เดี๋ยวนะ มีคนไปกินตี๋น้อยเพราะภาพลักษณ์ดูเป็นของที่ยากลำบากกว่าจะได้กิน ด้วยเหรอ

มันใช่จุดขายจริงๆเหรอน่ะ

สำหรับเจ้าของตึก จะให้ร้านอาหารเช่าต้องดูดีๆ เพราะร้านอาหารกับความเลอะมันมาคู่กัน ไม่ได้เหมือนทำโชว์รูมหรือออฟฟิส ที่สะอาดใช้งานได้ยาวๆ (ไม่นับโรงซ่อม) ถ้าเป็นตึกหรืออาคารที่ทำมารับมือกับเรื่องพวกนี้ก็ไม่มีปัญหา แต่ถ้าเป็นโรงเรือนที่ใช้งานทั่วไปก็ต้องทำสัญญาแน่นๆ ห้ามทำอะไรบ้าง ต้องทำอะไรคืนบ้าง ค่าปรับเท่าไร เก็บมัดจำเยอะๆ เผื่อต้องรีโนเวตใหญ่หลังหมดสัญญา ถ้าเจ้าของตึกไม่มี ปสก. นี่โอกาสเข้าเนื้อมีสูง บางเจ้าของพอบอกเช่าทำร้านอาหารนี่ไม่เอาเลย เข็ดกันเป็นแถว

อันนี้ผมพูดถึงร้านอาหารโดยทั่วไปนะ

มันราคาถูก แต่เข้าถึงยาก บางคนรอไม่ไหว ก็ต้องวนมาใหม่เพื่อได้ลองกินไงครับ ถ้าเปิดเยอะ ๆ เข้าถึงง่ายบางคนกินรอบเดียวก็ไม่อยากกินอีก หรือไว้มากินวันหลังก็ได้ เพราะยังไงมันก็ได้กินแน่ ๆ

ผมไป 4 รอบกว่าจะได้กิน มันก็เหมือนได้โปรโมทไปในตัว มาทีไรคนก็เต็มตลอด เจอแบบนี้คนงบน้อยยังไงก็ต้องอยากลอง คนที่มีปัญญากินบุฟเฟต์ระดับ 5-600 โซนต่างจังหวัดก็ไม่ได้มีเยอะ พวกคนมีอายุจะมากินดึก ๆ ก็ไม่ไหว

เราคิดไปเองครับว่าเขาขายความ Limited โดยใช้กลยุทธ์ Ostensible demarketing ที่แอบสร้างภาพลักษณ์ให้แบรนด์ว่าเป็นแบรนด์ยอดฮิต/เข้าถึงยาก จากการที่ปล่อยให้คนรอคิว มีโต๊ะจำกัด ฯลฯ

แต่ความจริงไม่ใช่เลย แผนธุรกิจของตี๋น้อยก็บอกแล้วว่าเขาพยายามที่จะขยายกิจการเพื่อตอบรับ demand ของลูกค้า ทำไม? จากข่าวนี้ก็เห็นแล้วว่าตี๋น้อยต้องการให้ลูกค้าเข้าถึงได้มากขึ้น ไม่อยากเสียโอกาสให้คนมาต่อคิวแล้วบางคนเลือกที่จะถอย ถ้าได้ร้านใหญ่ขนาดโชว์รูมรถ ยังไงก็รับลูกค้าสบาย เรียกได้ว่าพวกมึงมาเถอะ กูพร้อมขาย พร้อมเอาเงินพวกมึง โต๊ะกูเพียบ ที่จอดรถกูมี มึงมาาาาา ทำนองนั้น

ถ้าเขาต้องการให้คนไปต่อคิวเยอะๆอย่างที่ท่านว่า สถานที่ต้องไม่ใช่โชว์รูมแน่ครับ มันต้องเป็นห้องเช่า 2 คูหา โต๊ะไม่เยอะมากแล้วให้คนจองผ่านโทรศัพท์

ผมว่าจุดขายของตี๋น้อยจริงๆไม่ใช่ความพรีเมียม/เข้าถึงยาก ฯลฯ เลยครับ แต่เป็นเพราะราคากับคุณภาพมันไปด้วยกันไหว ถามว่ามีใครบ้างอยากไปกินเพราะมันต้องต่อคิว? ไม่มีหรอกครับ ทุกคนไปเพราะมันถูกครับ