มองๆดู ชีวิตก็เหมือนเกมส์ที่คนออกแบบกฏควบควมให้สิ่งมีชีวิตเดินตามรุปแบบที่เค้าวางใว้
ผู้เล่นทุกคนจะต้องแย่งชิงทรัพยากรที่มีอยู่อย่างจำกัด
ทุกคนต้องออกล่า ไม่ว่าจะด้วยวิธีใด ทุกคนต้องรีดศักยภาพออกมาให้โดดเด่น ทุกคนยอมเอาเปรียบ เห็นแก่ตัว บีบ ไล่ต้อน ผลิตอาวุธทำสงคราม
ฆ่ากันเอง บางคนยอมขายชีวิต ขายอิสรภาพ ขายจุดยืนตัวเอง ยอมเป็นทาสรับใช้
เพื่อครอบครองทุกอย่างทั้ง อำนาจ บารมี เงินทอง
โดยมีความอันตรายดักรอทุกก้าวเดิน และมีเงื่อนใขให้ชีวิตอยู่รอดปลอดภัย
หลักสูตรที่เรียน กฏหมาย ระเบียบข้อบังคับต่างๆ คำสอนศาสนา มันครอบความคิด และการกระทำเราใว้
และเมื่อถึงวัยเจริญพันธ์ ทุกคนต้องสืบพันธ์ ขยายเผ่าพันธ์ไปเรื่อยๆ
เค้าใช้เราจนถึงเวลาหมดอายุขัย โดยไม่คำนึงอะไรเลย และไม่มีใครเป็นเจ้าของทุกสิ่งทุกอย่างบนโลกใบนี้อย่างแท้จริงเลย (โลกนี้คือดินแดนแห่งมายา)
แล้วเกมส์นี้สามารถเติมผู้เล่นได้ตลอดเวลา (อินฟินิตี้)

ทุกวันนี้ เราดิ้นในฝ่ามือนายทุน เรามีหน้าที่ผลิตเงินให้เค้า เราคือตู้ATMให้ผู้คุมกฏการเงิน
เราอยู่ในโลกที่ใช้แต้มบุญแลกเปลี่ยนสินค้าไม่ได้
เราสังเคราะห์แสงแดด แสงลมเป็นอาหารไม่ได้ เราจึงต้องใช้มันสมอง ใช้แรงแลกเงิน
และทุกคนไม่สามารถออกจากระบบแห่งนี้ได้

ผมจึงคิดว่า มันไม่มีความสุขหรอก มีแค่ทุกข์มาก ทุกข์น้อย
สำหรับคนที่มีลูก หรือไม่มี ทุกสิ่งที่เกิดขึ้นมาแล้วล้วนดีเสมอครับ

อย่าไปสุดโต่งกับชีวิตมากในทุกๆเรื่อง
ลองZoom out. เราแม่งเหมือนเอเลี่ยนแย่งก้อนดิน ก้อนกรวดกัน แย่งกันจนแก่ตาย แล้วก็ไม่มีใครเอาลงดินไปนอนกอดได้!

น้าอยากถูกหวย

นึกถึงคำของดอนเดรเป้อในซีรีส์แม้ดเม็นเลย เราเกิดมาและตายอย่างเดียวดาย โลกแค่เอากฎเกณฑ์ต่างๆมาคลุมไว้ เพื่อให้เราลืมเรื่องพวกนั้นทิ้งไปซะ



ท่านมองว่าเราเหมือนเอเลี่ยน ท่านลองซูมออกอีกดู จะพบว่าเราก็เป็นแค่ฝุ่นอะตอมเล็กๆของอวกาศแค่นั้นเลย

สุดโต่งไปเถอะในขอบเขตที่ไม่ได้ทำให้ใครหรือแม้แต่ตัวเราเดือดร้อน

ความสุขในชีวิตหามาใส่บ้างวันละอย่างสองอย่าง พอให้เติมเชื้อไฟในความสุขกับชีวิตที่โคตรจะน่าเบื่อ

ชีวิตมันสั้นโคตรๆ บอกเลย เราอาจจะตายพรุ่งนี้ก็ได้ใครจะไปรู้

แหม่ วันนี้มาปรัชญากันแต่เช้า

ผมอยากถูกยิ้ม ความสุขที่แท้จริงคือมี

พาสซีฟอินคัมพอใช้แล้วไม่ต้องทำงาน จ้างคนดูแลพ่อแม่ ไม่มีเมีย

ไม่มีลูก มีแค่FWBไว้กินเที่ยวยิ้มด้วย นี่แหละสุขสุดๆอิสระสุดๆฟิน

ผมเล่นเกมส์เก่งมากนะ

แต่ทำไมเกมส์ชีวิตผมไม่เก่งแบบนั้นบ้าง

ไหนๆ ท่านก็พูดประเด็นนี้ขึ้นมาแล้ว ผมชอบนึกเปรียบตัวเองที่เกิดมาเหมือนฝูงชน 7,000 ล้านที่เดินตามกันไปบนถนนเส้นหนึ่ง แล้วเบียดเสียดจัดๆ

ข้างหน้าคือคนที่เกิดก่อนเราหลายพันล้าน ข้างๆ อาจตีความว่าเกิดพร้อม ข้างหลังคือคนเกิดหลัง แล้วทั้งหมดก็เดินไปทางเดียวกัน ด้วยการไหลของเอ็นโทรปี้ทางเดียว

ด้วยระบบระเบียบที่คิดขึ้น แล้วสมมติคุณเบื่อหน่ายๆ จัดเพราะรู้สึกว่ามันดูไร้สาระ แต่การจะออกจากแถวโคตรยากเลย เพราะมีคนเบียดเต็มไปหมด

นึกว่าแค่นี้เศร้าแล้ว มีบางคนปีนขึ้นไปแล้วเดินย่ำคนอื่น เพื่อไปข้างหน้า หรือสูงขึ้น อาจมีคนบอกว่า อุปมาแบบนี้ใช้ไม่ได้ คนมีอิสระที่จะทำอะไรตามใจ ตามศักยภาพ ส่วนใหญ่คนที่พูดน่าจะไต่ไปไต่มาบนคนที่อยู่บนฐาน โดยมีเครื่องหมายดอกจันทร์ว่า คนที่วิจารณ์แบบนี้ก็เป็น พวกขี้แพ้ชวนตี ขี้แพ้พวกนี้ ถ้าให้ปีนขึ้นไป ถีบ ยัน คนอื่นก็ทำได้ เพียงแต่เขาอาจมีเสาค้ำ หรือตั้งคำถามว่า ถ้าเราทำแบบนั้นมันเป็นประโยชน์ต่อส่วนรวมอย่างถ่องแท้หรือเปล่า

มันเป็นสัจธรรม ทุกอย่าง เกิดขึ้น ตั้งอยู่ ดับไป ในช่วงที่มันตั้งอยู่เราทำอะไรได้บ้าง ก่อนที่จะดับไป

โลกนี้เข้มแข็งรอดอ่อนแอตาย ปลาใหญ่กินปลาเล็ก ผู้อ่อนแอเกิดมาเพื่อเป็นเหยื่อให้ผู้เข้มแข็งได้มีขีวิตรอดต่อไป
มันคือสัจธรรมของธรรมชาติครับ
ถึงมนุษย์จะพยายามเปลี่ยนแปลง หรือไม่ยอมรับสัจธรรมนี้ แต่สุดท้ายก็ไม่มีทางชนะธรรมชาติได้แน่นอน

ถ้ามีคนแบบทานอสเราจะโอเคกับมันไหมครับ

ช่วงนี้โคตรเบื่อชีวิตเลย ดาวน์ไปหมด

นั่งมองดูพวกสัตว์ ที่มันใช้ชีวิตโดยอิสระ ไม่มีพันธนาการของสิ่งของให้ยึดติด

ไม่มีภาระเหมือนคน ปล่อยชีวิตตามธรรมชาติ

บางครั้งก็อิจฉาพวกมันนะ