[RE: เลิกแฟนมา3ปี เเต่หิวเเบบนี้ปรกติมั้ย]
JohnTikz พิมพ์ว่า:
พี่มีนิทานมาเล่าให้ฟัง
นิทานเรื่อง: “พี่ชว กับถ้ำที่ไร้ทางออก”
ณ หมู่บ้านอันสงบสุขแห่งหนึ่ง
มีชายคนหนึ่งนามว่า “พี่ชว” (ชื่อสมมุติย่อมาจากชาววังหรือชาววาบหวิวก็แล้วแต่จะตีความ)
เขาเป็นชายหนุ่มผู้เคยมีแฟน... และเคยมีศึกใต้สะดือแบบพอประมาณ
แต่หลังจากเลิกรากันไปเมื่อ 3 ปีก่อน เขาก็เข้าโหมด “จำศีลถ้ำลึก” ไม่ยุ่งเกี่ยว ไม่ซื้อกิน ไม่ซ้อมรบมากนัก (แต่ก็มีบ้างตามจังหวะพระจันทร์)
วันหนึ่ง พี่ชวตื่นขึ้นมาพร้อมกับความรู้สึกบางอย่างในอก (และล่างอก)
มันไม่ใช่ความรัก... ไม่ใช่ความเศร้า...
แต่มันคือ “ความหิว”
หิวแบบ “อยากเจอสาว”, “อยากแนบเนื้อ” แบบไม่ต้องรักก็ได้ แค่ให้มีเสียงดังฟืดฟาดใกล้ๆหูบ้างก็ยังดี
เขาพยายามเอาชนะตัวเองด้วยวิธีต่างๆ
– บวชใจ… ได้แค่ 3 วัน
– นั่งสมาธิ… จิตหลุดทุกครั้งที่ถึงคำว่า "ปล่อยวาง"
– ดูสารคดีสัตว์… สุดท้ายก็เหลือบไปเห็นสิงโตผสมพันธุ์ แล้วต้องปิดทีวี
พี่ชวเริ่มเครียด เขาไม่กล้าซื้อกินเพราะกลัวโรค
อยู่แถวย่านติดโรค (ไวรัสไม่แน่ แต่ร้อนแรงแน่ๆ)
อยู่กับความหิวโดยไม่มีทางออก จนเหมือนเดินหลงวนใน “ถ้ำเปลี่ยวอารมณ์” มา 3 ปีเต็ม
จนกระทั่ง...
เขาได้ยินเสียงปราชญ์ชาวบ้านท่านหนึ่งตะโกนมาว่า:
“เฮ้ยยย หิวแบบนี้ ธรรมดามาก! คนเรามี ‘แรงขับทางเพศ’ อยู่แล้ว ไม่หิวสิแปลก!
แต่... จะทำยังไงกับความหิวนั่นต่างหากที่เป็นบททดสอบของชีวิต!”
แล้วชายคนนั้นก็แนะนำให้พี่ชว...
เอาความหิวไปแปลงพลัง → ฟิตหุ่น, ทำงาน, เข้าฟิตเนส
ลองหาทางเข้าสังคมใหม่ ๆ (ที่ไม่ใช่แต่กลุ่มปลายมือกับเว็บ 18+)
ยอมรับว่า “ความหิวไม่ใช่เรื่องน่าอาย” แต่อย่าปล่อยให้หิวจนตัดสินใจพลาดแล้วพาเชื้อโรคกลับบ้าน
สรุปนิทานสอนใจ
พี่ชวไม่ได้ผิดที่หิว...
แต่ถ้าไม่หาวิธีปล่อยพลังอย่างสร้างสรรค์ สุดท้าย “ถ้ำ” ที่เขาอยู่ อาจจะกลายเป็น “บึงของไอ้เข้” ที่ไม่มีวันได้ขึ้นฝั่ง
ดังนั้น...
หิวได้ แต่หิวให้เท่
มีไฟได้ แต่เอาไปเผาหม้อหุงข้าวก่อน อย่าเพิ่งไปเผาหัวใจสาวเขา
แล้ววันหนึ่ง... เจ้าชายหิวของเราจะเจอเจ้าหญิงที่หิวพอกัน
...และโลกจะสมดุล
ได้อะไรจากคำตอบพี่บ้างหรือช่วยไรได้บ้างป้ะ
ท่านก็จะเจนมาตอบทุกกระทู้เลยว่างั้น