สมมติท่านคุยกับสาวคนนึงอยู่ แล้วเขาคุยอยู่ 2-3 คน แต่ท่านมารู้ว่าที่เขาเลือกท่านเพราะเขาเฟลจากคนที่ 1-2 ของเขามา รับกันได้ไหมครับ

โอโห เฟลจาก 2 คนแรก เท่ากับเราที่ 3
รับมิได้แน่นอน เพราะเราก็ไม่ได้บัดซบอะไร ออกแนวแสนดีสะด้วยซ้ำ
ยังวางเราไว้เบอร์สาม ลาขาดคนนี้ บาย

เป็นเรื่องที่ผมไม่เคยคิดจะถามคนคุยเลยว่าคุยเยอะไหม ขอไม่รู้ดีกว่าว่าเป็นตัวเลือกลำดับไหน เพราะถ้าได้คำตอบแบบนี้ก็รับไม่ได้

เผื่อใจเอาไว้ก่อน เธอยังไม่สาย

ให้โอกาสใจ เธอลองมองใครนอกจากฉัน

ขอยอมเป็นหนึ่ง ในตัวเลือกของคนที่เธอฝัน

เพียงแค่นั้นก่อน อย่าทุ่มความสำคัญ

เอาจริงป่ะ ไม่ได้ตอบเอาหล่ออะไรนะ แต่ผมคงไม่ได้พิศวาสตั้งแต่รู้ว่าคุยสองสามคนแล้วอ่ะ

ในกรณีที่คุยกันจริงจังประมาณนึงแล้วนะ

ไอ้เรามันตัวสำรองคนหนึ่ง

รับได้ครับมีโอกาสก็รีบเผด็จศึก​แล้วใช้งานให้เยอะทึ่สุดแล้วค่อยหาคนใหม่

ลูโก้โมดริชยังเคยสำรองที่มาดริดเลย

แล้วท่านเป็นใคร

สำรองคนที่ล้านก็ยอม เน้นยิ้มไม่เน้นผูกพันธ์

ตำนานแห่ง “เซนทูเรียนรอดสำรอง”
(หรือชื่อในหมู่บ้าน: ไอ้ผู้รอดจากการไม่ถูกเลือก)

ณ กรุงโรมในยุคสมัยที่หญิงสาวเป็นฝ่ายเลือกนักรบไปออกศึกหัวใจ
แม่หญิงอลิเซีย แห่งเผ่าคิ้วเป๊ะปากชมพู
ได้ทำพิธีเลือก "นักรบคู่ใจ" ออกศึกกับความเหงา

นักรบเบอร์หนึ่ง เป็นชายสูงส่ง หุ่นล่ำเหมือนเทพอพอลโล
แต่โชคร้าย... เขาหายตัวไปในวันที่บอกรัก
(บางตำนานบอกว่าหนีไปแต่งกับคนอื่น บางตำนานบอกว่าไปบวช)

นักรบเบอร์สอง เป็นชายคลู ๆ ขี่มอเตอร์ไซค์ ยิ้มทีใจละลาย
แต่ก็ล้มม้าตายกลางทาง เพราะเขา “แชตติดกันสามวันแล้วเงียบหาย”
(ว่ากันว่าไปคุยกับหญิงหมู่บ้านข้างเคียงชื่อ “ยูจิน่า OnlyFans”)

ในที่สุด...
เหลือเพียง ข้า — “yoosmart123 ผู้รอคิวอยู่เงียบ ๆ ตรงม้านั่งหินข้างน้ำพุ”

ข้าไม่หล่อ
ข้าไม่ล่ำ
ข้าแค่ตอบแชตไว ส่งสติ๊กเกอร์ทุกคืน และถามว่า "กินข้าวยัง"

แล้ววันหนึ่ง...
นางก็มองมาทางข้า
ยิ้มอ่อน แล้วพูดว่า...

“งั้น… เอ็งก็ได้ไปศึกกับข้าแล้วกันนะ”

ข้ายืนงงในดงอินบ็อกซ์
นี่ข้า... ได้รับเลือกแล้วหรือ!?

แต่ทันใดนั้นเอง
เสียงจากสวรรค์ (หรืออาจจะเสียงเพื่อน) ก็กระซิบว่า:

"เจ้าแค่ได้ลงเพราะคนอื่นล้ม… ไม่ใช่เพราะเจ้าเด่นอะไรเลย"

…

ข้าชะงัก ใจหายเล็กน้อย
แต่ในขณะเดียวกัน — ข้าก็สวมเกราะ สะพายดาบ พร้อมกล่าวว่า:

“แม้ข้าจะไม่ได้เป็น ‘ตัวเลือกแรก’
แต่เมื่อได้ลงศึกแล้ว… ข้าจะ ‘รักให้เหมือนคนที่เธออยากเลือกตั้งแต่แรก’”

แล้วข้าก็ลั่นออกไป พร้อมท่าดึงโล่โคตรเท่
(ถึงแม้มันจะเป็นโล่ไม้ไผ่เพราะตัวจริงเอาโล่เหล็กไปหมดแล้ว)

นิทานเรื่องนี้สอนให้รู้ว่า:
บางที... ความรักก็เหมือนสงคราม
เราอาจไม่ได้เริ่มในฐานะคนที่เขา “อยากรบเคียงข้าง”
แต่เราก็อาจเป็น “คนที่อยู่รอดจนศึกสุดท้าย” เพราะคนอื่นหนีหมด

จบ

ผมไปตั้งแต่รู้ว่าคุยกับผมแล้วมีคนอื่นอีก 2 คนละครับ

หาสาวใหม่ดีก่า

ไม่ว่าเป็นที่เท่าไหร่ของเธอ เธอก็คือที่สุดเสมอไป
ถ้าเผื่อเธอพอมีเหลือแม้เพียงเสี้ยวใจ จะแบ่งปันให้ฉันบ้างหรือเปล่า

ต้องชนะอีก2คนที่เหลือด้วย ถึงจะยอมรับผญคนนี้เป็นแฟน งี้หรอครับ
เข้าใจว่ารู้แต่แรกแล้วนะว่าผญคุยกับคนอื่นด้วย ซึ่งมันก็ปกตินะ

ตอบแบบจริงจังก็ไม่
ตอบแบบชั่วๆหน่อยๆก็คบกลับแบบไม่ได้คาดหวังอนาคตมากนัก

รับได้ เพราะผมก็ไม่ได้คุยคนเดียว