น่าจะคนละทางกับผมจริงๆ

ผมนี่อินจัดเลย ถึงขั้นลูกพูดเจื้อยแจ้วตามประสาเขา ต้องบอกให้เขาหยุดคุยก่อน จะฟังข่าว เขาก็เจื่อนๆแหละ จนแม่เขาทัก เออวะ เราหลุดจริงๆ พอคัดโฆษณาเลยง๊องแง๊งกะเขาเต็มที่

เมื่อคืนก็กว่าจะนอน

ตื่นเช้ามาก็เช็คผลว่า มีความเคลื่อนไหวยังไง หยุดไหม จบไหม เราสูญเสียมากไหม

พอมาตามสตอรีของหน่วยทหารแต่ละส่วน ยิ่งอินจัดเข้าไปอีก

ทำหนังเถอะ ผมจะเข้าไปดู ใครกำกับก็ได้ จะชวนลูกไปดูด้วย ว่าครั้งนึง เรานอนไถฟีด ลูกนอนเล่นเกม แต่คนพวกนี้ ดินสักเม็ดก็จะไม่ยอมให้ใครเอาไป

ก่อนหนังฉายขอความร่วมมือยืนเพื่อร่วมกันสดุดีเหล่าวีรชนของเราก็ได้นะ น่าจะเป็นการยืนในโรงหนังในรอบหลายเรื่องของผมเลย

ไม่ได้ใช้คำว่าอินกับสงคราม แต่อินกับความมั่นคงของชาติ ประเทศไทย

ลูกสาวผมร้องอยากย้ายบ้านหนีเลยครับ ของผมห่างจากจุดปะทะแค่ 26กิโล แต่ฝั่งนี้มันดันเป็นพวก นย.

ผมไม่อินครับ
คือไม่ค่อยดูด้วยแหละ เพราะเครียดกับงานมากอยู่แล้ว
ข่าวผมตามแค่ที่ตัดมาสัก 5-10 นาทีพอครับ
ยาวเกินนี้ไม่ไหว

อินดิ น้องอยู่กัลทรลัก ผมชีวิตสุขสบายอยู่สุราษฎร์

ผมใช้คำว่าติดตามข่าว เมื่อคืนนอน ตี 2

ขอให้ปลอดภัย แต่ฟังท่านมันคงแค่ตอด เจอ นย เละ เขาคันมือมานานแล้ว

อินไม่อินไม่รู้ แต่อ่านโพสแชต ของแฟนทหาร ครอบครัวทหาร ที่แชตมาสั่งลาครอบครัว

กลัวตัวเองไม่ได้กลับมา ฝากพ่อแม่ ไว้กับพี่ น้องตัวเอง

ผมน้ำตาจะไหล กลั้นแทบไม่อยู่ทุกที

อยากจับปืนออกไปรบเลย

เป็นห่วงคนที่ชายแดน กับทหารแนวหน้าครับ

ใช่เลยท่าน เหมือนมาเปฺนพิธีอะ อะสั่งกูมากูมาแล้วนะไรงี้ แต่ในกลุ่มในเมืองนี่ ว้าวุ่น+แพนิคกันเยอะมาก แต่ก็เข้าใจครับว่ากลัวโดนลูกยาวแบบฝั่งนู้น

ผมก็เครียดนะ กลัวไม่จบ ไม่อยากให้สงครามมันบานปลายไปเรื่อยๆ เศรษฐกิจจะยิ่งแย่ลง เรื่องไม่ได้อยู่ไกลตัวพวกเราเลย

อินได้แต่อยากให้หลายๆคนมีสติกันซักหน่อยครับ อย่าลืมความเป็นคนกัน มู้เมื่อคืนเห็นเห็นมีพาลกันไปถึงเด็กที่ไม่รู้อิโหน่อิเหน่อะไร หรือแม้แต่หมาเขมร คิดกันแบบนี้เราจะต่างอะไรกับเขาล่ะครับ

แค่ใช้ชีวิตประจำวันให้ผ่านไปแต่ละวันก็เหนื่อยแล้ว

ผมเป็นคนกรุงเทพนะ ทุกครั้งที่เกิดเรื่องพวกนี้ผมรู้สึกเฉย ๆ มาก ๆ ก็เออไกลตัวเราวะ

แต่ครั้งนี้ต่างออกไป ผมมีแฟนเป็นคนอุบล ผมขับรถจากกรุงเทพไปส่งแฟนที่อุบลวันเสาร์ ผ่านเส้นสระแก้วเรียบชายแดนไป เพราะต้องไปรับญาติเขาที่ชลบุรี ตอนมืดวันนั้นผมเห็นทั้ง รถขนทหาร รถขนรถถังผมเพิ่งเคยเห็นรถถังระยะใกล้แค่ยืนมือไปถึงเพราะจอดติดไฟแดงเหมือนกัน แม่งคันใหญ่แบบใหญ่ชิปหาย

ได้ผ่านจุดที่ระเบิดลง พอถึงบ้านแฟนที่อุบล ที่ห่างจากตรงนั้น 40 - 50 กิโล อยู่ในระยะแดงของที่ยิงจรวดระยะ 130 กิโล ในชีวิตผมไม่เคยรู้สึกว่ามันใกล้ขนาดนี้มาก่อน ผมได้เห็นชาวบ้านแถวนั้นกลัวขนาดไหน ชีวิตพวกเขาเปลี่ยนขนาดไหน ต้องนอนฟังเสียงลูกปืน เสียงปืนตอนกลางคืน ผมเป็นคนหนึ่งในนี้ที่เชียร์ให้หยุดยิงโดยเร็วที่สุด หยุดเร็วเท่าไหร่ยิงดี เพราะ ผมไปอยู่ตรงนั้นมาแล้ว

ตอนนี้แฟนผมยังอยู่ตรงนั้น ผมต้องกลับมาที่กรุงเทพ ผมฟังข่าวตลอดเพราะเป็นห่วงสิ่งที่แฟนต้องเจอ เมื่อคืนผมนั่งนับเวลาเที่ยงคืนเลย ตอนหยุดยิง หลายคนบอกต่อเวลาพิเศษนั้นนี่ ผมไม่อยากให้มันเกิดขึ้นเลย ณ ตอนนั้น อยากให้มันจบ แต่ก็ไม่จบ แฟนผมเขาบอกตี 2 ยังยิงอยู่เลยเธอ

นี่ก็ได้แต่รอให้สุดสัปดาห์ผมจะนั่งเครื่องบินไปอยู่เป็นเพื่อนเขาละ