คนเรานี่ก็แปลก กลัวแต่ก็บิ้วให้เกิดเหลือเกิน จริงๆแนวทางที่ปลอดภัยยังมีอีกหลายทาง โดยเฉพาะนิติสงคราม ศาลสั่งเรื่องจริยธรรมสบาย หนักกว่าเศรษฐาตั้งพิเชษอีก

เหลือแค่ลิ้มมาลาสช็อต ม็อบลิ้มลงถนนเมื่อไรคือตามนั้นรู้กัน

ไม่เอารัฐประหาร เกลียดได้แต่อย่าดึงพวกทหารเข้ามา

อย่าสร้างกระแสรัฐประหารเลย อย่าทำให้มันเป็นเรื่องปกติของสังคมไทย

ผมเชื่อว่า รปห.ทุกครั้ง ต้องผ่านความเห็นชอบของกลุ่มคนที่คุณก็รู้ว่าใคร..ไม่งั้นไม่เซ็นให้ผ่านหรอก

คิดว่าแค่ ผบทบ.มันจะกล้าทำกันเองหรอ ถึงไม่ได้โดนสั่งมาตรงๆ แต่ถ้าทหารอยากทำมันต้องเข้าไปถามความเห็นอยู่แล้ว

ทุกๆรอบก็เห็นความขัดแย้ง ความไม่ชอบขี้หน้ากัน ระหว่างไอ้คนโดน รปห. กับกลุ่มคนพวกนี้แหละ.. รปห.มันเลย flow

แต่รอบนี้ผมไม่เห็นนะ ลองคิดดูขนาดแค่ฮุนเซน อี ออ.ยังพินอบพิเทาขนาดนี้ ไปเจอคนๆนั้นไม่ยิ่งเลียตรีนเลยหรอ..เอ็นดูเลยแหละ

ทหารแม่มไม่น่าจะกล้าข้ามหัวไปทำ รปห.เองหรอกมั๊ง..ก็อยู่เป็นพระเอกไปก่อนแบบนี้แหละ

เหมือนเห็นแว๊บๆ สำนักข่าวสลิ่มเจ้านึงบอกไม่สนับสนุนรปห.เหมือนกัน เดี๋ยวเข้าทาง

นายกไม่ดีผิดพลาดประชนกดดันให้ลงมา ไม่ใช่จะต้องรัฐประหารแน่ ๆ แบบนี้ประเทศก็วนอยู่แบบเดิม ๆ แค่นั้นละ เราทุกคนต้องไม่ยอมให้เกิดขึ้นได้แล้ว

ถ้าอิ๊งออก เลือกตั้ง เสร็จส้ม ภูมิใจไทยไม่มีทางขึ้นมาเสียงเท่าเพื่อไทยแน่นวลลลล แฟนคลับเดิมจะเทไปส้มและกลุ่มอนุรักษ์ก็ไม่ไว้ใจเทใจให้

ซึ่งถ้าเลือกแล้วแพ้ เค้ายังไม่ปล่อยให้เลือกหรอก

ที่อิ๊งกล้าอยู่เพราะคิดว่า ไม่มีพรรคการเมืองทางเลือกที่กลุ่มอนุรักษ์วางใจและสามารถชนะเลือกตั้งได้

ดังนั้นรัฐประหาร คือ ทางเลือกที่เป็นไปได้ที่สุด

ไม่มีใครคิดว่ารัฐประหารเป็นเรื่องปกติหรอก แต่มันก็ทำเป็นปกติ

ไอ่พวกที่สนับสนุนให้รัฐประหาร มันเคยมารับผิดชอบผลที่ตามมาบ้างมั้ยฟระ พฤติกรรมเหมือนไอ่พวกที่เล่นดัมมี่ที่พอแพ้ปั๊บก็ล้มโต๊ะแล้วบอกว่าเมียใช้ให้ไปซื้อน้ำปลา

วัดกันว่าไทยกับเขมรใครจะโดนก่อนกัน
ส้มรอส้มหล่นเลือกตั้งครั้งหน้ามี 200 แน่ๆ

ถ้าหากมองว่าการบริหารและการเมืองในประเทศเรากำลังอยู่ในภาวะย่ำแย่ และดูเหมือนไปต่อไม่ได้ สิ่งที่ควรทำไม่ใช่การแก้ปัญหาแบบฉาบฉวย การรัฐประหารไม่ใช่ทางออกที่แท้จริง เพราะแม้จะสามารถปลดเปลี่ยนตัวบุคคล เช่น นายกรัฐมนตรีหรือคณะรัฐบาลออกไปได้ แต่สิ่งที่ตามมาคือการสถาปนาอำนาจใหม่ที่ไม่ได้ยึดโยงกับประชาชน มักเต็มไปด้วยคนที่สั่งการได้แต่ไร้ศักยภาพ สร้างองค์กรอิสระที่ไม่อิสระจริง ระบบที่ควรเป็นธรรมก็กลับบิดเบี้ยว และท้ายที่สุดประเทศก็กลับเข้าสู่วงจรเดิม ดังที่เราเห็นจากประสบการณ์หลายครั้งในอดีต

ในทางกลับกัน แม้การเดินหน้าผ่านกระบวนการประชาธิปไตยอาจจะเชื่องช้า ยุ่งยาก หรือไม่ทันใจ แต่ก็เป็นหนทางเดียวที่นำไปสู่การเรียนรู้ การเติบโต และการพัฒนาอย่างยั่งยืน บ้านเรายังจำเป็นต้องปลูกฝังความตระหนักถึงความสำคัญของการมีตัวแทน ทั้งในแง่ของการเลือกตั้ง และการยอมรับผลของการเลือก — ไม่ว่าจะเป็นคนที่เราเลือก หรือไม่ใช่คนที่เราเลือก — เพราะนั่นคือหัวใจของประชาธิปไตย

หากเปรียบกับเกมฟุตบอล เมื่อเสียงนกหวีดเริ่ม เราก็ควรแข่งให้จบ แม้จะเห็นว่าเกมขาด เราก็ยังต้องรอให้จบแมตช์ แล้วกลับไปทบทวน เลือกโค้ช เลือกนักเตะให้ดีกว่าเดิม อาจต้องใช้เวลาอีก 30 หรือ 40 ปี แต่นั่นคือกระบวนการเรียนรู้และเติบโตของสังคม และสักวันหนึ่ง เราจะไปถึงวันที่ดีขึ้นจริง ๆ

จะ รปห ทำไมครับ ไม่ลาออก ไม่ยุบสภา ก็แก้ปัญหาพรรคร่วมกันเอง

ไม่เอารัฐประหารครับ


มันจะชั่ว จะเลว จะส้นตีน จะดักดานแค่ไหนก็ตาม ให้ประชาชนเป็นคนตัดสินครับ ไม่ใช่ให้ทหาร


เคสนี้ แค่พรรคร่วมแม่งโดดหนีก็ตายห่าทั้งหมดแล้ว บังคับยุบสภา หน้าที่ของเราคือไปกดดันพรรคที่เราเลือกเนี่ย ให้ออกจากรัฐบาล ถ้ามันเลือกร่วมต่อ คราวหน้าก็ไม่ต้องไปเลือกมัน


เรียนรู้จากความผิดพลาด ให้ปากกามันมีพลังมากกว่ากระสุนปืน

กระแส คนรักทหาร เพิ่มขึ้น ทำมารักชาติ อยากไปรบ แต่พิม อยู่ ใน กทม ไปดู 3จว ดิ ตายทุกวัน ไม่อยากไปรบบ้างหรอไง พอปั่นกระแส ได้ใจ คนไทยอีก มา เชียร์ทหาร บางคน อยากให้ยึด อำนาจ ไม่แปลกใจ ที่ แม้ง รปห บ่อย ประเทศนี้

แล้วทำไมต้องยอมให้มันเกิดขึ้นอะ