ย้อนกลับไปที่ background ของตัวเอง
เป็นคนที่เล่นเวทแบบจริงจัง เคยฝึกเป็นบัดดี้กับทีมชาติมา 2 คน ในช่วงอายุ 18-22
ตอนป.ตรีก็เรียนสาขาวิทยาศาสตร์ ชีวะเคมี ก็พอเข้าใจหลักการโภชนาการสุขภาพ ทางสายมืดและสายสว่าง
แน่นอนว่าช่วงนั้นสุขภาพร่างกายรูปร่างค่อนข้างดี

แต่พอเข้าไปทำงานก็ปล่อยเนื้อปล่อยตัว แทบไม่ออกกำลังกายเลย กิน junk food กินเหล้ากินเบียร์หนักมาก
เผลอแป๊บเดียวน้ำหนักตัวจาก 90 ขึ้นมาเป็นเลข 3 หลัก จนช่วงพีคที่สุดขึ้นไป 137 กิโลกรัม แล้วคาอยู่ตรงนี้มาประมาณ 7 ปี

ช่วงที่สภาพเศรษฐกิจส่วนตัวและครอบครัวเริ่มดีขึ้น ก็ไปพวก wellness center ตามโรงพยาบาลหรูๆในเมือง โดนพวกคอร์สปรับฮอร์โมน ดริปวิตามิน โดนไปเกือบแสนนึง เขาออกโรงพยาบาลไป 10 กว่าครั้ง เริ่มทำ if เริ่มกลับมาออกกำลังกายบ้าง น้ำหนักลงมาประมาณ 4-5 กิโลกรัม
แต่เริ่มไม่ถูกชะตาเพราะว่าโดนคอร์สฮาร์ดเซลล์ขายหนักมาก ที่จริงเราไม่ใช่กลุ่มลูกค้าของโรงพยาบาล เพราะส่วนใหญ่เป็นฝรั่งกับแขก ที่น่าจะมีกำลังจ่ายมากกว่าเราหลาย 10 เท่า

ตอนแรกก็ว่าจะปล่อยตัวไปตามนี้แหละ เพราะฐานะทางเศรษฐกิจส่วนตัวถือว่าสบายๆแล้ว อยากใช้เงินตามใจชอบ ไม่อยากมาคิดเรื่องอะไรพวกนี้อีก
แต่ก็เขินๆเวลาพาลูกไปเที่ยวฮาร์เบอร์แลนด์ พ่อไปเล่นกับลูกไม่ได้ กับอีกอย่างนึงเวลาไปเจอลูกค้าแล้วตัวเราอ้วนมากเสื้อผ้ามันปริไปหมด เพราะอ้วนก็กลายเป็นคนขี้ร้อนเหงื่อซึมเหงื่อซกไปทั้งตัว

พอดีมีเพื่อนที่ไปผ่ากระเพาะมาเดิมอ้วนกว่าเรา แต่ด้วยอายุแกก็แก่กว่าเราเกือบ 10 ปี น้ำหนักตั้งต้นพอๆกันผ่านมา 2 ปีแกเหลือ 90 ปลายๆ
แกบอกว่ามันเป็นช่วงเวลาที่ดีที่สุดในชีวิตความดันน้ำตาลคอเลสเตอรอลไขมันกลับมาเป็นปกติอีกครั้งในรอบ 20 ปี แต่แกก็บอกว่ามันน่าจะคงที่ประมาณนี้ไม่เกินอีก 2 ปี ที่เหลืออาจจะกลับไปสัก 100 ต้นๆ แต่เหมือนซื้อชีวิตคืนมา 10 ปี

นั่นแหละฮะ ผมก็เอาตามแกเลย ตอนแรกไปลงคอร์สประกันสังคมผ่าฟรีแต่เสียอะไรจุกจิกนิดหน่อยประมาณ 50,000 บาท แต่รอคิวนานมาก เป็นโรงพยาบาลชื่อดังในวงการนี้ แต่ห่างจากบ้านประมาณ 1 ชั่วโมงกว่า
ก็เลยไปหาโรงพยาบาลใกล้บ้าน ทางไปศึกษามาประมาณ 1 เดือน ว่าที่ไหนที่เราจ่ายเองแล้วจบบ้าง
สุดท้ายจบมาเกือบ 2 แสน
ผ่านมาเดือนกว่าๆน้ำหนักลงไปประมาณ 10 กก ความดันจากตัวบน 137 เหลือประมาณ 110 ปลาย
จากเดิมนั่งเครื่องบินlow cost ไม่ได้ ต้องเสียเงินอัพเป็น hot seat ตลอด ตอนนี้กลับมานั่งที่ไหนก็ได้ในเครื่อง ทั้งที่จริงมันก็ไม่ได้ผอมขนาดนั้น แต่ตัวมันก็บางลงไปเยอะ เอวหายไป 2 นิ้ว
ตอนผ่าไม่รู้สึกอะไรเลยเพราะดมยาสลบ ใช้เวลาประมาณชั่วโมงกว่าๆก็ฟื้น อาการก็เหมือนคนผ่าตัดทั่วไปเจ็บแผลที่หน้าท้อง เจ็บๆตึงๆประมาณ 2-3 วันก็หาย
แต่อาการกินข้าวแล้วพะอืดพะอม อันนี้ลากยาวมาเกือบเดือน

ข้อดีอย่างหนึ่ง ที่ผมมองว่ามันเจ๋งมากๆในมุมผมวันนี้ จากเดิมจะคิดเรื่องกินตลอดเวลา ก่อนนอนก็จะคิดว่าพรุ่งนี้กินอะไร สัก 10 โมงก็คิดว่าเที่ยงกินอะไร ตอนเย็นนี้ไม่ต้องห่วงเลยตั้งแต่ 15:00 น เริ่ม search google หาแล้วว่าเย็นนี้จะกินอะไร
กับอีกเรื่องนึงพอเรากินเยอะก็ต้องเข้าห้องน้ำเยอะ เป็นคนที่ขี้วันละ 5 รอบ เช้า 2 ช่วงสายๆบ่ายๆที่ออฟฟิศอีก 2 บางทีก่อนนอนมีอีก 1 ไม่ใช่ว่าระบบมันดีนะ แต่มันรวนไปหมดแล้ว
ปัจจุบันแทบไม่คิดเรื่องกินข้าวเลย พอถึงมื้อก็กินอะไรนิดหน่อย หรือไม่ก็พวกนมไฮโปรตีน จบ ..... เอาจริงก็ประหยัดไปวันละหลายร้อยนะ เดี๋ยวตอนเที่ยงที่ออฟฟิศเมื่อก่อนทั้งข้าวทั้งขนมทั้งน้ำ บางทีต้องมีของกินเล่นช่วงบ่ายอีก วันหนึ่งน่าจะไม่ต่ำกว่า 300 บาท
พอกินน้อยก็เข้าห้องน้ำน้อยลงเหลือวันละ 1 ครั้ง บางทีก็วันเว้นวัน
เอาจริงๆตรงนี้ได้เวลาชีวิตกลับมาวันละหลายชั่วโมงเลย กลายเป็นมาโฟกัสเรื่องงานเรื่องลูกได้เฉยเลย 555

ในโลกความเป็นจริงผมไม่พูดเรื่องนี้กับใครเลย มีคนในบ้านรู้อยู่แค่ไม่ถึง 10 คน เพราะขี้เกียจจะอธิบายว่าทำไมไม่ลดน้ำหนักจริงจัง ทำไมไม่คุมอาหาร ทำไมอย่างนั้นทำไมอย่างนี้
แต่เชื่อว่าน่าจะมี comment ใน ss ประมาณนี้เหมือนกัน
แต่ก็นั่นแหละฮะทำไปแล้ว แชร์เป็นข้อมูลเผื่อใครไม่ไหวกับเส้นทางหลักจริงๆ แต่ย้อนไปช่วงที่บอกว่าไปเทคฮอร์โมน ทำให้ไอเอฟ กลับออกกำลังกาย ที่จริงตอนนั้นเรื่องน้ำหนักตัวสุขภาพมันเริ่มกลับมาดีแล้ว แต่ผมดันขี้เกียจซะงั้น จึงแนะนำว่าอย่าหาเรื่องเจ็บตัวเลยครับ

ท่านน้ำหนักเท่าไหร่ครับตอนนี้

ผมอยากขึ้น 75 ไม่เคยทำได้

กินได้น้อย

มันหิวน้อยลงหรอครับ

ไปพูดข้างนอกยังไงก็โดนค่อนคอดเรื่องนี้แน่ๆ แต่นั้นหละฮะทำมาแล้วก็ดูแลสุขภาพกันไป

มีเอฟเฟคต่างๆนานๆตามมาเตรียมหาวิธีรับมือต่อครับ

ถ้าไม่ใช่เวลากินหรือมื้ออาหารปกติ แทบไม่หิวเลยครับ ต่อให้หิว กินนมกล่องเล็ก หรือยาคูลท์ ก็อิ่มแล้วครับ
หรือน้ำสักแก้วก็อิ่มครับ

ส่วนถึงเวลามื้ออาหาร หิวนิดๆ ไม่ได้ถึงขั้นโหยหาอาหาร กินข้าวได้เท่าเด็ก5-6ขวบ ก็จุกจนเดินไม่ได้แล้วครับ

ถ้ากลัวขาดสารอาหาร ซอยเป็น4-5มืัอ มื้อละเท่าเด็กอนุบาลกิน ก็ได้สารอาหารครบครับ แต่แคลน่าจะไม่ถึงพันแคล

เพื่อนผมผญ. ก็ไปผ่ามาเหมือนกันครับ จาก ผญ. อ้วนมากๆๆๆ มาเจอล่าสุดคือกลายเป็นสาวอวบ(อ้วน)แล้ว

เห็นว่าไม่ใช่แค่ผ่าเฉยๆ เค้าจะมีนักโภชณาการ หรืออะไรพวกนี้ มาสอนเรื่องทานอาหารอะไรด้วยใช่มั้ยครับ

ผมว่าก็ดีนะ เอาชีวิตปกติกลับมา

ปล.น้องที่ บ. อีกคนที่เป็นเบาหวาน โดนหมอขู่ว่าถ้าน้ำหนักไม่ลง คงต้องไปต่อคิวผ่ากระเพราะแล้ว

ขอบคุณที่มาเล่าสู่กันฟังครับ

จากคนออกกำลังกายจริงจังรูปร่างค่อนข้างดี ทะยานไปจน 137 กิโล แล้วสะสมรวมมาเกือบ 7 ปี

น่าจะลดยากแบบสุดแล้วตอนนั้น คือแสงปลายทางอุโมงมันคงไกลสุดๆ กว่าจะไปถึงก็ท้อแย่

เป็นผมคงรับสภาพตัวเองไม่ได้เลย

มีเพื่อนสนิทผมคนนึงเหมือนกันอ้วนขึ้นเรื่อยๆเลยตอนนี้ เป็นห่วงสุขภาพมันจัง

ออกกำลังกายประจำทั้งเวท ทั้งเดิน ทั้งวิ่ง กินให้พอดีกับที่ร่างกายต้องการ
นอนให้เพียงพอ แอคทีฟสม่ำเสมอ
ของจังไร เค้ก กาแฟหวานๆ เหล้าเบียร์ บุหรี่ นานๆทีครั้งพอ

แนะนำ whey massgain เลยครับขึ้นแน่นอน

ไม่ค่อยแนะนำนะ มันได้แคลขยะๆมาเยอะครับ ร่างกายมีลิมิตในการเพิ่ม

ตัวใหญ่ขึ้นบวมขึ้นจริง สกุ๊ปนึงเป็นพันแคล

ได้พุง ท้องแขน เหนียง ย้วยๆมา ขี้แตกอีก

ผมเคยกินแล้ว ตอนลดนี่ท้อเลย เพราะแคลขยะๆที่มันให้มา ขนาดเล่นเวทอย่างหนักนะครับ

ติด นน. 137 มา7ปี สุดจริง มันคือความทุกข์ที่แฝงในใจจริงๆนะ

ก็เป็นอีกวิธีนึงที่จะลด แต่ผมก็ไม่สนับสนุนอยู่ดี ผมเคยทำน้ำหนัก 90 > 75 > 130+ > ตอนนี้ 100+-

ผมก็ใช้วิธีคุมอาหารไปฟิตเนส มันก็ลดได้ ขอแค่เรามีวินัย วินัยเท่านั้นจริงๆ

ผ่ากระเพาะผมดู เป้ เจ้าของร้านกุ๊กขี้เมา หลังผ่าแล้วมื้อนึงกินไก่ได้น่องเดียวคือจุก ผมว่ามันไม่ใช่ทางออกสำหรับผม

แล้วอีกอย่างผ่ามาแล้วน้ำหนักมันลงจริงแหละ แต่ถ้าเราไม่ออกกำลังกายเลย ไม่คุมอาหารเลย เดี๋ยวก็ปล่อยตัว เดี๋ยวมันจะกลับเป็นเหมือนเดิม

ไว้สำหรับคนผอมมากๆๆๆๆๆๆๆๆ ตามในฉลากเค้าบอกแหละครับมันมีพลังงานจากคาร์บและไขมันด้วยแถมกินแล้วต้องออกกำลังกายประจำด้วยแต่ที่ดีคือมันได้โปรตีนต่อสคูปเยอะมากกกกกก(เกือบ3เท่าของisolated)จนแทบจะไม่ต้องกินเนื้อสัตว์เพิ่มจากมื้อปกติเลย ที่สำคัญไม่ต้องเคียวเหมือนกินอกไก่เนี่ยแหละ55555555

ที่มันได้โปรตีนเยอะเพราะ scoop มันใหญ่มาก กินที่นึง 300กรัม+ โปรตีนมันจะเยอะก็ไม่แปลก
แต่ถ้าเทียบอัตราส่วนที่เหลือมันคือแป้งล้วนๆ

เอาตังซื้อเวย์แล้วคาร์บไปซื้อหนมปังซักแถวกินยังดีกว่า