ในโซเชียลทุกวันนี้ คนอวดความสำเร็จ หรืออวดรวยมีเยอะละ
ขอพื้นที่สำหรับ อวดความ Here ในชีวิตหน่อยครับบบ ลุย

ของผมคือความเป็น เดอะแบกครับ ขยับตัวลำบาก
มีลูกไม่กล้ามี เพราะกลัวจะเป็น "Sanwich Generation" ครับ แบกข้างบนก็เหนื่อยพอ ไม่กล้ามีข้างล่างมาให้แบกอีกชั้นเลยครับ

แบบลำบากสุดเหรอ

ก็หาเศษเหรียญตามตู้โทรศัพท์

นั่งรอคนกินข้าวเหลือ แล้วไปกินต่อ

ดื่มน้ำเปล่าหนึ่งอาทิตย์ กับลูกอมวันละสองเม็ด

ซื้อข้าวเปล่าถุงสี่บาทมาแบ่งกินสองวันกับพริกน้ำปลา

คือยังไม่ถึงขั้นขอทานกับหน้าบางไม่กล้ายืมเงินเพื่อน

ผ่านตรงนั้นมาได้ มีกินผมก็ไม่เอาไรแล้ว

เจอญาติโกงที่ดินไปตั้งแต่รุ่นพ่อ มาถึงรุ่นตัวเองก็รักษาไว้ไม่ได้อีก เลิกคบแม่งเลยโกงดีนัก ให้มันตายแล้วเองลงนรกไปด้วย

ผมไม่กระตือรือล้นนะ แต่จน เพราะด้วยอายุด้วยละ ไม่มีคนข้างหลัง ต่อให้มีลูกผมก็กลัวว่า ลูกจะไม่ได้สิ่งที่เขาต้องการเท่าลูกคนอื่น และไม่มีสมบัติให้เขา จะให้มีหลานแล้วยังไม่มีสมบัติ ก็ไม่เอาละ เหนื่อยไม่รู้จบ

หรืออยู่ดีๆผมตายไปตอนลูกยังไม่มีงานทำ อันนี้บรรลัยเลยนะ ไม่มีธุรกิจ

ช่วงที่ลำบาก จะซื้อข้าวมันไก่ยังไม่กล้า ไปซื้อสะโพกไก่โลตัส2ชิ้น35บาทมาหุงกินพร้อมข้าว แบ่งกิน2มื้อ

ถ้าซื้อข้าวมันไก่ 40 50 แย่ๆก็กินพริกป่นน้ำปลามะนาวกับข้าวสวย ในขณะที่พี่ผมตังไม่พอใช้ขอแม่ใช้

กินกับข้าวมื้อละ3-4อย่างฟินๆ ทุกวันนี้เพื่อนแม่ ญาติๆรุมยำผมว่าผมไม่ช่วยใครเลย ผมได้แต่คิดในใจว่า

ก็ตอนกลำบากไม่เห็นมีใครช่วยกแล้วจะให้กช่วยใครหละ สมองคิดซิคิด

ตอนจบใหม่ ๆ หางานไม่ได้
เอาเส้นมาม่าผัดกับผงเครื่องปรุง
เอาข้าวสวยผัดกับน้ำมันมาม่า
ซื้อลูกชิ้นปลาทอดยี่สิบบาท แบ่งกินได้สองมื้อ
31 บาทมั้ง ทั้งวันกินอยู่แค่นี้

วันนี้ขาเจ็บ แต่ต้องเดินทำงาน 5 ชม.

สมัยก่อนต้องรอรถเมล์ฟรีไปทำงาน รถแดงธรรมดา 6.5 บาทมาก็ไม่ขึ้นนะ ต้องฟรีเท่านั้น

แบบลำบากสุดเหรอ

ก็หาเศษเหรียญตามตู้โทรศัพท์

นั่งรอคนกินข้าวเหลือ แล้วไปกินต่อ

ดื่มน้ำเปล่าหนึ่งอาทิตย์ กับลูกอมวันละสองเม็ด

ซื้อข้าวเปล่าถุงสี่บาทมาแบ่งกินสองวันกับพริกน้ำปลา

คือยังไม่ถึงขั้นขอทานกับหน้าบางไม่กล้ายืมเงินเพื่อน

ผ่านตรงนั้นมาได้ มีกินผมก็ไม่เอาไรแล้ว

ตอนได้งานทำครั้งแรก ถูกส่งไปสมุทรปราการแบบกะทันหัน ผมก็ไปนะ มาแบบกระเป๋าใบเดียว ไม่มีเวลาเอาของไรมาเลย เค้าบอกมีบ้านให้พักไม่ต้องกลัวใกล้ที่ทำงาน พอไปถึง มันคือหมู่บ้านที่อยู่ลึกเข้าจากปากทางสักกิโลกว่าๆได้ บ้านไม่มีอะไรสักอย่าง เป็นบ้านปล่าวๆ เข้ ต้องเอาผ้าเช็ดตัวมารองนอน กระเป๋ามาหมุนหัว รถวินที่จะหาได้คือ วินที่มาส่งใครสักคนในหมู่บ้านนั้น ถ้าไม่มีคือเดิน

กับข้าวยังดีในหมู่บ้านพอมีไรขาย ก็ซื้อเค้ากินไป สมัยที่ยังไม่มีหรอกนะแอปทั้งหลาย ทำงานก็มึนๆ คนที่นั่นก็ไม่ค่อยพูดจาไรกับเราหรอก ไม่มีใครสอนงาน ต้องเรียนรู้เอง ทนแบบนั้น 2 สัปดาห์ได้มั้ง แม่ผมถึงขนของมาให้จากที่บ้าน ป้าผมที่อยู่บ้านใกล้กันแกเห็นผมตั้งแต่เด็กแกมาด้วย แกบอกไม่คิดว่าจะลำบากแบบนี้ คือหมู่บ้านที่ผมพัก อีกไม่ไกลก็จะถึงคลองด่านแล้ว

ส่วนผมพอรู้ว่าต้องอยู่นี่ยาวไม่ได้กลับไปสาขาเดิมแล้ว ก็หาห้องพักในตัวตลาดเอา ดีหน่อย รอดแล้ว

ไม่เห็นจะยากเลย ก็หาเงินเยอะๆ

ตอนนี้ว่างงาน มาตั้งแต่สิ้นเดือนพฤษภา ถ้ากลางเดือนนี้ยังไม่ได้เริ่มงานใหม่ สิ้นเดือนผมหมุนเงินไม่ทันแน่ แต่ยังดีที่มีบ้านไว้ซุกหัวนอน ตอนนี้ก็ได้แต่หวังว่า ร้านที่ได้ไปสัมภาษณ์กับเทสสกิลบาร์เทนเดอร์ จะมีสักที่หนึ่ง ติดต่อกลับว่าคอนเฟิร์มว่าจ้าง

ค่ำเสาร์ สิ้นเดือน เงินก้อนสุดท้าย แหย่บัตรเข้าคู้ ATM ตู้ไฟตกไฟดับ กินบัตร ไม่มีเงินติดตั่ว วันจันทร์ก็หยุด นักขัต ห้างธนาคารหยุด

สรุป ไม่มีเงิน ติดตัว อา-จ สงสารตัวเอง ชิหาย

เป็นคนไม่มี ทรัพย์สินหรือมรดกอะไรเลย
เรียนถือว่ากลางๆ แต่ ความผิดพลาดคือไปเลือกคณะที่คิดว่า พ่อแม่จะภูมิใจ สุดท้ายไปไม่รอดเสียเวลาชีวิต แต่ก็กลับลำกลับมาได้ เลือกเรียนที่ใหม่จนจบ เพื่อนๆมีครอบครัวมีลูกกันแล้ว ตัวเองก็อยากจะมีนะ แต่ภาระยังมี ยังไม่สามารถจะทำให้ลูกอยู่สบายได้ ก็เลยต้องรอก่อน

ตอนนี้ เงินเดือนดีขึ้นแต่ดันไปทำตัวเอง ผ่อนรถสองคันพร้อมกัน เลยเหนื่อย แต่ก็บอกกับตัวเอง อีก5ปี อดทนไป
หลังจากผ่อนหมด ค่อยทำตามใจตัวเองไปเที่ยวไปกิน สมบัติชิ้นสุดท้าย คืออยากได้บ้านตามสเปค ทุกวันนี้ ปสด กับเพื่อนบ้าน แต่อีกนัยถ้าไม่เอาบ้านใหม่ คงต้องมีลูกจริงๆจังๆแล้วหละ แต่งงานก็คงต้องยอมแต่งบ้าง

จะว่าอวดความลำบากรึเปล่า ผมใช้ชีวิตในแต่ละวันให้มีความสุขก็พอมันจะได้มีแพชชั่นในการมีชีวิต

ตัดความอิจฉา ชีวิตดีๆของเพื่อนๆออก แล้วโฟกัสที่เราจะต้องใช้ชีวิตตัวเองก็พอ

ผมคิดแบบนี้ จะจนติดดิน หรือเป็นศุลต่านน้ำมัน เราแค่ธุรีในจักรวาลนี้
ผมจะไม่เอาชีวิตใครมาเทียบ และไม่เอาตัวเราไปเทียบใคร เราต่างหาความสุขได้ในแบบเฉพาะตัว
อย่าลืม เราเกิดมาตัวเปล่า จักรวาลนี้ไม่อณุญาติให้ใครเป็นเจ้าของทุกสรรพสิ่ง เราเกิดมาใช้ทรัพยากร มาชมสิ่งสวยงาม มาดูการเปลี่ยนแปลงสังคม หาความสุข สร้างสิ่งสวยงามให้โลกจดจำ และสืบพันธ์
สิ่งมีชีวิตล้วนมีเวลาในตัวมันเอง ไม่ช้าเร็วต้องแตกหัก เสื่อมสลาย
คนเรานั้น มายาคติ เอาชีวิตไปยึดติดวัตถุ


10ข้อจากหนังสือ
If Life Is a Game, These Are the Rules
กฎเกณฑ์การเล่นเกมชีวิต

1.คุณจะได้รับร่างกายมา1ร่าง
2.คุณจะได้เรียนรู้บทเรียนต่างๆที่เปิดสอนแบบเต็มเวลาที่เรียกว่า​ "ชีวิต"
3.ทุกอย่างคือบทเรียนไม่ใช่ข้อผิดพลาด
4.คุณจะได้รับบทเรียนซ้ำไปซ้ำมาจนกว่าจะได้​ "เรียนรู้"
5.ตราบที่ยังมีลมหายใจจะมีบทเรียนตลอดเวลา
6.ที่ไหนๆก็ไม่ดีไปกว่า​ที่ "ตรงนี้"
7.คนอื่นเป็นกระจกเงาสะท้อนภาพตัวคุณ​ รัก​ ชอบ​ เกลียด​ อิจฉา​ฯลฯ
8.คุณจะสร้างชีวิตอย่างไรก็แล้วแต่​ เครื่องมือมีให้พร้อมแล้ว​ จะสร้างเอง​หรือไม่อยู่ที่ตัวคุณ
9.คำตอบของคำถามชีวิตที่ตั้งไว้อยู่ในตัวคุณ​ จงรับฟังและเชื่อใจมัน
10.และแล้วคุณก็จะลืมเรื่องทั้งหมดนี้เมื่อไปเกิดใหม่

พอมีกระทู้แนวๆนี้
ก็คิดถึงคำสอนของหลวงพ่อชาขึ้นมาเลย ที่ท่านเคยเทศน์สอนโยมท่านหนึ่งที่กำลังจะเสียชีวิตว่า
“... มนุษย์เราทั้งหลาย เมื่อจะตายแล้วก็โศกเศร้า วุ่นวาย นั่งร้องไห้ เสียใจสารพัดอย่าง หลงไปสิ พอคนจะตายก็ร้องไห้พิไลลำพัน แต่ไหนแต่ไรมาก็ไม่ค่อยได้พิจารณาให้ชัดแจ้งนะ ความเป็นจริงแล้ว อาตมาเห็นว่า ถ้าจะร้องไห้ให้กับคนตายนะ ร้องไห้กับคนที่เกิดมาจะดีกว่า แต่มันกลับกันเสีย ถ้าคนเกิดมาแล้ว โยมทั้งหลายก็หัวเราะดีอกดีใจกันชื่นบาน ความเป็นจริงเกิดนั่นแหละคือตาย ตายนั่นแหละคือเกิด ต้นก็คือปลาย ปลายก็คือต้น เราไม่รู้จัก ถึงเวลาจวนจะตายหรือตายแล้วก็ร้องไห้กัน นี่คือคนโง่ ถ้าจะร้องไห้ ร้องไห้อย่างนั้นมาตั้งแต่ต้นก็ยังจะดีกว่านะ เมื่อเกิดมาก็ร้องไห้กันเสียเถอะ ดูให้ดีสิ ถ้าไม่เกิดมันก็ไม่ตาย ...”