ช่างหัวมัน ไม่ต้องไปใส่ใจครับ

รอเวลาหน่อย แล้วเดี๋ยวซักวันความจริงมันก็จะค่อยๆปรากฎออกมาเอง

แฟนผมก็เหมือนกำลังโดนเหมือนคุณ ปกติแฟนผมก็เข้ากับใครก็ได้ แต่พอเปลี่ยน ผอ มาใหม่ แฟนผมได้รับการมอบหมายงานมากขึ้นทำให้ต้องประสานงานกับครูใน รร มากขึ้นเช่นกัน ถ้าคนอื่นมองก็เหมือนแฟนผมต้องตามงานคนอื่นตลอดเวลาผ่านการไหว้วานจาก ผอ. ซึ่งจริงๆแล้วงานพวกนั้น ผอ. สั่งโดยตรงได้ ทำให้แฟนผมเริ่มสังเกตว่า ครูทุกคนเริ่มไม่ค่อยอยากคุยกับแฟนผม

บางทีมันก็ตลกนะครับสำหรับคนที่มี mindset แบบนี้ องค์กรไหนมีคนประเภทนี้อยู่มันคือมะเร็งชัดๆ

สังคมไทยส่วนใหญ่ ขี้อิจฉาริษยาเยอะครับ ยิ่งถ้าพวกราชการคงจะหนักกว่าอีกมั้ง ผมไม่เคยทำ

ส่วนตัวผมแทบไม่มีเพื่อนสนิทในที่ทำงานอะ ให้แยกไปเลยเพื่อนที่ทำงาน กับเพื่อนในชีวิตจริง

เพื่อนที่ทำงานก็คือสนิทเฉพาะในที่ทำงานก็พอ ให้คุยงานกันง่ายๆ แต่เลิกงานพยายามอย่าสนิทเยอะ ต่างคนต่างใช้ชีวิตดีกว่า

ส่วนตัวผมเคยได้ยินมาคำนึงที่ใช้ได้นะ “เค้าผูกเงื่อนของเค้าเอง ” เราไม่ได้ทำอะไรสักหน่อย ถ้าเค้าอยากแก้ก็แค่มาคุย ท่านยังบอกเลยว่าท่านไม่ได้มีปัญหาอะไร

สังคทใส่หน้ากากครับ ต่อหน้าก้ดี ลีบหลังก้นินทา ที่เค้าไม่ชวนไปด้วยเพื่อจะนินทานี่แหละ

ไม่ต้องแคร

คุณขึ้นเป็นหัวหน้ารึเปล่าครับ แล้วเค้าเลยคิดว่าคนละระดับกันแล้ว มีหัวโขนเลยไม่กล้าชวน มีคนบางคนที่คิดแบบนี้อยู่ครับ

สังคมครูไม่คิดแบบนั้นหรอก

แต่จะคิดว่าเป็นเด็กเจ้านายไปแล้ว

กลัวว่านินทาเจ้านายไป แล้วจะเอาไปฟ้องมากกว่า

สังคมครู เป็นสังคม ผญ จ๋าๆเลย แม้แต่คนเป็น ผช นืสัยจะเหมือน ผญ

สำหรับผม ค่อนข้างจะน่ารำคาญใจ

ด้วยตำแหน่งหน้าที่การงาน

ทำให้ท่านอยู่สูงอีกระดับกับเพื่อนร่วมงาน
ความรู้สึกของเขาก็ย่อมเปลี่ยนไปอยู่แล้ว ไม่ได้เกี่ยวว่าท่านทำตัวไม่ดี
จากที่เคยคุยกันเฮฮาเปิดอก ต่างก็จะระมัดระวังมากขึ้น
รวมไปถึงแฟนท่านด้วย
ย่อมไม่มีทางกลับไปเหมือนเดิม

ดีไม่ดี เขาเปิดไลน์กลุ่มใหม่ขึ้นมาอีกกลุ่มนึงด้วยซ้ำ โดยไม่มีท่านและแฟนท่าน
ซึ่งไม่แปลก ที่ทำงานผมก็เป็น

ดังนั้น อย่าไปวิตกกังวลให้มาก
ทำหน้าที่ของเราไปให้ดีที่สุดก็พอครับ

สถานการณ์ของท่านคล้ายๆผม
แต่ผมไม่ได้เติบโตในหน้าที่ใหญ่โตอะไร
เพียงแต่เป็นคนอินโทรเวิร์ด ไม่ค่อยสุงสิงกับใครมาก

สังคมที่ทำงาน
ไม่มีอะไรแน่นอน
ลับหลัง ทุกคนถูกนินทา เม้าท์มอยกันหมดนั่นล่ะครับ

ขนาดพระพุทธเจ้า
ยังถูกนินทาว่าร้าย..
นับประสาอะไรกับคนธรรมดาอย่างเรา

คนไม่ชอบเรา ทำดียังไง ก็ไม่ชอบเรา
คนจะรัก ต่อให่ด่ามัน มันก็เห็นเป็นเรื่องตลก

อย่าไปแคร์ปากคนอื่นมาก จนเราเสียตัวตน
เสียความมั่นใจ วิตกกังวลไปเปล่าๆ
ทำทุกอย่างให้เหมือนปกติครับ
แรกๆอาจจะตะหงิดๆ
เดี๋ยวสักพักก็คุ้นชินไปเอง

ท่องไว้ครับ
ยอมรับ ทำใจ และปล่อยวาง
ปฏิบัติตน วางตัวให้ดี สม่ำเสมอต่อไป

นัดคุยตัวๆหน้าห้องน้ำเลยครับ จบหรือตบ

นี่แน แกทำเค้าก่อนนะะ ทำไมแกแทำแบบนั้ลล

เราไปทำงานครับ ไม่ได้ไปหาเพื่อน ได้มิตรแท้จากที่ทำงานคือ a plus

อยากให้ลองคิดว่า คนที่อิจฉาเรา 99% คือคนที่ด้อยกว่าเราทั้งนั้น

ผมกับเพื่อนร่วมงาน ก็โตมาพร้อมๆกัน(ในหน้าที่การงาน) กินเที่ยวด้วยกัน
ปัจจุบันผมเป็นหัวหน้าก็ไม่มีปัญหาพวกนี้ ปัญหาอาจจะเพราะเราหรือเพื่อนก็ได้ แต่ถ้าไม่ได้แคร์ก็คุยกันแค่เรื่องงาน เรื่องส่วนตัวก็แยกย้าย ถ้าไม่ได้ขอกันกินอยู่แล้ว
อีกอย่างกลุ่มผมเวลาไปไหนไม่เคยบังคับกัน ว่างก็ไป ไม่ว่างก็ไม่ไป อย่าฝืน อย่าอยากไปเพราะกลัวเป็นคนนอก
ไม่เอาชีวิตมาผูกกัน สบายใจที่จะคบกันมากกว่าเพื่อนร่วมงาน

ประสบการณ์ส่วนตัวเลยครับ เราทำตามหน้าที่ตามปกติ แต่คนอื่นๆเค้าอาจจะไม่ได้คิดแบบนั้นก็ได้และที่สำคัญมันจะมีอย่างน้อย1คนในกลุ่มเป็นคนคอยยุแยง สุดท้ายทุกคนเห็นด้วยกับคนนั้นและบอยคอตเราไปในที่สุด

สำหรับผมนะ ถ้าสนิทกันและรักกันจริงจะไม่ทำกันแบบนี้ อย่างน้อยต้องมีถามกันบ้างว่าเป็นงั้นเป็นงี้รึเปล่า ไม่ได้อยู่ดีๆก็บอยคอตไปเลย เราอ่ะหลงคิดไปเองว่าเรารักเพื่อนกลุ่มนี้มากสนิทมาก เต็มที่กับกลุ่มนี้ทุกอย่าง แต่สุดท้ายเรานั่นแหละคิดเองคนเดียว คนอื่นไม่ได้มองแบบนั้นเลย

สุดท้ายผมเลิกยุ่งครับ ไม่มีเพื่อนผมไม่ตาย แต่ถ้าไม่ทำงานให้เต็มที่ ไม่ทำตามหน้าที่ ผมจะไม่มีกิน ความสุขผมบางมุมไม่ได้ผูกกับเพื่อนที่คิดว่าสนิทมานานมากแล้ว

ผมอยู่ในวงการที่คนบ้าอำนาจพอประมาณ แต่ที่นี่ถ้าคุณเก่งคุณเจ๋งไม่มีใครทำอะไรคุณได้ ฟาดปากหัวหน้าแล้วลากไปตบกลางสี่แยกก็ได้ถ้าเหตุผลคุณถูกต้องตามกฎและกฎหมาย คือเป็นองค์กรที่ไม่จำกัดคนเก่งเท่าไหร่ เพราะผู้ใหญ่ชอบครับแต่ต้องมีการปราบพยศหรืออะไรก็ว่าไป ก็มันแหล่งรวมตัวหัวกะทิแล้วล่ะนะ

ยิ่งขึ้นเป็นหัวหน้า(ที่ส่วนใหญ่มีแต่คนเก่งไม่มีเส้นเพราะพวกเด็กเส้นถูกคนเก่งในองค์กรเลื่อยขาประจำ) คอนเนคชั่นผู้ใหญ่ยิ่งมาทั้งจากองค์กรข้างเคียงที่ต้องพึ่งอำนาจเราและองค์กรเราโดยตรงที่ต้องการคนสร้างผลงานเป็นที่ประจักษ์

ผมขอบังอาจแนะนำแบบนี้ในฐานะหัวหน้าเหมือนกัน (แต่บริบทองค์กรเราคงต่างกัน) ถ้าสามารถสร้างกลุ่มของตนเองเพื่อสอดส่องดูแลผู้ใต้บังคับบัญชาได้จะดีมากครับ หาคนคอยเป็นหูเป็นตาสอดส่องเฉพาะเรื่องงานพอ (แต่เขาเหล่านั้นก็จะรายงานทุกอย่างต่อคุณแน่นอน หากคนสนิทซื่อสัตย์ต่อคุณ และผมก็โชคดีที่สามารถหาคนแบบนั้นได้หลายคนในองค์กร) เรื่องลับหลังช่างมันถ้าไม่ใช่ภัยต่อเราหรือปัญหาที่ต้องเร่งแก้จริงๆ ที่สำคัญอย่าให้ทุกคนรู้ตัวว่าใครคือสายของคุณ หลักการคืออย่าเลือกปฏิบัติต่อหน้าและพยายามทำดีกับทุกคนเสมอเพื่อให้พวกเขาที่มองเรามาจากฉากหน้าไม่เคลือบแคลงใจ ก็ราวๆนี้ล่ะครับนำหลักบริหารใช้ควบคู่