ต่อไปนี้คือนิทานล้วนๆ ไม่มีความจริงแม้แต่น้อย

หมู่บ้านแห่งหนึ่ง มีบ้านหลายหลัง บางบ้านก็จน บางบ้านก็รวย มีเพื่อนบ้านทะเลาะกันบ้าง แต่ส่วนใหญ่ก็คุยกันรู้เรื่อง เพราะเป็นคน กับ คน คุยกัน

มีลุงคนนึงตั้งตัวเป็นผู้ใหญ่บ้าน ชื่อลุงตั้ม อารมณ์แปรปรวน คุ้มดีคุ้มร้าย คนทั่วไปเรียก ผู้ใหญ่ตั้ม

มีบ้านหลังเล็กๆอยู่สองหลัง ที่มีปัญหากัน หลังนึงเป็นบ้านพี่ต่าย ลูกๆ ก็ตีกันเองมั่ง รั้วบ้านก็พังแล้วไม่ซ่อมมั่ง คนในบ้านก็มีเงินใช้มั่งไม่มีมั่ง แต่ก็อยู่กันมาได้ ส่วนอีกบ้านนึง เป็นบ้านน้าโดม มีหมาชื่อไอ้อุ่น หมาจ่าฝูงขี้เรื้อนใกล้ตายแต่เห่าหอนไม่หยุด แต่มันเห่ากล่อมประสาทได้แต่ลูกฝูงตัวเอง วันไหนแอบมุดรั้วมาเห่าบ้านข้างๆ แล้วโดนหนังกะติ๊กทีก็ร้องที แต่ก็ยังเห่าต่อ

ไอ้อุ่นนี่เป็นหมาไฝ่สูง เฝ้าบ้านมานาน ทำตัวเป็นเจ้าของบ้าน น้าโดมจะไปไหน ทำอะไร ยังต้องมาบอกหมาก่อน คิดดู

เมื่อก่อนมีบ้านอีกหลังนึง เป็นบ้านผู้ท้าชิงเลือกผู้ใหญ่บ้าน ชื่อลุงศรี เคยเอาเศษข้าวเศษน้ำใส่ถาดมาให้หมาบ้านน้าโดมกิน ไอ้อุ่นจ่าฝูงก็กินมูมมาม เหลือเศษให้ลูกฝูงกินนิดหน่อย แถมหลังๆ มานี่ยังรู้เห็นเป็นใจต้อนรับให้หมาที่ลุงศรีไล่ออกจากบ้าน เพราะสันดานเสีย มาขี้ในบ้านตัวเอง ทำกลิ่นโชยไปลำบากบ้านลุงศรีที่อยู่ถัดไปอีก 2 หลังอีก

บ้านอื่นในหมู่บ้านเค้าก็รู้กันหมดแหละ ว่าสันดานจ่าฝูงกับลิ่วล้อบ้านนี้เป็นยังไง วันดีคืนดีก็วิ่งไปกระดิกหางเลียตีนประจบผู้ใหญ่บ้านทีนึง ผู้ใหญ่ตั้ม ก็ไม่ได้สนไรนะ แถมยังมีหน้ามาบอกบ้านข้างๆ ที่เอาหนังกะติ๊กยิงไล่ในเขตบ้านตัวเองว่า ถ้ายังไม่หยุดหวดหนังกะติ๊กไล่ จะไม่ซื้อผักที่เก็บมาขายละนะ

นิทานยังไม่จบ แต่หมอเรียกไปกินยาก่อน ไปละ

ย้ำอีกที นิทานล้วนๆ

ไม่รู้เรื่อง

ไม่รู้เรื่อง

อะไรอุ่นๆนะ

ถ้าเป็นเรื่องเจ้าบอกด้วยนะครับ จะได้มาอ่าน

เชี่ยย!!!!!

เพื่อความเเน่ใจ ผมอ่านซ้ำไป 3 รอบอะครับ

เชื่อละว่านิทาน จับประเด็นอะไรไม่ได้เลย
จั่วหัวก็นิทาน ปิดท้ายก็นิทาน ไม่ต้องย้ำ กลัวโดนฟ้องขนาดนั้น
ดูทรงไม่น่ามีใครเข้าใจเอ็งหรอก

ถึงไม่ค่อยรู้เรื่องแต่ก็พอเดาบ้านแต่ละหลังและตัวละครได้

อะไรอ่ะ

อ่านแล้วก็ได้สงสัย
จะเสียเวลามาเล่าทำไม ทำไปเพื่ออะไร
แต่กูก็อ่านจนจบอ่ะนะ

นึกว่ามีประเด็นอะไรเพิ่มซะอีก

งงงงงงงงงง ดีที่เป็นนิทานเป็นเรื่องจริงยิงไม่รู้เรื่อง

ผู้ใหญ่ตั้ม = ทรัมป์
ลุงศรี = สีจิ้นผิง

ต่าย = ประเทศไทย

น้าโดม = นโรดมสีหนุ
ไอ้อุ่น = ฮุนเซน