ตอนเด็กๆ หลังบ้านผมขายยา
เพื่อนมาทั้งเล่นยา และไม่เล่น
จะอยู่กับพวกนั้น เวลาเตะบอลกับเล่นเกม ไม่เคยออกไปเที่ยวกลางคืนกับพวกมัน

มีเพื่อนผมคนนึง แม่งดื้อ ตามเขาไปแล้วโดนล่อซื้อ
ตัวเองไม่เคยเสพ ไม่เคยขายนะ แต่อยากรู้อยากเห็น
เรียบร้อย โดนไป 12 ปี ไอ้พวกนั้นก็ให้การว่าเพื่อนผมเกี่ยวด้วย ลากเข้าคุกไปด้วยกัน
ทุกวันนี้ มันอยู่ติดบ้านมาก
จะออกมาเมื่อพวกผมโทรชวน ก็ชวนไปบ้านเพื่อนระแวกเดียวกัน
กลายเป็นคนเรียบร้อย พูดน้อยไปเลย
----
แต่ไอ้พวก hereๆ โดยกมลสันดานก็มี
เข้าออกคุกเพราะยา 2-3 รอบก็ไม่เข็ด
ทั้งที่พ่อแม่ก็ดี ใจดีมาก ตัวเองมีลูกมีเมีย แทบไม่ได้เลี้ยงเพราะอยู่ในคุก
เมียก็โคตรดี ทนอยู่กับเพื่อนผมคนนี้ได้
ลูกสาวมัน 2 คนก็น่ารัก เข้าวงการบันเทิงได้สบายๆ

ปล่อยให้เป็นภาระ พ่อ แม่ เมีย เลี้ยงลูกตัวเอง

ตอนเด็กผมอยู่ในบ่อน ชัช เตาปูน เป็นสลัมขนาดใหญ่เลย

ทั้งยา ทั้งการพนัน นักเลง ผมลองมาเกือบหมดนะ เกือบจะไม่จบ ม.ปลาย เกรด ม.6 1.25

การเรียนนิละ จะพาคุณกับเข้าฝั่ง

ดีที่ผมเรียนใช้ได้ สอบตรงติดสวนสุนัน จากนั้นก็มีเพื่อนใน มหาลัย ที่คอยช่วยดัน ช่วยกันทำงาน จนจบ

เพื่อนแถวบ้านก็ค่อยหาย ติดคุกบ้าง ติดยา ไปอยู่กับแก๊งในบ่อนบ้าง

ผมว่าผมหลุดพ้นเพราะมีการศึกษา ได้เรียนมหาลัยนิละ

ผมก็คล้ายๆกับ Top คอมเม้นอะ ฮ่าๆๆๆๆ

คือในซอยมันมีเรื่องพวกนี้อยู่พอสมควร พ่อแม่ก็ไม่ให้ไปเล่นกับคนเหล่านั้น มันก็โตมาเงหาๆหน่อย

สรุปมีเพื่อนที่โรงเรียนแทน ผมก็เป็นคนเดียวในกลุ่มเพื่อนที่ไม่สูบบุหรี่ พวกเหล้าเบียร์ผมดื่มเฉพาะเวลาไปทะเล (ตอน ม.ปลายนะ)

เพราะงั้น ผมว่ามันอยู่ที่ พ่อแม่ จัดการเรายังไงตอนเราเล็กๆอะ ส่วนโตมา ฃเราเลือกเองได้แล้ว ก็อีกทีนึงว่าเราจัดการตัวเองยังไง

แล้วแต่ดวงเลยครับ

บ้านก็รวย สังคมก็ออกจะดี แต่เป็นขี้ยาก็เยอะ

อย่าโทษเพื่อนโทษตัวเองเถอะ เพื่อนผมแต่ก่อนทั้งเล่นทั้งขายผมไม่ยุ่งกับมันไม่ทำแบบมันแต่ก็คบกับได้นะ

ผมชุมชนแออัดได้พ่อแม่ใส่ใจในการเลี้ยงดูรวมทั้งเห็นคนที่ฉีดผงชักตายไปต่อหน้าต่อตาเลยไม่ขอยุ่งเกี่ยวกับยาเสพติดเลย

อยู่ที่พ่อแม่

8ปี เกี้ยตู่เลยครับ ผลที่ตหารมาขายยาเอง