เห็นคนรู้จักบางคนทำแบบนี้ครับ

กู้มาซื้อบ้านซื้อรถ ฯลฯ บอกว่าเพื่อเป็นแรงจูงใจในการหาเงิน หาเป้าหมายในชีวิตเพิ่ม

เห็นบางคนก็ขยันขึ้นจริง ๆ พอไฟลนก้นก็หาลู่ทางเพิ่ม ถึงผมจะไม่เห็นด้วยกับแนวคิดแต่ในเมื่อเขาทำแล้วเวิร์คก็เอาใจช่วย

ส่วนอีกกลุ่มกู้ ผ่อนเพิ่ม แต่เวลาว่างนอนเกาไข่อยู่บ้านเหมือนเดิม ชอบสวนด้วยคำคม"ชีวิตคนเราต้องมี work life balance" สิ้นเดือนโยกบัตรเป็นการ์ดยูกิ

คนรอบ ๆ ตัวท่านเป็นอย่างไรบ้าง

ส่วนใหญ่ อยู่ในกลุ่มนอนเก่าไข่เล่น
แต่ผ่อนแล้ว ตังก็ยังเหลือใช้ชิลๆ

แต่พวกขยันๆ นี่หมุนบัตรยับ

ทางใครทางมันครับแบบนี้

แต่ผมเอง แรงบันดาลใจ สร้างได้ด้วยตัวเอง ไม่จำเป็นต้องมีหนี้

และผมไม่ชอบการเป็นหนี้กับสิ่งของต่างๆเลย

ผมจะยอมเป็นหนี้ ก็ต่อเมื่อ มันมีเหตุผลอะไรซักนิดนึง ที่มันเป็นเพื่อการลงทุน

เช่น ผ่อนรถ เพราะตัองมีรถขับไปทำงานหารายได้ แบบนี้ถือว่ามีเหตุผล

แต่อย่างบ้านเนี่ย อยู่อาศัยเฉยๆ ไม่ได้ช่วยก่อรายได้เลย

ผมก็ไม่เอาอ่ะ จะเอาก็ต่อเมื่อเงินพอ หรือยังขาดอีกแค่ไม่เท่าไหร่

มันก็บางคนแหละครับ ชีวิตใครชีวิตมัน อย่าไปสนใจเลย

สถานะทางสังคมสิ้งแวดล้อมรอบตัว เพื่อนฝูงก็มีส่วนเยอะเลยยยย

ผมเลยเลือกอยุ่กะเพื่อนบ้านๆ กินบ้านๆ ไม่สิ้นเปลือง ไม่ต้องดิ้นรนอะไรมากมายดี

มีทั้ง2แบบ แต่ส่วนมากล้วนชิพหายแตกพ่ายไปตามๆกัน ผมเลยไม่กล้ามีหนี้ ขนาดจะซื้อรถยังต้องมีเงินสดเป็น

2เท่าของราคารถอะ แต่ก็ซื้อผ่อนเหมือนเดิมนะเอาตังไปลงทุนต่อ บ้านนี่กะมีสัก4-5เท่าของราคาบ้านค่อยซื้อ

แรงผลักดันแต่ละคนไม่เหมือนกัน เขาอาจจะชอบแบบนั้นก็ได้ ตราบใดที่ไม่ลำบากมาถึงเราอะนะ

ถ้าไม่ซื้อตอนนี้ อีก 10-15 ปี ราคาบ้านจะพุ่งหนักกว่านี้ครับ ผมพูดไว้เลยว่าต้องทำงานหาค่าเช่าบ้านจนวันตาย หนักหนาแน่ๆ

เอาส่วนตัวนี่แหละ ใช้ความอยากได้อยากมีผลักดัน ก็ผลักตัวเองมาได้ไกลพอสมควรนะ อาจจะไม่ใช่ขั้นที่รวยอะไรแต่ก็ไม่ลำบาก

แต่ทั้งหมดทั้งมวล ครอบด้วยวินัยทางการเงินอีกทีนะ ผ่อนไม่เกิน 30% ของรายได้ อยากผ่อนบ้านแพงรถแพงก็หาเงินเพิ่ม ไม่เพิ่ม % ทุกวันนี้ก็ไม่ได้เดือดร้อนอะไรนะ มีกินมีใช้มีเที่ยวปกติดี ผ่อนบ้านหมดไปหลัง รถญี่ปุ่นอีกคัน ตอนนี้เหลือคอนโด กับ รถอีกคัน แต่หมดไฟแล้วเหมือนกัน ต่อไปก็ไม่สร้างหนี้ล่ะ เก็บเงินแทน ขออยู่แบบไม่กดดันบ้าง

ผมเป็นกลุ่มนอนเกาไข่แต่ไม่มีหนี้ ก็อยากจะขยันขึ้นอยู่แหละ

หัวหน้าเก่าบริษัทผม
ตอนผมทำงานให้แก แกบอกว่าคนเราต้องมีหนี้ เพื่อหาแรงจูงใจในการทำงาน (แต่ผมไม่เคยเชื่อแกเลย)

หลังจากผมออกจากบริษัทนั้น กลับมาเจอกันในวงเหล้า
แกบอกว่า ผมโชคดีมากที่ไม่มีหนี้ ทำให้ใช้ชีวิตได้อย่างอิสระ ตัดสินใจทำอะไรได้ง่ายขึ้น
พูดต่างกันหน้ามือกับหลังเท้าเลยครับ 555

สรุปจากประสบการณ์ผม อย่าให้ใครมาบอกคุณว่าต้องทำแบบนั้นแบบนี้ ตัวคุณเองรู้ดีที่สุด

อย่างไรก็ตาม การไม่เป็นหนี้ หรือเป็นหนี้ไม่นาน มันดีกว่ามากครับ
กินอิ่ม นอนหลับ เศรษฐกิจจะชิบหายยังไง การไม่เป็นหนี้มันช่วยทำให้เรามีสติ
ไม่ตัดสินใจทำอะไรแปลกๆ หรือต้องเอาสินทรัพย์ไปขายในราคาต่ำกว่าที่ควรจะเป็น

ยิ่งถ้าไม่มีหนี้ และมีเงินเย็นสำรองไว้ด้วยจะดีที่สุดเลยครับ
จากใจคนที่เคยออกจากงานช่วงโควิดครับ

ผมเป็นกลุ่มนอนเกาไข่ แต่ไม่สร้างหนี้ ไม่หางานเสริม ไม่ทำ5ไรเลย 5555 แต่เก็บเงินเรื่อยๆพอได้ครับ

คอนโดผมซื้อสดและตอนนี้ปล่อยเช่าอยู่ เพราะผมย้ายมาเชียงใหม่

ส่วนรถใช้คันเก่าพ่อให้มาสมัยเรียน อยากจะซื้อคันใหม่นานละ แต่คิดว่าขอเอาเงินเก็บไปใช้ชีวิตก่อน

กินบุญเก่าจากสายงานตัวเอง หารายได้ก๊อกแก๊กไปพออยู่ได้ครับ

สรุปคือผมไม่เคยมีหนี้เลย ซื้อไรต้องซื้อสด หนี้ล่าสุดคือผ่อนไอโฟนให้แม่

ถ้าอันไหนมันดอก 0% ผมถึงจะสนใจเป็นหนี้ 55

เด่วรู้เลย เป็นหนี้ในยุคเงินเฟ้อในฝืด เหนื่อย ทรมานสึดๆ

แนวคิดนี้ยังไงก็พังในมุมมองผม ปัญหาของการผ่อนจ่ายอะไรก็ตายมันคือระยะเวลา ถ้าคุณต้องวิ่งหาแบบเหน็ดเหนื่อยทุกเดือนเพื่อมาจ่าย ถึง วันที่มันสะดุด 2 เดือนคุณก็ตายห่าแล้ว เขาถึงมีแนวคิดว่าควรผ่อนแค่ 20 - 30% ของเงินเดือนที่หามาได้นั้นละ

แผ่นดินไหว ได้หนี้มา 3 แสนกว่า...
แรงจุงใจแบบไม่ตั้งใจครับ.

ถ้าสัก 15-25 ปีก่อน การมีหนี้มันก็ทำให้ได้อะไรมาจริงๆแหละครับ

เพราะเป็นช่วงที่ค้าขาย ทำธุรกิจยังดี มีกำไร ค่าครองชีพไม่สูง

แต่ช่วง 10 ปีหลังมา การมีหนี้ที่เป็นหนี้ยาว มูลค่าสูงนี่โคตรเหนื่อย จากเดิมที่ทำงานบริษัท tier B+/A อยู่กันไปยาวๆ ตอนนี้ก็ลุ่มๆดอนๆเพราะมันไม่แน่นอน คนที่ผ่อนบ้านตอนนี้ยังหนืดเลย ตอนนี้คนไม่ซื้อบ้านกันเพราะไม่รู้ว่าเมืองมันจะ shape ไปแบบไหน ซื้อมาแล้วได้อยู่หรือเปล่า ส่งต่อได้ราคาหรือไม่

แต่ผมเชื่อลึกๆว่ายังไงบ้าน/ที่พักอาศัยก็ยังจำเป็น ถึงจะต้องผ่อนกันหลัก 60-70 ปีก็ตาม