เอาแบบชีวิตทำงานก็ได้

สมมติเป็นสัญญาจ้างเงินเดือน 200000
แต่หัวหน้าดองไว้ ไม่เอางาน
ให้มานั่งออฟฟิศเฉยๆรับตังไม่มีคุณค่าอะไร รอวันหมดสัญญาไปวันๆ

กับ

มีบริษัทเห็นคุณค่าในตัวท่าน แต่เสนอเงินเดือนให้ น้อยลงครึ่งนึง 80000-100000
ได้ทำงาน(ที่เรารัก?)ด้วย


ถ้าเป็นท่านในชีวิตจะทำอย่างไรครับ

ผมเลือกงานสบายที่ให้ผลตอบแทนสูงครับ

ถ้าแก่แล้วขอเงินเยอะ งานสบาย ถ้าเด็กจบใหม่ต้องการพิสูจน์ตัวเอง ลดค่าเหนื่อยย้ายทีมเพื่อขอโอกาสลงเล่น

ชีวิตนักฟุตบอลมันสั้น

เคยทำงานแบบข้างบน (แต่ไม่ได้โดนดองนะ แค่ไม่มีงานให้ทำ) บอกเลย โคตรน่าเบื่อ วัน ๆ ไม่มีอะไรทำเลย ดูซีรี่ย์ ดูยูทูป เล่นเนต อ่านเพชรพระอุมา (จบไป 2 รอบ) ทำวน ๆ ไปทุกวัน ตอนแรกก็ดี หลัง ๆ เบื่อมากกกกกกกกกกกกกกก

งานสบายเงินดีสิ แถมอีกอย่างเพิ่มในช้อยแรกด้วยคืองานสบายเงินดีแถมปีหน้ามีบริษัทพร้อมให้เงินก้อนกับคุณเพื่อไปอยู่บริษัทของเค้า

ถ้าเอาตามปรกตินะ ผมว่าสัญญาที่เหลือของพวกนี้ผมใช้ได้ถึงตายเลยนะเพราะงั้นผมอยุ่ที่เดิมหาไรทำอย่างอื่นแทน สองคนนี้สเตอริ่งนี่อาจจะไม่อะไรแล้วทำงานเลี้ยงลูกที่มากมายไป ส่วนซานโซ่นี่อารมณ์เด็กมีปม อยากเรียกร้องความสนใจอยากให้คนชม แต่ไม่ทำอะไรที่ให้เรื่องตัวเองเป็นบวกเลยย

ทนอยู่อีกปีให้หมดสัญญา รอย้ายฟรี ยังไงก็กลับไปติดทีมชาติยากอยู่แล้ว

จะย้ายไปทีมไหนก็คงไม่ได้รับค่าตอบแทนเท่าเดิม (มุมของนักเตะ)

มันเป็นเรื่องเป้าหมายในชีวิตครับ

มันเทียบอะไรไม่ได้หรอก ถ้าเขามีความสุขกับการเลือกนั้นๆ
ทุกช้อย เป็นไปได้หมด

ย้ายไปรับเงินน้อยกว่า แต่สบายใจขึ้น สังคมเอนจอย เป็นที่รัก

ถ้าเข้าเรื่อง มองแต่ตัวเงิน ก็แสดงว่ามันไม่ได้คิดจะติดทีมชาติ

ทำแบบซานโช่ตอนนี้แหละสโมสรให้เงินเยอะตั้งแต่แรกเอง
ปีนึง10ล้านปอนด์เลยนะ

ผมฮาที่ไมการ์ ริชาร์ดพูดช่วงแกย้ายไปแอสตันได้เงิน25kมั้ง
ถ้าเซ็นเป็นแบ๊คอัพแมนซิตี้แล้วได้เงิน100k
มาคิดตอนนี้ตูอยู่แมนซิดีกว่าไม่ต้องมาลำบากทำงานแล้ว

ถึงจุดนึงเราจะมองหาคุณค่าในชีวิต
ให้นั่งตูดด้าน รับเงินจนหมดสัญญา แม่งรู้สึกว่าชีวิตว่างเปล่าชิบหาย
เป็นผม ย้ายครับ ยอมหั่นค่าเหนื่อยเองก็ได้ ขอแค่ได้ย้าย

ถ้าอยากเตะบอล มั่นใจในฝีเท้าตัวเอง อยากลงสนาม ผมอยู่ต่อเชลซีแล้ว หรือไปโรม่าก็ได้ แต่ถ้าไม่สน เตะบอลเพื่อหาเงิน ไม่ได้อยากเล่นฟุตบอล ไม่อยากพิสูจน์ฝีเท้า ติดทีมไปบอลโลก ก็คงทำตัวแบบมันตอนนี้

ชีวิตจริงไม่ใช่ทุ่งลาเวนเดอร์ ไม่มีใครยอมย้ายแต่ไม่ควรงอแงไม่ยอมลงสนามเพราะถ้าฝีเท้าดีจริงไม่ทีเหตุผลให้โค้ชไม่ส่งลง

มันอาจจะเทียบกันได้ยากนิดนึงตรงที่ มันมีเรื่องทีมชาติมาเกี่ยวข้องด้วย ซึ่งการทำงานปกติของเราถ้าเทียบกับการติดทีมชาติคืออะไร เช่น ถ้าผมเป็น HR ผมต้องกลายเป็น HR ที่ทุกคนรู้จักไหม แบบเป็นผู้เชี่ยวชาญ ไปเป็น Speaker ตามที่ต่าง ๆ หรือต้องมีชื่อเสียงในด้านนี้หรือเปล่าถึงจะเรียกว่าติดทีมชาติได้ในโลกฟุตบอล

สุดท้ายอยู่ที่เป้าหมายของแต่ละคน ไม่เกี่ยวว่าอายุเยอะหรือน้อย ถ้างานไม่ได้อยู่ใน scope เป็นสิ่งที่เรารักหรือเป้าหมายของเรา ผมเลือกเงินเยอะและงานสบาย เพื่อไปต่อยอดสิ่งที่เรารักหรือตั้งเป้าหมายไว้ แต่ถ้างานอยู่ใน scope ละก็ อาจจะเลือกเงินน้อยแต่งานตอบสนองต่อเป้าหมายเราได้

ทั้งนี้ทั้งนั้นใช้คำว่า อาจจะในช้อยส์ที่สองเพราะว่า ช้อยส์แรกก็มีโอกาสที่จะตอบสนองให้เราทำในสิ่งที่เราตั้งเป้าหมายได้มากกว่าอยู่ดีนั่นแหล่ะ

มันไม่มีทางได้เงินขนาดนี้อีกแล้วอ่ะ ต้องเอาให้เต็มที่ก่อน ทำงานปีนึงได้เงินเท่าทำงานที่อื่น 2-3 ปี

ใหนจะย้ายฟรีได้ค่าเหนื่อยสูง+ค่าเซ็นอีก