มีหลายคนครับ ส่วนใหญ่จะเป็นทายาทเจ้าของบริษัท แต่มีคนนึง เป็นเพื่อนสนิทผม เป็นคนบริหารดูแลบริษัทของตระกูลตั้งแต่เรียนมหาลัยเลย(พ่อแม่ตาย) การแต่งตัวก็เหมือนเพื่อนท่านประมาณนั้นครับ และแน่นอน ไม่มีสาวๆ คนไหนเหลียวมองและสนใจมัน แม้มันจะชอบผู้หญิงก็ตาม แต่ตอนนี้ มันมีเมียแล้ว และเมียก็ทรงเดียวกับมันเลย ถ้าไม่บอกก็ไม่รู้ ว่านี้คือผู้หญิงเงินเดือนระดับหลายแสนบาท เป็นผู้บริหารของบริษัทมหาชนข้ามชาติ คือไม่แต่งตัวเหมือนกัน มาทรงอิเจ้เลย

เหมือนน้าผมอะ
เป็น dev อยู่โรงงานเงินเดือน กับโอทีเกือบแสน
แต่แกชอบใส่เสื้อตัวใหญ่ๆกับกางเกงเจเจใส่รองเท้าหนีบ
ใครเห็นก็ว่าไม่มีตังค์ แต่ยามที่พกตังค์เป็นฟ้อน

เยอะแยะ น้าผม เงินเดือนแสน หัวหน้าโปรเจค นุ่งโสร่ง สะพายย่าม ดูดกัญชา ยังกับพม่า ถ้าไม่ได้ไปทำงานนะ

555555+

ผมจำได้เลย ตอนเด็กๆ เพื่อนพ่อผมเคยบ่นพ่อผม ว่ามึงมีตัง ทำไมมึงไม่แต่งตัวให้ดีหน่อยวะ

พ่อผมเลยตอบกลับว่า กูมีตังกูยังแต่งตัวแบบนี้ แล้วมึงไม่ค่อยมีทำไมมึงใส่ของแพงจังวะ 5555

ตอนจีบแม่ ก็หลอกแม่ว่าเป็นชาวนา แม่ก็เชื่อด้วยนะ แล้วบ้านแม่ผมก็รวย แต่แม่ผมอ๊องๆ ไม่ทันโลก

ปล.พ่อผมชิวจริง แต่งตัวไปรับผมที่โรงเรียนใส่เสื้อยืดเก่าๆกับกางเกงวิ่งสั้นๆ แบบสั้นชิบหาย + รองเท้าแตะ 5555 อยู่บ้านบ็อกเซอร์ตัวเดียว แขกไหนจะมาก็แต่งแบบนั้น ยกเว้นผู้ใหญ่จริงๆถึงจะยอมหยิบเสื้อยืดมาใส่

เห็นรุ่ยเจี๋ย ในซีรีสไหมครับ

Dev ก็แต่งตัวประมานนี้นะครับ

แต่ผมเงินเดือนไม่เยอะ แต่ก็แต่งตัวตามงานอยู่นะ ถ้างานหรูหน่อยก็แต่ดีหน่อย

ผมก็เสื้อยืด ตัวละ สามถึงห้าร้อย

กางเกงขาสั้นตัวไม่กี่ร้อย

ปล.ก็ยังไม่รวยน่ะ แต่ซ้อมไว้เด๋วก็รวย 55

พี่ช่างที่รู้จักกัน

เป็นเจ้าของ หจก งานช่าง รับเหมาชนิดหนึ่ง

มีลูกน้องเป็นช่างร่วมยี่สิบคน

รายรับเฉพาะที่บ.ผมทำงานอยู่ จ้างปีละ 30-40 ล้าน (หลายงาน)

แต่งตัวคือแย่กว่าที่จขกท.และหลายๆคนในมู้เล่า

เผินๆเหมือนพวกคนไร้บ้าน ไม่ก็พวกเก็บของเก่าอะ เว้นแต่ที่คอมีทองถ้าไม่ใช่ 5 บาทแบบตันตึ้ก ก็ต้องมี 10 บาทแบบโป่งๆหน่อย