
คลิปอาจจะยาวหน่อย แต่คุณจะได้เข้าใจในแง่มุมทางกฎหมาย
ล้วนๆ ไม่สนใจว่าข้อเท็จจริงข้างนอกจะเป็นยังไง ดูแค่ข้อกฎหมาย

แล้วผมทิ้งท้ายไว้แค่ว่า ก็เพราะมีคนทำเกินหน้าที่ไหม ไม่รู้จักว่า
ตัวเองมีหน้าที่แค่ไหน จึงเป็นส่วนหนึ่งของปัญหา แล้วสิ่งที่คุณกำลังทำ
มันไม่ต่างอะไรกับพวกนั้นเลย ไม่ดูตัวบทกฎหมาย แล้วอาศัยการตีความ
ขยายในสิ่งที่ผิดหลักกฎหมาย แค่ผมถามว่าคุณเอามาตราที่บอกว่า
ห้ามนายกรักษาการถวายคำแนะนำมาให้ผมดู คุณกลับไม่เอามาให้ผมดู
ได้แต่ตอบงงๆว่า ไม่มีอำนาจ คือแบบนี้คุยกันไม่รู้เรื่องหรอกครับ คนนึง
ยึดหลักกฎหมาย อีกคนยึดความเชื่อ คุยกันยังไงก้อไม่จบหรอกครับ
ผมยึดมั่นในหลักกฎหมาย คงไม่อาจยอมรับในสิ่งที่ขัดกับหลักได้หรอกครับ

ขอเพิ่มเติมหน่อยนะครับ ผมไม่รู้ว่าคุณอยากได้ผลแบบไหนไหม แต่สำหรับผม
ถ้าจะพูดให้เข้าใจง่ายๆ “ต่อให้การตีความของผม จะส่งผลให้คนที่ผมไม่ชอบที่สุด
อย่างสนธิลิ้ม ได้ขึ้นเป็นนายกฯ ผมก้อยังจะยืนยันตามหลักกฎหมายนั้นตลอดไป”

ผมไม่สนใจว่าผลจะคืออะไร ผมจะไม่ตั้งธงแล้วหาเหตุผลใส่ ผมจะหาเหตุผลมาคิด
แล้วไล่ขึ้นบนไปเรื่อยๆจนได้คำตอบ แล้วผมจะยืนยันคำตอบนั้น แม้จะโดนคนทั้งโลก
เกลียดผมก้อยังจะยืนยันคำตอบนั้นตลอดไป