ตอนเด็กเราดื้อไม่ทำตัวดีๆ พอเราโตมาคิดย้อนกลับไปทำไม หนีเที่ยวบ้าง ติดเพื่อน ติดเกม มันแย่จริงๆ

พอโตเริ่มเข้ามหาลัยเริ่มคิดได้ ยายเริ่มป่วยเข้าโรงพยาบาล แต่จริงๆแกป่วยเป็นเบาหวานตั้งแต่เราเด็กๆแล้ว
แต่เราไม่เคยรู้ว่าโรคภัยไข้เจ็บคืออะไร ละมันจะพรากอะไรไปจากเราบ้าง

คิดมาเสมอว่าถ้าเรียนจบจะรีบทำงานเก็บเงินกู้ซื้อบ้านซักหลัง จะได้อยู่ด้วยกันตลอดไม่ต้องย้ายไปไหนอีก
ซื้อรถซักคัน เวลาแกไปหาหมอจะได้ไม่ต้องนั่งรถเมล์ เราจะเป็นคนพาไปนั่งแอร์เย็นๆสบายๆ

แต่พอเรียนถึงปี 3 จะจบแล้วอีกครึ่งปีเท่านั้น แกก็มาจากเราไป เสียใจแบบพูดไม่ออกยืนน้ำตาไหล พรากๆ
ทั้งชีวิตไม่เคยร้องให้ให้กับอะไรเลย นี่เป็นครั้งแรก ทุกวันนี้มีพร้อมหมดแล้ว

ขาดแค่คนที่เลี้ยงเรามา คือ ยาย เขาไม่อยู่เห็นความสำเร็จเรา คิดถึงเสมอ ไม่เคยลบหรือลืมได้ซักวัน

นานแค่ไหนผมว่าอยุ่กับความผูกพันธุ์ ผมเสียพ่อไปตอนสักเรียนปี3ได้มั้งไม่ได้เข้าเรียนไป3เดือนตั้งแต่ต้องไปเฝ้าพ่อ(ผมเรียนนิติสอบอย่างเดียว) เข้าไปวันแรกไปหาอาจารย์เลยผมจะดรอปถ้าไม่ดรอปผมได้ลาออกแน่เพราะตอนนี้ไม่มีคนส่งผมแล้ว มั่วไปหมดตอนนั้นคนที่คิดว่าดีก็ไม่ได้ดีจริงๆ สรุปไม่ได้เรียนต่อออกมาหางานทำคิดถึงแหล่ะ แต่ผมเฝ้าอยุ่ตลอดแกจากไปซะยังดีกว่ามายื้อแบบช่วงท้ายๆ ผมสนิทกับพ่อมากกว่าแม่นะ(เลิกกันผมอยุ่กับแม่) แปลกมากเกือบ15ปี ผมฝันถึงพ่อผมแค่2ครั้ง คนอื่นฝันถึงมาเล่าให้ฟังตลอด น้อยใจเรื่องเดียวเลย จนปัจจุบันผมก็ยังมีคิดถึง เหม่อๆถึงอยุ่นะ แต่ไม่ได้เว้าวอนอะไรเหมือนช่วงแรก

ผมเสียพ่อไปเมื่อ 5 ปีก่อน ไม่เคยลืมระลึกถึงในทุกเวลา บางทีขับรถไปคนเดียวมีเพลงที่ทัสใจก็ร้องไห้แบบฟูมฟายคนเดียวบ่อย
สิ่งที่เสียดายที่สุดคือ ถ้าแกยังอยู่ละเจอลูกชายผมตอนนี้ ผมรู้ได้เลยว่าแกจะให้ความรักที่มีกับลูกผมมากแค่ไหน
ละลูกผมก็เหมือนปู่สะจนทุกคนที่เจอบอกว่า คือปู่มาเกิด