ผมย้อนมองดูตัวเองนะ ตั้งแต่อนุบาลยันมัธยม ตื่นเช้า 6โมงเปิดคอม เล่นเกมส์มาทุกยุค ทุกสมัย
ก่อนหน้าที่ไม่มีคอมก็เล่น เกมส์ตลับ playstation นั่งเล่นคอมทั้งวันแบบยันมัธยม

เดี๋ยวพอโตหน่อยก็เริ่มเบื่อเองแหละสักมัธยมต้น เดี๋ยวมีติดสาว ติดเพื่อน ไปเตะบอล ไปเที่ยวกับเพื่อน กิจกรรมมันจะเยอะขึ้น

ผมยังนึกไม่ออกเลยว่าพ่อแม่จะหาวิธีไหนให้ผมเลิกเล่นได้ แล้วก็ไม่เห็นมันจะเสียหายเท่าไหร่ อันนี้มองที่ตัวผมเองล้วนๆน่ะ เด็กบางคนอาจจะเสียคนก็ได้ ผมมองว่าข้อเสียก็มีเรื่องสายตานี่แหละ เล่นแต่มือถือน่าจะหนักกว่า PC เยอะ

พลาดแล้ว เด็กๆไม่ควรให้ใช้มือถือเลย เพราะอยู่ตรงไหนมันก็เล่นได้ตลอด จนกลายเป็นติดเลย

เคสจขกท ถึงขั้นติดหนักแล้ว ต้องพาไปหากิจกรรมที่เขาชอบทำดู ว่าเขาชอบทำอะไร ลดการอยู่กับหน้าจอลง

ถ้าพอมีงบ มีสถานที่ จัดอัพไรท์เปียโน(มือสองก็ได้) มาเลยฮะ ช่วยเรื่องสมาธิ สมอง ความจำได้จริง แล้วให้ไปลงคอร์สเรียนเบื้องต้นมาด้วย

อีกอันคือพวก Lego เสริมจินตนาการ

เด็กในวัยนี้พลังงานล้นเหลือ ต้องพาไปวิ่งเล่น ปีนป่าย เล่นกีฬาข้าวนอก เช่นฟุตบอล

ส่วนผมในวัยเด็ก แม่ซื้อการ์ตูนความรู้มาให้เพียบ อ่านเพลิน แถมได้ความรู้อีก พวกวิทยาศาสตร์ คณิตศาสตร์ ประวัติศาสตร์โลก ฯลฯ

ต้องหาทางพาเขาออกนอกบ้านแล้วละครับ

ตอนนี้หนักแล้ว สิ่งที่ต้องทำคือตั้งเงื่อนไข และบังคับให้ปฎิบัติตาม หรือสร้างแรงจูงใจอื่นเช่น หากเล่นเป็นเวลาได้ จะเติมเงินในเกมให้ ให้เขารู้สึกว่ามันมีข้อดีอยู่บ้าง
แต่อย่างไรก็ตาม เขาจะงอแง ร้องไห้ แต่เขาจะปรับตัวได้แน่นอน
สอนให้แบ่งเวลาให้เป็น ต้องเข้มงวด หากอยากให้เป็นหัวแถว

ลำบากวันนี้สบายวันหน้าครับ ผมบังคับมาแล้ว ปัจจุบันสบายเลย ดีขึ้นเยอะ

*เพิ่มเติม หากมีเวลา พาไปเรียนเสริมครับ เรียนนำหน้าบทเรียน
เรียนเสริมจะมีการบ้านให้ทำทุกวัน ลดการอยู่หน้าจอไปได้บ้างแต่ได้ประโยชน์มาก

ผมว่าต้องหาเพื่อนใหม่ให้เขา เด็กวัยนี้มันติดเพื่อน ทุกวันนี้เพื่อนเขาอาจจะอยู่ในเกมส์ การที่คุณจะให้เขาเลิกก็เหมือนคุณดึงเขาออกจากกลุ่มเพื่อน ถ้าไม่มีเพื่อนกลุ่มใหม่ คุณก็ต้องพาไปทำกิจกรรมอย่างอื่นแทน

ไปศึกษาเกมที่ลูกเล่น ถ้าเกมมันมีระบบจัดอันดับ บอกไปเลย ต้องเล่นให้ถึงระดับเท่านี้นะภายในเดือนนี้ ทำไม่ได้ก็จะขอจำกัดเวลาเล่นนะ เผื่อฟลุคลูกเก่งไปแข่งได้
แต่ถ้าทำไม่ได้ก็จะได้รู้ตัวเองว่าเก่งไม่พอ จะได้ไม่ต้องเล่นกับมันเยอะ เดียวก็ไปหาไรทำอย่างอื่นเอง

สอนลูกให้ชักว่าว รับรองหลุดทุกพันธนาการ

จะพาไปทำอย่างอื่น มันก็ทำได้ แต่มันเป็นการแก้ปัญหาที่ปลายเหตุ

ชีวิตคนเราสุดท้ายมันต้องมีระบบ ระเบียบ คนที่สำเร็จยิ่งต้องมีระบบ และต้องทำตามระบบคือวินัยหรือระเบียบ

เมื่อตัดสินใจให้มีระบบระเบียบแล้ว เครื่องมือเยอะแยะครับ อย่างที่หลายๆท่านพูดไปก่อนหน้า
เช่น ข้อจำกัดเรื่องเวลา เงื่อนไขเมื่อทำประโยชน์สำเร็จ

ถ้าเอาความสนุกอย่างอื่นมาล่อ มันไม่มีอะไรจะสนุกไปกว่าเล่นเกมส์ หรือดูยูทูปหลอกครับ ไม่ยั่งยืน

ถ้าแถวบ้านไม่มีเพื่อนชวนเล่นกิจกรรมอย่างอื่นด้วย เช่นปั่นจักรยาน เล่นบอร์ดเกมด้วยกัน มันจะแก้ปัญหาเรื่องนี้ยากนะถ้าไม่ชาร์จดูแลเอง

ลองสอนให้ประดิษฐ์ของ, วาดรูป, หรือเล่นพวกบอร์ดเกมเสริมทักษะอย่าง crossword หรือหมากฮอร์ส และรวมถึงการจำกัดเวลาเล่นดูครับ เผื่อช่วยได้บ้าง

ยุคนี้สงสารเด็กตรงที่เทคโนโลยีมันรอบตัวเกินกว่าที่จะไม่ใช้มันยากมาก เห็นหลายครอบครัวเอาไอแพดปิดปากลูกตัวเองตลอดจนสงสารพัฒนาการเด็กเลย

ออกกำลังกายสวนสาธารณะ หรือพาเข้าคอร์ท ว่ายน้ำ เทนนิส ก็ได้ เสียตังค์เหมือนกันแต่ได้สุขภาพ กับสกิลกีฬา

ต้องค่อยแทรกกิจกรรมไปทีละอย่าง
ช่วยทำงานบ้านง่าย ไปทิ้งขยะ
ช่วยคุยกับลูก ถามเรื่องนั้นเรื่องนี้
ช่วยไปเดินเล่นเป็นเพื่อน
แต่ทั้งนี้ทั้งนั้น คุณมีเวลาให้เค้าแน่นะ

เล่นเกมอะไรครับ

ก็เล่นเกมส์บาง ออกไปข้างนอกบ้างสลับๆกันไป

แค่จำกัดเวลา กับ เล่นเกมให้เหมาะสมกับวัย ก็ไม่น่ามีปัญหาอะไรนะ

ท่องไว้ครับ discipline with love and support ทุกอย่างจะดี
ชีวิตเด็กคนหนึ่งมันไม่ได้แย่จากแค่คำว่าติดเกมอย่างเดียวครับ

เหมือนมันเลยจุดไปแล้วแหะ แต่ถ้าพอจะแก้ได้ เราให้ลูกเล่นหรือเรียน กีฬาที่เขาติดอะ ถ้าเขามีกีฬาที่เขารักนะ
อย่างเราเองก็ติดเกม แต่ตอนติดปิงปองคือติดงอมแงม สมัย ม ต้น คือลืมเกมไปเลย ล่อปิงปองแม่งวันละ 7 ชั่วโมง

พ่อแม่ก็ควรใช้มือถือต่อหน้าลูกให้น้อยที่สุด เมื่อถึงเวลานอนคือคุณปิดเราเตอร์เน็ต