ในนัดชิงยูฟ่า แชมเปียนส์ลีก ปี 2011 ระหว่าง แมนเชสเตอร์ ยูไนเต็ด กับ บาร์เซโลนา ที่เวมบลีย์ (ผล 3-1, บาร์ซ่าชนะ) คำถามว่าแมนยูตั้งใจมาเล่นเกมรับ (อุด) หรือสู้ไม่ได้จริง ๆ สามารถวิเคราะห์ได้จากบริบทและการเล่นใน試合นั้น:

แท็กติกของแมนยู: เซอร์ อเล็กซ์ เฟอร์กูสัน เลือกใช้แผน 4-4-1-1 โดยมีเวย์น รูนีย์เป็นกองหน้าตัวเป้า และชิชาริโต้ (ฮาเวียร์ เอร์นานเดซ) คอยสนับสนุน. การจัดตัวเน้นมิดฟิลด์ที่มีพลังอย่างปาร์ค จี-ซอง และไรอัน กิ๊กส์ รวมถึงคาร์ริคและเฟล็ทเชอร์ (ที่ไม่ได้ลงเพราะเจ็บ) เพื่อพยายามควบคุมแดนกลางและสกัดเกมรุกของบาร์ซ่า. แผนนี้ไม่ได้เน้น "อุด" แบบเต็มตัวเหมือนทีมที่เล่นรถบัส (เช่น อินเตอร์ มิลาน ปี 2010) แต่เน้นการตั้งรับแน่นหนาและรอจังหวะสวนกลับ.
สู้ไม่ได้หรือเปล่า?: บาร์เซโลนาในยุคของเป๊ป กวาร์ดิโอลา อยู่ในจุดพีคของฟุตบอล "ติกิ-ตากา". ด้วยผู้เล่นอย่างเมสซี่, ชาบี, อิเนียสต้า และบุสเก็ตส์ พวกเขาครองบอลได้ถึง 63% และมีโอกาสยิงมากกว่า (22 ครั้ง vs 4 ครั้งของแมนยู). แมนยูพยายามตอบโต้ในช่วงแรกและตีเสมอได้จากประตูของรูนีย์ (1-1 ในครึ่งแรก) แต่ครึ่งหลังบาร์ซ่าคุมเกมได้สมบูรณ์แบบ. เมสซี่และวิลล่ายิงประตูที่เฉียบขาด, ทำให้เห็นว่าแมนยูถูกบาร์ซ่ากดดันจนเสียสมดุล.
ตั้งใจอุดหรือไม่?: แมนยูไม่ได้ตั้งใจ "อุด" แบบทีมที่เน้นรับลึกเต็มตัว. เฟอร์กูสันพยายามหาทางรับมือบาร์ซ่าด้วยการเพรสซิ่งในแดนกลางและใช้ความเร็วของรูนีย์และชิชาริโต้ในการสวนกลับ. อย่างไรก็ตาม, คุณภาพของบาร์ซ่าในวันนั้นสูงเกินไป, โดยเฉพาะการเคลื่อนบอลที่รวดเร็วและแม่นยำ. แมนยูพยายามสู้แต่ถูกครอบงำในแง่เทคนิคและแท็กติก.
ข้อสังเกตจากแหล่งข้อมูล: จากการค้นหาและวิเคราะห์โพสต์ใน X และข้อมูลย้อนหลัง, แฟนบอลบางส่วนมองว่าแมนยู "สู้ไม่ได้" เพราะบาร์ซ่าดีกว่าทุกด้าน, ขณะที่บางคนชี้ว่าเฟอร์กูสันอาจเลือกแผนที่ระวังเกินไป (defensive mindset) หลังจากเคยแพ้บาร์ซ่าในนัดชิงปี 2009. เฟอร์กูสันเองยอมรับหลังเกมว่าบาร์ซ่าเป็นทีมที่ดีที่สุดที่เขาเคยเจอ, ซึ่งสะท้อนว่าคุณภาพของคู่ต่อสู้เป็นปัจจัยหลัก.
สรุป: แมนยูไม่ได้ตั้งใจมา "อุด" แบบเต็มตัว แต่เลือกเล่นเกมรับรัดกุมและรอจังหวะสวนกลับ. อย่างไรก็ตาม, พวกเขา "สู้ไม่ได้" ในแง่ที่บาร์เซโลนาครองเกมได้เหนือกว่าด้วยคุณภาพผู้เล่นและแท็กติก. บาร์ซ่าในวันนั้นอยู่ในระดับที่ยากจะต้านทาน, ทำให้แมนยูดูเหมือนถูกบีบให้ต้องตั้งรับมากกว่าที่ตั้งใจไว้.