ในยุคที่ความจริงสามารถปรากฎให้คุณเห็นได้ตลอดเวลาและเสี้ยววินาที

ทุกวันนี้ ทุเรศทุรังสังคมจริงๆ ขนาดพระ ยังโกง คนธรรมดาที่ไหนจะไม่โกง

โลกเต็มไปด้วยเรื่องเงิน และผลประโยชน์อย่างเดียว ไม่สนถูกสนผิด

ผมถามคำเดียว ว่าทุกวันนี้ทำไมเราไม่สอนเด็กๆไปเลยว่า ไม่ต้องสนใจเป็นคนดีหรอก

บรรจุสอนเขาตั้งแต่อนุบาลไปเลย แล้วบอกเด็กๆให้เตรียมรับมือไปเลยว่า โลกมันเป็นแบบนี้แหละ

คนโกง ถ้าโกงเก่งจะเจริญ อย่าไปสนใจทำเรื่องดีๆ เพราะคนดีแท้อยู่ลำบาก แล้วจะโดดเดี่ยว

อย่างอย่างเรื่องศาสนา ถอดออกเถอะ ผมเห็นคนเป็นเมียน้อยอยู่สุขสบายเกือบทุกคน

มีผัว สัก 5-6 คนยิ่งสบายไปใหญ่ เรื่องศีลธรรมคืออะไร ? ไม่เห็นมีเป็นที่ประจักแก่สายตาเลยในระยะหลังๆมาในช่วงเวลานี้

คนทำเลวได้รับผลกรรม คนทำดีได้ดี ไม่เห็นมีเลยฮะ

ใจเย็นๆพ่อหนุ่ม เป็นคนดีมันโคตรยาก แต่เป็นเถอะ อย่าไปท้อ อย่างน้อยก็ใช้ชีวิตตัวเองได้อย่างภาคภูมิใจ

บาป บุญ มันไม่มีจริงหรอก แต่การทำดีหรือไม่ดี ผมว่ามันรู้อยู่แก่ใจอยู่แล้ว

เงินเทไปที่ไหนความบรรลัยไปถึงที่นั่น

ประเทศนี้มันสอนแต่ใครสีขาว ใครสีดำ

มีพระเอก ก็ต้องมีตัวร้าย

แต่โลกความเป็นจริง ทุกคนล้วนสีเทา จะเทาอ่อนจนมองไกลๆ มองห่างๆเหมือนสีขาว

ส่วนบางคนก็เทาเข้มจนแทบจะสีดำ

แถมสอนให้ยึดติดกับบุคล เป็นลัทธิบูชาตัวบุคคลกันเลยทีเดียว แล้วก็เอาไปผูกกับศาสนา

หลวงพ่อองค์นั้นดี องค์นั้นสายองค์นี้ องค์โน้นสายโน่น ทั้งๆที่ควรยึดกับหลักธรรมและการปฏิบัติมากกว่า พูดง่ายๆว่าบ้าบุญ ขาดโยนิโสมนสิการ อย่างว่า

การเจริญภาวนามันยาก เห็นผลช้า ควักกระเป๋ามันง่ายกว่า ได้ยินบทสวดที่ไม่รู้ความหมายฟินกว่าเยอะ

ผมคิดแบบนั้นเลย ผมเสียใจมากจริงๆที่มีความคิดวิบัติ คนเกลียดนับร้อย

โรงเรียนมีหน้าที่สอนความรู้ วึ่งมันเป็นอะไรที่ตายตัว แต่คนกลับโยนการสอนเรื่องความดีวามเลวให้กับโรงเรียน เรื่องพวกนี้คนสอนมันควรเป็นพ่อแม่ไหม อาจารย์สอนเราปีนึงก็๋เปลี่ยนคนละ เขาก็ไม่ได้จำเป็นต้องมาเดือดร้อน เราเป็นคนดีเขาก็ไม่ได้มาอยู่กับเราในชีวิตที่เหลือ เราเป็นคนเลวเขาก็ไม่ได้ต้องมาเดือดร้อน แต่พ่อแม่เจอทุกวัน อยู่ด้วยกันตลอดต้องเป็นคนสอนและเป็นตัวอย่าง

อาจารย์สอนศาสนา สอนความดี ก็สอนได้แค่ทฤษฎี ความรู้ นั่นคือศาสตร์ แต่ case study การชี้ตัวอย่างให้เห็น ให้ดูตัวอย่างคนที่มันโดยเล่นงานย้อนหลัง คนที่ต้องรับกรรม รับผิดชอบ มันควรเป็นพ่อแม่ ที่จะได้อยู่ด้วยกัน ผูกพันธ์ พูดแล้วเด็กมันเชื่อ นั่นคือการสอนการใช้งาน นั่นคือศิลปะ ศิลปะของการใช้ศาสตร์ที่เรียนมา ว่ามันต้องผสมผสาน บาลานซ์กันอย่างไร

บ้านเราละลเยเรื่องพวกนี้แล้วโยนเรื่องพวกนี้ไปให้ใครก็ไม่รู้ ซึ่งเป็นคนแปลกหน้าที่ไหนก็ไม่รู้ จะให้ไปเชื่อคนที่จะเจอกันปีนึงหรืออยู่ที่ไหนก็ไม่รุ้ สอนเรื่องพวกนี้ที่เป็นเรื่องสำคัญกว่าของที่อยู่ในตำรา นั่นแหละคือความล้มเหลวของระบบการศึกษา ผมพูดตรงๆเลยว่าเพราะแม่มขี้เกียจนั่นแหละ หาเงินอย่างเดียว ไม่มีเวลา พร้อมจะอ้างทุกอย่างแล้วโยนเด็กไปเรียนเรื่องแบบนี้กับคนที่สำคัญน้อยกว่าพ่อแม่

คือ ถ้าเปลี่ยนจากการโกง จากการหาผลประโยชน์จากแรงศรัทธาของประชาชน มาเป็นการโกงเทคโนโลยี การเลียนแบบ การหานวตกรรมใหม่ๆ คนไทยจะเจริญขึ้นเยอะ