ผสมคำไม่เป็น จะอ่านออกได้ยังไง ยุคสมัยเปลี่ยนยิ่งไปกันใหญ่ ฝึกให้เด็กเขียนน้อยลงความคุ้นชินยิ่งหายไป

สมัยก่อนกลับมาบ้าน พ่อแม่ยังมานั่งจับมือเขียนให้ทุกวัน จนเขียนเองได้โน่นแหละ ครูก็สอนให้อ่านออกเสียง ผสมคำ วรรณยุกต์ สระ บทหนึ่งสอนเกือบอาทิตย์การบ้านมานั่งคัดไทย นั่งเขียน สอบอ่านหน้าห้อง

สรุปมันอยู่ที่วิธีการสอนด้วย มุ่งเน้นสอนข้ามระดับชั้นมันก็ได้อย่างเสียอย่าง เน้น วิทย์ คณิต อังกฤษเป็นที่ตั้ง ภาษาไทยพ่อแม่ บางคนยังสะกดผิดเลย ส่งลูกเรียนพิเศษแค่ วิทย์ คณิต อังกฤษ เด็กมันจะเอาเวลาไหนมาฝึกภาษาไทย

ระบบก็ส่วนหนึ่ง คุณภาพครูด้วยครับ ส่วนหนึ่ง สมัยก่อนคนเก่งๆ ทั้งนั้นที่อยากเป็นครู ตอนนี้เหรอที่เจอบางคนบางทีมาเป็นครูเพราะเหตุผล เพราะมีวันหยุดเยอะ มีที่กู้ง่าย ไล่ออกไม่ได้ ไม่ต้องสอนเด็กก็ได้ เด็กพูดอะไรมากไม่ได้ ส่วนมากมาเป็นครูเพราะไม่ได้คิดจะทำเพื่อเด็กจริง ถ้าครูข้าราชการที่ทำเพื่อเด็กๆ จริง เด็กเขารับรู้ได้ต่อให้ดุด่ายังไง เด็กสมัยนี้เรื่องดราม่าไม่ได้โง่นะเขารู้ว่าใครที่ทำเพื่อเขาหรือแค่สร้างภาพว่าเป็นครูที่ดี แค่หาผลประโยชน์จากพวกกู

เท่าที่ได้ดูการบ้าน ดูเนื้อหาที่เด็กทำ ผมพอเข้าใจเลย บางทีเหมือนอยากพัฒนาไปให้เร็วๆ เด็กเก่งไวขึ้น แต่บางทีละเลยเรื่องพื้นฐานสำคัญไป ควรให้เวลากับตรงนั้นดีกว่า ไม่ต้องให้มันยาก ซับซ้อนหรอก เอาแค่ให้พื้นฐานเด็กมันโอเคก่อน ภาษาไทยโคตรจะยากอ่ะ

ป1-ป3

โครงสร้างมีปัญหาอะ
ภาษาไทยมันอยู่ของมันอย่างงี้มาเป็นสิบๆปีแล้ว แถมเมื่อก่อนพ่อแม่ที่อ่านไม่ออกเขียนไม่ได้มีเยอะกว่านี้อีก แต่โรงเรียนก็สอนให้เด็กอ่านออกเขียนได้มาตลอด รุ่นพ่อผมอัตราเด็กเข้าโรงเรียนน้อยกว่านี้มากๆ แต่เด็กที่เข้าโรงเรียนการันตีได้แทบทุกคนว่าอย่างน้อยก็อ่านออกเขียนได้
รุ่นผมเด็กๆ จะชั่วจะดียังไง เกเรชิบหายแค่ไหน แต่อย่างน้อยตอนโดนไล่ออกมันก็อ่านออกเขียนได้ คะ ค่ะ สะกดถูก ภาษาอังกฤษยังพอผสมคำง่ายๆได้ บวกลบคูณหารได้
จนพอผมโตเนี่ยแหละที่มันพัง ถ้าให้ปักหมุดเลยเหมือนจะเริ่มช่วงหลังทักษิณเป็นนายกอะ ผมไม่แน่จะว่าหลักสูตร วิธีการสอน มันเปลี่ยนไปขนาดไหนยังไงมั่ง แต่ไม่ว่าอะไรก็ตามแต่โครงสร้างมันเริ่มบิดเอาตอนนั้นแหละ
เทียบกับสมัยพ่อผม เด็กเข้าระบบการศึกษาเยอะกว่าเดิมไม่รู้กี่เท่า แต่เปอร์เซ็นเด็กในโรงเรียนที่อ่านออกเขียนได้ลดลงไม่พอ เรียนจบออกมาแบบความคิดยังเป็นเด็กอยู่เลย
หยังกะเข้าโรงเรียนไปเพื่อให้มีอะไรทำเฉยๆอะ

ส่วนตัว ผมว่า ควรใช้ภาษาอังกฤษ เป็นภาษาหลักได้ละ

ระบบที่แย่ ทำให้คนมีคุณภาพไม่เข้ามาครับ

แทนที่เราจะไปหวังว่า คนเข้ามาต้องเสียสละ ต้องมีจิตสาธารณะ ต้องทุ่มเท
เอ่อ... เราจะให้ครูไม่ต้องเป็นคนบ้างเหรอ ไม่ต้องมีชีวิตส่วนตัวเลย?

เราต้องไปทำระบบ ให้คนที่เข้ามา สามารถ + จำเป็นต้อง ทำงานเต็มประสิทธิภาพ
งานต้องเหมาะ ปริมาณงานต้องเหมาะ ไม่ต้องแบก ประสิทธิภาพพื้นฐานต้องได้
ส่วนเมื่อไหร่ที่ใครบางคน ทำ Above-and-Beyond เขาต้องได้รับการตอบแทนจริงจัง

ไม่ใช่แบบตอนนี้
เรียกร้องให้ครูเสียสละ แต่ยิ่งเสียสละ ยิ่งโดนระบบเล่นงาน

เพราะคนแย่ๆ ไงครับ มันเลยทำให้ระบบแย่ ระบบก็สร้างมาจากคน ผมถึงบอกว่าถ้าพัฒนา มันต้องเริ่มจากคนที่ต้องยอมเสียสละก่อน แล้วถึงจะสร้างระบบจากคนที่มีประสิทธิภาพได้ ตอนนี้คนที่อยู่ในวงการนี้ มีทั้งคนที่มีประสิทธิภาพและห่วยๆ ไงครับ มันถึงออกแบบระบบออกมาเป็นแบบนี้ ผมถึงบอกว่า ระบบก็ส่วนหนึ่ง แต่ใครออกแบบระบบละ ก็คนไง ผมถึงบอกว่ามันเป็นสองส่วนที่มีส่วนทั้ง 2 แบบ

ท่านเชื่อไหม ระเบียบราชการที่ทำมา บางทีเป็นเครื่องมือของครูห่วยๆ ที่ไม่อยากทำงานแต่สร้างภาพมาเพื่อตรวจสอบการสอนคนนั้น คนนี้ จ้องจับผิดกันเพราะเหม็นขี้หน้าครูอีกคน เพราะเด็กรักมากกว่า ผมถึงบอกท่านว่า คนพวกนี้มันก็มีอยู่จริง ครูที่ถ่วงความเจริญการศึกษาด้วย ท่านรู้ไหม คนที่อยากเป็น ผอ. โรงเรียน อยากเป็นเพราะอะไรส่วนใหญ่ คนที่สามารถสร้างระบบเล็กๆ ในโรงเรียนได้ ??

ถ้าเด็กอ่าน-เขียนไม่ได้ ส่วนตัวผมให้โรงเรียนมีส่วนรับผิดชอบหลัก อาจจะเป็นรูปแบบการเรียนการสอน การใส่ใจรายคน บรรยากาศการสอนในห้อง บลาๆๆ

เพราะเด็กที่มีเงิน ก็เจอปัญหานี้ แต่เขามีวิธีแก้คือตะเวนพาลูกเรียนพิเศษ

แต่เด็กที่ขาดโอกาสล่ะ บางบ้านอยู่กับผู้ปกครองที่อ่าน-เขียนไม่ได้(ปู่ ย่า ตา ยาย) โรงเรียนคือสิ่งเดียวที่หวังพึ่ง แล้วต้องทำยังไงล่ะ

นี่แหละที่ผมคิดว่า โรงเรียนควรรับผิดชอบที่สุด อาชีพก็บอกในตัวว่าคือผู้สอน แล้วถ่ายทอดออกมาไม่ได้ ไม่มีวิธี ใครต้องผิดล่ะ

ปล.ผมพูดถึงเปอร์เซ็นต์รวมนะ ไม่ใช่ว่าต้องรับผิดชอบทุกคน เพราะเด็กบางคนก็มีปัญหาอย่างอื่น เกินความสามารถครูที่จะดูแลเหมือนกัน

ผมช่วยดูแลลูกของคนงานที่บ้าน เรื่องเด็กอ่านเขียนได้น้อยว่าวันเป็นเรื่องจริง ปัญหาผมแยกเป็น2ส่วนนะครับ
-ตัวครูผู้สอนคงไม่แตะต้อง เพราะแต่ละคนไม่เหมือนกัน
-หนังสือประกอบหลักสูตรการสอน อันนี้ผมเอามาเปิดดูแล้วอึ้งเลย สะเปะสะปะ ไม่สร้างฟังชั่นในสมอง ลำดับการสอนแปลกมาก ถึงครูทำหน้าที่ได้ดีตามที่กนังสือออกแบบมา ก็ไม่สร้างฟังชั่นในหัวเด็ก คิดถึงหนังสือสมัยเด็กๆ เพื่อนที่มีลูกก็ไปหาหนังสือรุ่นเก่ามาสอนเองที่บ้านเหมือนกัน(อันนี้โรงเรียนระดับแพงยังต้องสอนเอง)

ผมมองว่าบ้านเราเรียนเยอะอย่างเกินไป รีบเร่งเกินไป เด็กที่ตามไม่ทันมันเลยเป็นปัญหา เพราะถูกทำให้โดนมองไม่มีค่า พยายามตามเพื่อนก็ไม่ไหว สุดท้ายก็หลุดวงโคจรไป

ที่ผมอยู่ ลูกผมเรียนอยู่สามวิชาอ่ะ อ่าน เขียน คณิตศาสตร์ 8 ปี วิชาอื่นก็บูรณาการร่วมกับสามอันนี้เอา ไม่มีสอบจนกว่าจะปี 9

เด็กๆ ไม่ต้องถูกเร่งรัดมาก ยังไม่ได้ก็ไปปีต่อไปเรื่อยๆ กว่าจะครบแปดปีเกือบทั้งหมดก็อ่านออกเขียนได้หมดแน่ๆ และไม่ถูกเอาไปเปรียบเทียบกับเด็กอื่นให้หมดกำลังใจ

ถ้าไม่เรียนพิเศษเพิ่ม หรือพ่อแม่ ผปค ไม่ได้สอนเพิ่ม ปกติจะอ่านได้ตอน ป.3-4
แต่ถ้ามีคนสอนเพิ่ม ป.1-2 ก็จะอ่านได้แล้ว ในหลายๆ รร ป.1-2 เวลาสอบวิชาที่มีความซับซ้อน
ของเนื้อหามากๆ ตอนสอบจะต้องให้ครูอ่านข้อสอบกับตัวเลือกอย่างน้อยข้อละ 2 รอบ ให้ฟังด้วย

จริงครับ มีเอไอ ให้เอไออ่านดิ จะเสียเวลาเรียนเรื่องพวกนี้ทำไม เอาเวลาไปพัฒนาเรื่องอื่นดีกว่า อ้อเรื่องคิดวิเคราะห์ก็ไม่จำเป็นฮะ ให้เอไอคิดวิเคราะห์แทนสิ การบ้านก็ไม่ต้องทำให้เอไอทำแทนสิ เอาเวลาไปพัฒนาศักยภาพด้านอื่นๆดีกว่าครับ

ผมจำได้ว่า ป.1-ป.3 ผมก็อ่านหนังสือออกหมดแล้ว อ่านออกเพราะหนังสือการ์ตูนล้วนๆ พอขึ้นประถมปลายก็อ่านพวกนิยายอีก

สมัยนี้ยิ่งเลี้ยงลูกด้วยโทรศัพท์ ทำให้เด็กสมาธิสั้นไปอีก

นี่ขนาดว่าอัตราการเกิดน้อยสุดอันดับต้นๆ ของโลก
ปริมาณของครู ต่อนักเรียน 1 ห้อง หรือ 1 ชั้นยังน้อยกว่าเด็กนักเรียนเลยอะ

คิดสภาพเอาละกันว่าประเทศมันจะเดินไปยังไง ในเมื่อคนเก่งๆ
ส่วนมากไม่ได้อยากเป็นอาชีพที่เป็นพื้นฐานของประเทศเลย

ตัดภาพไปที่ยุโรป คือไม่นับเรื่องความวุ่นวายของคนอพยพนะ
คนรุ่นใหม่ หรือ ครอบครัวที่เป็นครู มีลูกส่วนมากลูกก็อยากเป็นครูเหมือนกัน
เพราะการดูแล เอาใจใส่ ของรัฐมันเกื้อหนุนอาชีพพวกนี้อย่างดีเลย