รพ.รัฐบ้านเรา แม่งถือว่าเซอร์วิส Premium มากละนะ ถ้าเทียบกับฝั่งตะวันตก

อย่างเคสกระดูกหัก ขาหัก แขนหัก มา ER ร้อยทั้งร้อย ยังไงก็ได้รักษาในวันนั้น

เจอหมอยุโรป รอจนกระดูก Fuse กันก็ยังไม่ได้เจอหน้าหมอ

ขึ้นรถเมล์เสียตั้ง8บาท ได้แค่รถเมล์ร้อน30ปี เบาะเก่าๆ พัดลมเสีย หน้าต่างเปิดได้บ้างไม่ได้บ้าง
แต่มารพไม่เสียสักบาท จะเอานุ่นนี่นั่นเยอะแยะ มันจะได้มั้ยละ

ส่วนใหญ่จะเป็นญาติที่มักมีปัญหา ไม่เข้าใจระบบเอาตัวเองเป็นที่ตั้งคิดว่าสิ่งที่ญาติตัวเองเป็นนี่คือฉุกเฉินที่สุดในโรงบาลแล้วทุกคนต้องมาดูก่อน แล้วก็รอคิวนานบลาๆ คือถ้ายังไม่เข้าใจระบบการทำงานก็อย่าเพิ่งไปด่าไปวีนเลย ลองศึกษาดูซักนิดแล้วจะเข้าใจคนทำงานจริงๆ



แต่แม่งก็มีเรื่องที่โคตรจะปัญญาอ่อนอยู่นะใน รพ. อย่างเคสส่งตัวที่ต้องไปขอใบส่งตัวทุกครั้งที่ไปหาหมอ คือแบบเฮ้ยยยยยย มรึงบ้าป่าว แล้วคือในรอบ 1 ปี ต้องไปขอจากคลินิคต้นสังกัด โรงพยาบาลต้นสังกัด แล้วยังต้องไปขอจากรพ.ประจำจังหวัดอีก ที่ รพ. ปีละรอบ ยังพอทนนะ แต่ต้องไปขอที่คลินิคทุกรอบที่หมอนัดนี่แม่งโคตรจะไร้สาระเลย ขอปีละครั้งมันก็มีดาต้าแล้วปะว่าหมดสิทธิเมื่อไหร่ คิดดูว่าตาสีตาสาไม่ได้มีรถโดยสารส่วนตัวแล้วคลีนิคที่สังกัดอยุ่ไกลต้องเสียทั้งเงินทั้งเวลาเพื่ออะไร

จะเอาสิ่งที่ดีสุดแต่เงินไม่อยากจ่าย นี้แหละคนไทย

เข้าใจทั้งสองฝ่ายเลย ทั้งเจ้าหน้าที่ ทั้งญาติหรือคนป่วย

รพ.คนที่ไปใช้บริการคือคนเจ็บคนป่วย อะ ถ้าเค้าไม่เจ็บไม่ป่วยไม่มีใครอยากไป หนึ่งสิ่งที่เผชิญกับตัวเองเลย ความรู้สึกที่ เราเห็น คนที่เรารัก อยู่ระหว่างความเป็นกับความตาย มันกลัวไปหมดแหละ มันกลัวว่าถ้ามันช้าไปจะเกิดอะไรขึ้น มันก็คิดเยอะ

เข้าใจฝั่งเจ้าหน้าด้วย โดยเฉพาะ คุณหมอ คุณพยาบาล คนนึงทำหลายหน้าที่มาก คุณหมอคนนึง ต้องตรวจหลายห้อง ต้องดูผลเลือด ไม่น่าต่ำกว่า 100 ผล ทุกวัน คุณพยาบาล ที่ต้องทำหน้าที่เยอะไปหมด หน้าที่ประชาสัมพันธ์ หน้าที่พยาบาล เยอะจริงๆ

พออ่านเรื่องแบบนี้ก็ มันเข้าข้างใคร บอกว่า ฝ่ายไหนผิดก็ไม่ได้หรอก

เทียบกับเงินที่แทบจะไม่ต้องจ่าย แบบนี้คือดีมากแล้วนะ คุณแค่ต้องตื่นเช้าไปรับคิวเอง

อยากไวไปเอกชน จ่ายตังค์จบ

แต่บางเรื่องมันพัฒนาให้ดีขึ้นได้จริงๆนะ
อย่าง รพ ผม กำหนด slot นัดคนไข้ไปเลยทุกๆ 1 ชม และมากดคิวได้ล่วงหน้าแค่ 1 ชม ถ้าคุณได้คิวนัดบ่ายสอง คุณมาก่อนบ่ายโมงก็ไม่มีประโยชน์ คนไข้บางคนใช้เวลาแค่ 2-3 ชม ก็ได้ยากลับบ้านแล้ว

การพัฒนาส่วนใหญ่มันจะเกิดขึ้นได้ก็ต่อเมื่อผุ้ให้บริการได้มาใช้บริการเอง แล้วมันจะเห็น pain point ของระบบ จะได้แก้ให้ตรงจุด

แต่ส่วนใหญ่ที่เห็น พอมาใช้บริการก็ใช้เส้นสายลัดคิว มันเลยไม่เห็นข้อบกพร่อง ไม่มีความรู้สึกอยากพัฒนา

ชอบข้อ7 ครับ
ในฐานะคนทำงานบริการ เราทำงานแบบเดิมซ้ำๆทุกวัน แต่ลุกค้ามาใช้บริการวันเดียว จะมาเร่ง ให้ได้ดั่งใจทุกอย่างมันคงไม่ได้ งานทุกอย่างมันมีระบบของมัน ใจเขาใจเรา

คนไข้มันเยอะ เจ็บเล็กเจ็บน้อยอะไรไม่รู้ตรวจหมด ความเร่งด่วนแม่งไม่ได้ผกผันกับปริมาณและความเจ็บมากน้อย เลยกลายเป็นปริมาณที่จัดการไม่ได้ ตัวสวัสดิการแม่งเอื้อให้รู้สึกว่าเป็นไรนิดหน่อยก็มามะมาหาหมอ

โรงพยาบาลศูนย์ โดยเฉพาะโรงพยาบาลประจำจังหวัดนี้โอเวอร์โหลดมากๆ คนไข้ตามนัดก็ล้นๆเลย


ผมพาแม่บ้านพม่าไปเอายา แบบไม่ตรงนัด เค้าบอกต้องรอคิวหลัง 16.30 เลยถ้าวันธรรมดา เค้าบอกให้มาวันเสาร์อาทิตย์


ผมพากลับเลยไปถึงตอน 10 โมง ถ้ารอหลัง 16.30 นั่งรากงอกพอดี

ผมเห็นต่างนะ ที่ทำงานที่เจอมา คนป่วยจริงๆ เจ็บหนัก มันไม่ค่อยโวยวาย

ไอพวกโวยวายเนี่ย ป่วยปลอม ป่วยน้อย แต่บ่นหนัก สมองมีปัญหาพอสมควร 5555 เอียงไปทางคนโวยมีปัญหา 80เปอร์อะ ไม่ใช่ 50/50

แนะนำดูเรื่อง the pitts ใน hbo max

อันนั้นจาก รพ ใน สหรัฐเลย เกี่ยวกับ ER

บ้านเราดูดีไปเลย

เรื่อง รพ.รัฐ เรื่อง คนป่วย ไม่โทษใครเลยครับ แต่เรื่องพวกนี้ต้องโทษรัฐ (สปสช. -กพ.-แพทยสภา-รัฐบาล) ที่ออกนโยบายยังไงทำให้ลำบากทั้ง บุคลากรทางการแพทย์ ทั้งผู้ป่วย ต่างด้าวให้รักษาเท่าคนในประเทศ

ระบบสาสุขบ้านเรามีปัญหาเรื่องการให้ความรู้ และที่สำคัญประชาชนไม่ใส่ใจสุขภาพตัวเอง

เป็นปัญหาสะสม ทำให้คนต้องไปใช้บริการสถานพยาบาลเยอะเกิน
ผมทำงานเกี่ยวกับการซัพพอทโรงเรียนของรัฐ พบเด็กมีความต้องการพิเศษเยอะขึ้นทุกปี
เวลาครูสอน มีเด็กจะกรี๊ด จะแกล้งเพื่อน นี่ลำบากครูต้องมาดูแล ทำให้เพื่อทั้งชั้นไม่ได้เรียนอีก
ไหนจะเรื่องสุขอนามัยอีก เข้าอนุบาลมา 4-5ขวบ ฟันผุมาแล้ว เป็น 10 ซี่ก็มี ผู้ปกครองไม่สนใจเลย