ไม่ได้เริ้มต้นจาก 0 แน่นอนครับ เพราะการส่งลูกเรียนหนังสือจนจบ ป.ตรี ป.โท บางระดับสามารถเบิกค่าเล่าเรียนได้ พ่อแม่บางคนอาจจะมีรถให้ขับไปติดต่อธุรกิจได้ มีเงินซื้อโทรศัพท์จ่ายค่าเนตให้ ฉะนั้นการเริ่มจาก 0 ต้องไม่มีนอกเหนือจากปัจจัย 4 ปกติ
อย่างเพื่อนผม จบ.ป.6 กินข้าวก้นบาตร พ่อแม่สูญหาย ไม่มีญาติ ทำงานเป็นยามเป็น10ปี เก็บเงินสร้างตัวเองของแท้ ปัจจุบันก็ทำร้านขายส่งด้วยเงินตัวเอง 1,000%

เพราะมันไม่มีใครทีมาจาก0จริง มีแค่เริ่มไม่เท่ากันอันนี้อะจริงพ่อแม่มีหนี้เงินกู้ก็แสดงว่ามีศักยภาพใช้หนี้กู้หนี้ มีพ่อมีแม่ก็เริ่มไม่เท่ากับคนกำพร้าแล้ว
ต่อให้กำพร้าเค้าก็อาจจะมีไปบังเอิญรู้จักใครสักคนที่ช่วยได้

ไอ้คำว่าเริ่มจาก0 โคตรจะbullsxit แล้วก็จะมีพวกหาข้อติว่าคนที่ทำงานประสบความสำเร็จมันตอแหลไม่ได้เริ่มจากจุดเริ่มต้น มีนู่นมีนั่นส่งเสริม


แต่selfmade เนี่ยอันนี้มีจริงแน่นอนทำอะไรสักอย่างวิธีไหนมีคนช่วยไม่ช่วย แต่ทุกอย่างคือความสามารถอย่างนึง ถ้าไม่มีไรเลยก็ประสบความสำเร็จไม่ได้
ไม่งั้นลูกเจ้าสัว คนรวยทุกคนที่มี9หลักเริ่มต้นคงทำบริษัทหมื่นล้านทุกคนได้แล้ว

มันจะอะไรนักหนากับไอเรื่องเริ่มต้นจาก 0 เนี่ย

จะเริ่มจากห่าอะไรก็ช่างแม่งเหอะ ดูแลชีวิตตัวเองให้ดีกันก็พอแล้ว

จะไปนั่งวิเคราะห์ นั่งตัดสินว่าใครเริ่มจาก 0 จาก 10 หรือจาก 100 แล้วมันได้อะไร
ส่วนไอเจ้าตัวมันจะโม้จะพูดอะไรก็ปล่อยแม่งไปดิ

มันไม่มีอะไรที่เริ่มจากศูนย์จริงครับ ต้นทุนคนไม่เท่ากันอยู่แล้ว แต่มันก็แค่จุดเริ่มต้น สุดท้ายความสำเร็จอยู่ที่ตัวเอง

เดี๋ยวไม่โรแมนติไซส์

ผมเป็นข้าราชการ คิดว่าถ้าตัวเองมีลูกก็คงไม่มีคอนเนคชั่นให้ลูกแน่นอน

ผมหมายถึงลูกที่เค้าต้องเลี้ยงดูพ่อแม่ครับ ไม่ได้หมายถึงลูกที่พ่อแม่ตาย

ต้นทุนชีวิตมีผลมาก คนเกิดมารวยก็ไม่ผิดอะไร แต่ผมแค่ไม่ชอบวาทะกรรมที่ พวกที่รวยชอบว่า คนจนเพราะไม่พยายาม

คนจนพอทำธุรกิจ พลาดแค่หนเดียวอาจจะได้ใช้เวลาหลายสิบปีเพื่อใช้หนี้ กว่าจะกลับมามีโอกาสแก้มือเริ่มใหม่ แต่คนรวย

ทำพลาดบางทีเป็นสิบหน ยังมีทุนให้เริ่มใหม่สบายๆ คนจนจะไปขอทุนจากธนาคาร กราบแล้วกราบอีกบางทีก็ไม่ให้กู้

คนรวยธนาคารแทบจะมาประเคนถึงที่ให้กู้ คนจนจะไปหาลูกค้า ต้องเข้าไปหาลูกค้าถึงที่กราบกรานให้ช่วยซื้อ คนรวยยกหูแปบเดียว

เพื่อนๆในวงการช่วยกันกระจายสินค้า