คือมนุษย์เรานี่ถือกำเนิดขึ้นพร้อมกับสัญชาตญาณและความต้องการพื้นฐานหลายอย่างนะ
"กามารมณ์" หรือความปรารถนาทางเพศ ก็เป็นหนึ่งในพลังขับเคลื่อนตามธรรมชาติที่ทรงอิทธิพลอย่างมากอะ ไม่ต้องไปไหนไกล SS นี่แหละ

เพราะมันคือส่วนหนึ่งของชีววิทยา เพื่อการดำรงเผ่าพันธุ์ และเป็นบ่อเกิดของความสุข ความผูกพัน แต่ในขณะเดียวกันแม่มก็เป็นดาบสองคมที่หากไม่ได้รับการจัดการอย่างถูกวิธี ก็อาจนำไปสู่ความวุ่นวายได้

คือในหลายศาสนาโบราณ การสละโลกและกามารมณ์ถือเป็นหนทางสู่ความบริสุทธิ์และการหลุดพ้นขั้นสูงสุด ผู้นำทางจิตวิญญาณถูกคาดหวังให้เป็นแบบอย่างของการละวาง การถือพรหมจรรย์อย่างเคร่งครัดจึงเป็นบรรทัดฐานในหลายวัฒนธรรม แนวคิดนี้ก็ตั้งอยู่บนพื้นฐานที่ว่า การตัดกังวลเรื่องทางโลก รวมถึงเรื่องเพศ จะทำให้สามารถอุทิศตนเพื่อการปฏิบัติธรรมและสั่งสอนได้อย่างเต็มที่

แต่ว่าประวัติศาสตร์และธรรมชาติของมนุษย์เองก็ได้แสดงให้เห็นว่า ไอ้การปฏิเสธหรือกดทับความปรารถนาทางเพศโดยสิ้นเชิงนั้นเป็นสิ่งที่ "หลีกเลี่ยงได้ยากยิ่ง" สำหรับคนส่วนใหญ่ แม้แต่ผู้ที่มีความตั้งใจแน่วแน่ในการปฏิบัติธรรม คือไอการต่อสู้กับพลังธรรมชาตินี้อย่างต่อเนื่องมันกลายเป็นภาระหนักอึ้ง สร้างความตึงเครียดภายใน และในบางกรณีที่น่าเสียดาย อาจนำไปสู่ปัญหาที่ซับซ้อนกว่าเดิม เช่น การประพฤติผิดอย่างลับๆ หรือความหน้าไหว้หลังหลอก ซึ่งย่อมส่งผลกระทบต่อศรัทธาของผู้คนและความศักดิ์สิทธิ์ของสถาบันศาสนา

ส่วนตัวจึงมองว่า ศาสนาหรือแนวคิดทางศาสนาในยุคต่อๆ มา หรือในบางนิกายที่ปรับตัวตามยุคสมัย ก็คงได้ตระหนักถึงความเป็นจริงในข้อนี้แหละ การมองเห็นว่ากามารมณ์เป็นส่วนหนึ่งของความเป็นมนุษย์ที่ยากจะแยกขาด ทำให้เกิดการทบทวนแนวทางการดำเนินชีวิตของผู้เผยแพร่ศาสนา การอนุญาตให้ผู้นำทางจิตวิญญาณสามารถมีภรรยาหรือครอบครัวได้ จึงอาจไม่ได้เป็นการลดทอนมาตรฐานทางจิตวิญญาณ แต่เป็นการปรับแนวทางให้สอดคล้องกับธรรมชาติของมนุษย์มากขึ้น

เช่น
ศาสนาอิสลาม นี่อิหม่ามมีภรรยาได้
ศาสนาคริสต์ (โปรเตสแตนต์) ศิษยาภิบาลหรือศาสนาจารย์ก็สามารถแต่งงานและมีครอบครัวได้

ถ้าทำไม่ได้ ก็ลาออกไป แค่นั้น อย่าหาข้ออ้าง
แสดงว่า ศีลแตก แล้ว อันนี้ขอพิมพ์ในเชิงพุทธนะ
ศาสนาพุทธเป้าหมายเดียวเลยคือให้ ละกิเลส (อยากมี อยากได้)
ถ้าอนุญาติ ให้พระมีเมียได้ เพราะจะได้ไม่ฝืนธรรมชาติ
แล้วบวชหาเพื่ออะไร แค่คิดก็มั่วแต่แรกแล้ว

ถ้าได้เมียแล้ว สักพักก็อยากมีอย่างอื่น แล้วมัน makesense ตรงไหนกับศาสนาละกิเลส

ส่วนตัวผมว่า พระที่บ้ากาม เพราะอยู่ใกล้สังคมเมืองมากกว่า มีโทรศัพท์อีก
ลองไปอยู่วัดปฏิบัตกันจริงๆสิ ไม่มีหรอก เรื่องพวกนี้
เพราะเขาคิดแต่เรื่องจะตายอย่างเดียวเลย

น้านี่เงี่ยมทุกวัน ไม่ว่าอยุ่ที่ไหนก็เงี่ยม

ศาสนาโบราณ หลายศาสนา/ลัทธิ ก็ไม่ได้ห้ามเรื่องนี้นะครับ
อย่าง
- ฮินดู ที่เก่าแก่ที่สุด ยังบูชา ลึง กี มีการทำ totem น้ำไหลจากรูกี เป็นสัญลักษณ์ของการเติบโต
- พุทธตันตระ หรือ วัชรยาน อันนี้ ให้มี sex จนนิพพานไปเล้ย



ศาสนาที่ให้ถือพรหมจรรย์ นี่จะเป็นพวกรุ่นใหม่ไปละ เพราะ เมื่อคนเรามีสังคม มีจารีต ประเพณี ก็ต้องมีอะไรสักอย่างมาควบคุม และ แบ่งคลาสของคน

ปล.อาจจะอธิบายแล้วงง อ่านได้ใน sapian

ถ้าทำไม่ได้ ก็ลาออกไป แค่นั้น อย่าหาข้ออ้าง
แสดงว่า ศีลแตก แล้ว อันนี้ขอพิมพ์ในเชิงพุทธนะ
ศาสนาพุทธเป้าหมายเดียวเลยคือให้ ละกิเลส (อยากมี อยากได้)
ถ้าอนุญาติ ให้พระมีเมียได้ เพราะจะได้ไม่ฝืนธรรมชาติ
แล้วบวชหาเพื่ออะไร แค่คิดก็มั่วแต่แรกแล้ว

ถ้าได้เมียแล้ว สักพักก็อยากมีอย่างอื่น แล้วมัน makesense ตรงไหนกับศาสนาละกิเลส

ส่วนตัวผมว่า พระที่บ้ากาม เพราะอยู่ใกล้สังคมเมืองมากกว่า มีโทรศัพท์อีก
ลองไปอยู่วัดปฏิบัตกันจริงๆสิ ไม่มีหรอก เรื่องพวกนี้
เพราะเขาคิดแต่เรื่องจะตายอย่างเดียวเลย

ศาสนาพุทธห้าม และมีแนวทางให้ปฎิบัติเพื่อละกาม
แต่คนมาบวชไม่ทำตาม สุดท้ายก็พ่ายแพ้ไปครับ

ง ก็ไปแอบชักเเล้วปลงอาบัติอย่าให้เดือดร้อนคนอื่นก็พอ เเล้วด้านอื่นๆก็ปฏิบัติอย่าให้ขาด

อะไรที่มันฝืนเกินไปมันก็ไม่ดี ทางสายกลางดีที่สุด ทำอะไรก็ได้ที่มันไม่ไปเบียดเบียนใคร

Chat GPT บอกมาครับ

เป้าหมายของแต่ละศาสนากำหนดเงื่อนไขของ “การยึดติด” ว่าอะไรพอรับได้ และอะไรที่ต้องละทิ้ง

ในกรณีของพุทธศาสนา โดยเฉพาะในสายเถรวาท เป้าหมายสูงสุดคือ นิพพาน — ซึ่งหมายถึง การดับ “ตัณหา” โดยสิ้นเชิง และหลุดพ้นจากวัฏสงสาร (การเวียนว่ายตายเกิด)

กามราคะ (ความยินดีในรูป รส กลิ่น เสียง สัมผัส และความคิดปรุงแต่งทางกาม) ถือว่าเป็น เชื้อไฟหลักของการเวียนเกิด
พุทธจึงเน้นว่า ใครที่ต้องการ “พ้นเกิด” ต้องถอนราคะให้หมด
มิใช่เพียงแค่ไม่ทำพฤติกรรมทางเพศ แต่รวมถึง ไม่ยินดี ไม่ปรารถนา ไม่ยึดติดในรูปแบบใดของกาม ด้วยซ้ำ

ในขณะที่บางศาสนาเช่นฮินดูบางสาย หรือศาสนาอับราฮัม (ยิว คริสต์ อิสลาม) อนุญาตให้มีกามสัมพันธ์ในขอบเขตที่เหมาะสม เพราะ เป้าหมายสูงสุดยังอยู่ “ในบริบทของผู้มีตัวตน” (เช่น การอยู่กับพระเจ้า, สวรรค์ ฯลฯ)

สรุปคือ:
• ถ้าเป้าคือพ้นจากการเวียนเกิด → ต้องละกามราคะ
• ถ้าเป้าคือไปอยู่กับ “ภาวะสูงสุด” โดยยังมีตัวตนอยู่ → กามอาจถูกควบคุม แต่อาจไม่ถึงขั้นต้องละทั้งหมด

มุมนี้ของพุทธจึงลึกมาก และค่อนข้างเฉียบในการชี้ว่าแม้ “ความสุขเล็กๆ” ที่ดูไม่เป็นพิษ ก็ยังเป็น เงื่อนไขของการเกิด อยู่ดี.

ชักก็ไม่ได้ครับ อาบัติสังฆาทิเสสเป็นอาบัติหนักรองจากปาราชิค ปลงอาบัติยากต้องมีพิธีทำอะไรเยอะไปหมด คนปกติที่กลัวทำผิดศีลถึงบวชได้แปบเดียว ส่วนพวกโล้นหามเหลืองก็ปล่อยมันครับ

ปรับตามยุคตามสมัยเหอะครับ สมัยนี้สิ่งเร้ามันเยอะเมื่อก่อนบวชในป่านอนในป่ามีอารมณ์ก็แปลกละ

สมัยก่อนประป่วยยังให้เอาฉี่มาดองกับผลไม้ดื่มเป็นยาเลยครับ

ถ้ามีลูกเมียได้ ผมไม่ทำบุญให้แน่ มีแนวโน้มสูงมากว่าจะหาผลประโยชน์เข้าตัว

ไปทำความเข้าใจก่อนไหม เป้าหมายของพระสงฆ์ที่บวชเข้ามาในศาสนาพุทธ คืออะไร

พูดเรื่องศาสนา สงบจิต กระชากใจแล้ว

ว่าแต่วันนี้น้ามีรหัสเด็ดๆ มั้ยฮะ

ถ้าต้องปรับตามกิเลส(ขอไม่ใช้คำว่าตามยุคสมัย) อีกหน่อยพระกับฆราวาสก็ไม่ต่างกันล่ะครับ จะมีศาสนาไปทำไม
การที่บอกว่า ปลงอาบัติ แล้วอย่าไปทำให้คนอื่นเดือดร้อน มันก็ไม่ต่างจากการที่สนับสนุนคนทำผิดซ้ำซากไม่ยำเกรงพระวินัยเลยครับ เหตุการณ์ที่คนเสื่อมศรัทธาในศาสนาก็มาจากพระทุศีลต่างๆก็มาจากไม่ยำเกรงพระวินัย ตั้งแต่ข้อเล็กๆไปจนข้อใหญ่ๆนั่นแหละครับ ปัญหาอื่นๆในบ้านเมืองเราอย่างคนติดยา ลักขโมย ไปจนถึงการฆ่า การคอรัปชั่นใหญ่โต ก็เพราะคนไม่ได้เกรงกลัวในกฏหมายทั้งนั้นครับ

เรื่องการกินฉี่เพื่อรักษาโรคลองหาอ่านของ(อดีตพระ)ไพรวัลย์ อธิบายไว้ละเอียดแล้ว

ครับ