คงไม่แนะนำเป็นสาขาหรือวิชาชีพเจาะจง
พ่อแม่ผมให้อิสระมากในการเลือกเรียนไม่มีห้าม ไม่บังคับ ผมก็คงทำแบบเดียวกัน

จะแนะนำให้เรียนในสิ่งที่ชอบพอ แต่ให้ตอบคำถามให้ได้ว่า ชอบทำสิ่งนี้เป็นชีวิต หรือว่าชอบทำสิ่งนี้เป็นงานอดิเรก ถ้าชอบจริงๆ ชอบทำ ชอบ วิเคราะห์ในเรื่องแบบไหนก็ไปเลย ลุย แล้วค่อยแนะนำว่าสาย/วิชาที่ชอบมีอาชีพอะไรบ้าง และอาชีพอะไรที่น่าสนใจ น่าทำ หางานไม่น่าจะยากมาก มีงานรองรับในอนาคต

สำหรับผมเงินไม่ใช่สิ่งสำคัญที่สุดในชีวิต ไม่ได้ต้องงารรวยล้นฟ้า ถือของแบรนด์เนม นั่งbusiness เที่ยว ขับรถหรูตั้งแต่อายุ 20 อะ ดังนั้นผมคงไม่แนะนำใครโดยมีปัจจัยจากเงินเป็นตัวตั้ง แล้วก็ไม่ได้คิดว่าคนเก่งต้องเรียน STEM เท่านั้น

ถ้าลูกชอบและอยากเรียน STEM ก็สนับสนุนเต็มที่ แต่ไม่ใช่สิ่งจำเป็น จะสนับสนุนในเรียนในสิ่งที่ชอย แล้วทำในสิ่งที่ชอบออกมาให้ดีดีกว่า ผมไม่ต้องการลูกที่ฉลาดล้ำ ผมต้องการลูกที่เก่งในการใช้ขีวิต รู้จักและเข้าใจตัวเอง มีความรู้รอบตัวดี และมีงานมีอาชีพที่เขาถนัด ไม่เดือดร้อนค่อนไปทางสบายมากกว่า

สมมุติผมมีลูก 4 คน แบบเจ้าสัวซีพี
คนแรก ให้ไปเป็นตำรวจ(นายร้อย)
คนสอง ให้ไปเป็นทหาร(นายร้อย)
คนสาม ให้ไปเป็นนักธุรกิจ
คนสี่ ให้ไปเป็นนักการเมือง

ช่าง ช่างไรก็ได้ ประปา ปูน ไม้ เหล็ก เครื่องเย็น พวกงานหนัก+ฝีมือ ไม่ใช่ช่างแนวอิเล็กทรอนิกส์

ถ้าหัวดี ทักษะพร้อมก็ให้เค้าไปในสายที่ชอบแหละ แต่ถ้าเข็นไม่ขึ้นหรือกลางๆไม่มีเด่นเลยจริงๆ บวชทำเป็นอาชีพ monk อาจเป็นคำตอบ 10 พรรษาบวชแต่วัยรุ่น 30-35 สึกมาตั้งตัวได้

เภสัท มันก็เหมือนพ่อค้าแม่ค้าคนๆนึงอะ แต่สินค้าเป็นแบบกำไร10เท่า แถมไม่ต้องปรับเปลี่่ยนรูปแบบธุรกิจอะไรเลยด้วย ขายแม่งแต่ยาเดิมๆไปตลอดชีวิต สบายเกิน

ผมแนะนำให้เรียนกฎหมายครับ

เพราะกว้างมาก มีที่ไปทุกทิศทุกทาง

ถ้าแบบสอบเก่ง หัวดี ก็ไปเป็นอัยการ ผู้พิพากษา

แต่ถ้าไม่งั้น ก็มีเส้นทางตำรวจ ทหาร เป็นอีกทางเลือก

แต่ถ้าแบบมันไม่ไหวถึงขั้นนั้น แทบทุกหน่วยงานราชการ

เค้าก็เปิดสอบตำแหน่งนิติกรอยู่ตลอด

ก็ยังมีทางไปให้เลือกอีกอยู่ดี

หรือแม้แต่แบบ สอบอะไรไม่ได้เลย

ก็เป็นทนายก็ได้ เดี๋ยวนี้ทนายรวยๆก็เริ่มมีเยอะ

ผมว่าดีรองจากหมอเลยนะ

ตรงที่มันมีเส้นทางอาชีพให้เลือกหลายแบบ

เส้นทางที่ไปสายธุรกิจได้ง่ายที่สุดละ

วิธีไต่เต้าตำแหน่งสูงจะหายไป เทรนด์อนาคตเน้นทักษะงานมากกว่า

เทรนด์อนาคตโลกการทำงานไว้ว่า เส้นทางอาชีพของวัยทำงานเริ่มเปลี่ยนแปลงไปตามยุคสมัย การไต่เต้าสู่งานตำแหน่งสูง ได้หายไปแล้ว จาก "บันไดอาชีพแบบดั้งเดิม" จะเปลี่ยนสู่เส้นทางที่ยืดหยุ่นกว่า

พูดให้เห็นภาพง่ายขึ้นก็คือ ในอดีต เส้นทางอาชีพมักเป็นสูตรสำเร็จที่ทุกคนทำตามกรอบนี้เป็นหลัก เริ่มจาก 1.เรียนให้จบ 2.หางานทำ 3.ไต่เต้าไปเรื่อยๆ จนเกษียณอายุงาน ความสำเร็จถูกวัดจากตำแหน่ง การเลื่อนขั้น และระยะเวลาทำงาน

แต่ตอนนี้โลกการทำงานเปลี่ยนไปแล้ว ความรู้ที่มีทุกวันนี้อายุสั้นลง เหลือเพียง 5 ปีหรือน้อยกว่านั้น ทักษะที่จำเป็นในหลายอาชีพเปลี่ยนเร็วกว่าที่เส้นทางอาชีพแบบดั้งเดิมจะตามทัน และที่สำคัญ.. วัยทำงานยุคใหม่ไม่ได้ต้องการแค่เส้นทางอาชีพที่ตายตัวอีกต่อไป พวกเขาต้องการอิสระ มีความสามารถในการเปลี่ยนแปลง สำรวจ และพัฒนาในแบบของตัวเอง

การจะอยู่รอดในโลกการทำงานยุคใหม่ให้ได้ จึงต้องปรับวิธีทำงานและสร้างเส้นทางอาชีพแบบใหม่ แทนที่จะยึดตาม "สายอาชีพ" ที่ต้องเลือกเส้นทางนั้นเพียงเส้นทางเดียว แล้วไต่เต้าไปตลอดชีวิต แต่วัยทำงานยุคนี้ต้องเปลี่ยนมุมมองใหม่ เน้นไปที่ "การพัฒนาทักษะ" ใช้มันในบริบทที่หลากหลาย และปรับตัวอยู่เสมอ

ต่อไปเส้นทางอาชีพจะขับเคลื่อนด้วยทักษะ แทนที่จะยึดติดกับตำแหน่งงาน ทำให้ผู้คนมีอำนาจที่จะกำหนดอนาคตของตัวเองมากขึ้น

ต่อไปนี้คือคำแนะนำในการสร้าง "เส้นทางอาชีพใหม่" ไม่ต้องไต่เต้าตำแหน่งสูงก็ประสบความสำเร็จและก้าวหน้าในอาชีพการงานได้  

ช่วงอายุ 20 ปี: เน้น "สะสมทักษะ" แทนที่จะมองหาเส้นทางตายตัว

ย้อนไปในยุคก่อน วัยทำงานในช่วงอายุ 20 ปี เป็นวัยที่กำลังจะเรียนจบ เลือกสายงาน เรียนรู้ชีวิต และเริ่มต้นอาชีพ ใช้ใบปริญญาเบิกทางสู่งานดีๆ อาชีพดีๆ แต่ตัดภาพกลับมาในปัจจุบัน ความรู้ดั้งเดิมมีอายุสั้น ปริญญาที่เคยเป็นตัวกำหนดเส้นทางอาชีพ ก็กลายเป็นกระดาษแผ่นเดียวที่อาจไม่มีค่าและไม่สามารถตัดสินความสามารถจริงๆ ของวัยทำงาน

ถ้าเราเริ่มสร้างอาชีพตอนช่วงอายุ 20 ปีกว่าๆ ควรเป็นเวลาของการพัฒนาทักษะ ลองทำสิ่งต่างๆ ตัดสิ่งที่ไม่ใช่ ค้นหาสิ่งที่ใช่ แล้วระบุให้ได้ว่าทักษะที่โดดเด่นของเราคืออะไร

แทนที่จะคิดแค่ว่า "ฉันควรทำงานอะไร?" ลองถามตัวเองว่า ฉันถนัดอะไรโดยธรรมชาติ? ปัญหาแบบไหนที่ฉันอยากแก้? ทักษะอะไรที่ฉันควรมีเพื่อให้สามารถทำงานในหลายอุตสาหกรรมได้?

ช่วงเวลานี้ไม่ใช่การเดินเป็นเส้นตรง แต่เป็นการทดลองและปรับแต่งเส้นทางใหม่ๆ ทุกประสบการณ์ควรช่วยเพิ่มทักษะบางอย่างให้กับตัวเรา ให้เหมือนว่าเรา "สะสมทักษะ" เพิ่มพูนขึ้นเรื่อยๆ ไม่ว่าจะเป็นทักษะการคิดเชิงกลยุทธ์ การสื่อสาร การวิเคราะห์ข้อมูล หรือการบริหารโครงการ สิ่งเหล่านี้จะเป็นรากฐานของโอกาสในอนาคต โดยไม่ขึ้นอยู่กับตำแหน่งงานหรืออุตสาหกรรม

ช่วงอายุ 30 ปี: พัฒนาความเชี่ยวชาญ แทนที่จะโฟกัสแค่เรซูเม่

เส้นทางอาชีพแบบเดิมๆ มักคาดหวังให้วัยทำงานเจอเส้นทางที่มั่นคงภายในวัย 30 ปี และไต่เต้าสู่ตำแหน่งสูงต่อไปเรื่อยๆ แต่ในโลกยุคปัจจุบัน เส้นทางอาชีพไม่ได้เป็นเส้นตรง ความมั่นคงไม่ได้มาจากการอยู่ในสายงานเดิม แต่มาจาก "ความสามารถในการปรับตัว"

ช่วงอายุ 30 ปีของวัยทำงานนั้น เป็นเวลาของการขัดเกลาทักษะ และเลือกว่าจะใช้ทักษะนั้นในบริบทไหน โดยจะเริ่มเห็นรูปแบบจุดแข็งของตัวเอง และรู้ว่าสิ่งไหนกระตุ้นให้เรามีพลัง ไม่ว่าจะเป็นการแก้ปัญหาที่ซับซ้อน การสร้างสิ่งใหม่ หรือการเป็นผู้นำ

สิ่งที่ควรโฟกัสในช่วงอายุนี้ก็คือ ระบุให้ชัดว่าทักษะหลักของเราคืออะไร แล้วใช้ทักษะนั้นในบริบทที่แตกต่างกัน ทั้งในสายงานเดิมหรืออุตสาหกรรมใหม่ พร้อมกับติดตามแนวโน้มและเทคโนโลยีใหม่ๆ ที่ส่งผลต่อสายงานของเรา

นี่จึงเป็นเหตุผลว่าทำไม "การเปลี่ยนสายงาน" มักเกิดขึ้นในวัยนี้ บางคนลงลึกในอุตสาหกรรมเดิม ขณะที่บางคนใช้ทักษะเดิมในบริบทใหม่ เช่น จากงานสายการตลาดไปสู่งานสายผลิตภัณฑ์ จากงานสายการเงินไปสู่งานสายกลยุทธ์ หรือจากพนักงานไปสู่การเป็นที่ปรึกษา ความเสี่ยงที่ใหญ่ที่สุดในวัย 30 ไม่ใช่การเลือกผิด แต่เป็นการหยุดนิ่ง ดังนั้น จึงควรพัฒนาทักษะและขยายขอบเขตสายงานให้มากขึ้นก็จะยิ่งดีและมีความยืดหยุ่นได้มากกว่า

ช่วงอายุ 40 ปีขึ้นไป: นิยามความสำเร็จในแบบของตัวเอง

ในยุคอดีต คนทำงานวัย 40 ปี คือช่วงวัยที่ต้องขึ้นสู่ตำแหน่งผู้นำ และวัย 50 คือช่วงรักษาตำแหน่งนั้นไว้จนเกษียณ แต่ในโลกการทำงานยุคปัจจุบันที่ขับเคลื่อนด้วยทักษะ เส้นทางอาชีพไม่ได้ตัดจบสูงสุดอยู่ที่วัย 50 ปีอีกต่อไป แต่มันยังพัฒนาได้ต่อไปได้อีก

ช่วงเวลานี้จึงไม่ใช่การลดบทบาทลง แต่เป็นการเลือกว่าจะสร้างผลกระทบอย่างไร ผู้เชี่ยวชาญแนะนำให้ตั้งคำถามกับตัวเองว่า "เราสั่งสมความเชี่ยวชาญมามากมายแล้ว ตอนนี้ เราอยากสร้างผลกระทบแบบไหน? เราต้องการทำเงินเยอะๆ หรือเราอยากเปลี่ยนแปลงระบบบางอย่าง?" รวมไปถึง ฉันสามารถสร้างผลกระทบได้มากที่สุดที่ไหน? ฉันอยากเป็นผู้นำ สอนงาน เป็นที่ปรึกษา หรือสร้างสิ่งใหม่? ฯลฯ 

นี่คือเหตุผลว่าทำไมหลายคนในวัย 40-50 ถึงหันมาเป็นที่ปรึกษา นักลงทุน หรือผู้ประกอบการ พวกเขาไม่ได้แค่เลื่อนตำแหน่ง แต่กำลังออกแบบอาชีพให้เหมาะกับเป้าหมายและความพอใจของตัวเอง

อย่างไรก็ตาม แม้เส้นทางอาชีพแบบเส้นตรงอาจหายไป แต่ไม่ได้แปลว่าเราไร้ทิศทาง เพียงแค่ตอนนี้ เส้นทางไม่ได้ถูกกำหนดโดยตำแหน่งงานหรือองค์กรอีกต่อไป แต่เป็นเส้นทางที่เราสร้างขึ้นเอง บนพื้นฐานของความแข็งแกร่ง ความชอบ และเป้าหมายของเรา และไม่ว่าโลกจะเปลี่ยนไปแค่ไหน ทักษะที่เราสะสมไว้ จะเป็นเครื่องมือที่ทำให้เราไปต่อได้เสมอ

ภาษาอังกฤษ IT

สื่อสารภาษาอังกฤษได้ มีชัยไปกว่าครึ่ง

ทหาร อยู่ประเทศนี้เป็นไว้ก่อน

ถ้าเอาจริงจะไม่แนะนำเป็นอาชีพอะ เพราะบอกตรงๆโลกยุคใหม่อาชีพการงานใหม่ๆมันเยอะกว่าสมัยผมมาก บางอย่างผมก็ไม่เคยคิดว่ามันมีอาชีพแบบนี้ ไปแนะนำมันก็เหมือนเอากรอบแคบๆของผมไปบอกอะ อาจจะพอบอกได้ถ้าเป็นสายงานตัวเอง แต่ถ้าข้ามไปบอกสายอื่นด้วยสายตาตัวเองว่า "น่าจะดี" กลัวมันจะเหมือนครูแนะแนวสมัยผมเรียนที่ตัวเองก็รู้จักอยู่แค่ หมอ วิศวะ ทหาร ตำรวจ ยุคนั้นงานสายนิเทศน์ สายโฆษณา สายศิลปะครูยังไม่ค่อยรู้พอจะแนะนำได้เลยก็เลยวนๆอยู่ไม่กี่อัน

ถ้าให้แนะนำ ผมจะแนะนำทักษะที่จำเป็นมากกว่า
ภาษา อันนี้ก่อนเลย ไปเป็นพลเมืองโลกซะ จะได้หาข้อมูลที่มันกว้างขึ้นเยอะขึ้น มีสังคมที่ใหญ่ขึ้น เบื้องต้นก็อังกฤษเป็นมาตรฐาน แล้วก็ภาษาที่สามอีกซักอันแล้วแต่ความชอบ ชอบอนิเมะก็ไปญี่ปุ่นก็ได้ ชอบซีรีย์ก็ไปเกาหลีก็ได้ ชอบดูบอลก็ไปสเปนิชก็ได้ ติดตัวไว้

ต่อมาจะเป็นเรื่องการลงทุน การเทรด รู้ไว้ ติดตัวไว้หาเงิน ไว้เป็นทางเลือกในชีวิต หาเงินได้จะได้ไม่เป็นเบี้ยใคร ไม่ต้องโดนใครกด ไม่ต้องทนทำอะไรที่ไม่อยากทำ งานห่วยๆ ที่ทำงานแย่ๆ เจ้านายบ้าอำนาจ

มีสองอย่างนี้ก็มีต้นทุนแล้ว แล้วค่อยไปหาสิ่งที่ชอบที่ดีกับชีวิตเอ็งเองทีหลัง

ชอบแนวคิดนี้ครับ
https://www.facebook.com/jrt.investment/posts/pfbid0tsCxrpwspqZxxTG1EmgZ6P1ngDghGYwBZ2uD2LEFgSyJSr2PZiV7NpJi55b1oWgyl?rdid=8gR856B6vIF3J1Mv#


เรื่องภาษานี่ห้ามขาดเลย
ทักษะอื่น ๆ ก็ควรมี อย่างมาสายการแพทย์เดี๋ยวนี้ ai coding computer ใครมีทักษะพวกนี้ติดตัวก็เหมือนมีอาวุธเพิ่ม

อาชีพอะไรก็ได้ ที่ได้ทำในสิ่งที่ชอบ

แล้วก็ ต้องรู้จักลงทุน

ถ้ามีลูกหลายคน

คนนึงอยากให้เรียนเกี่ยวกับกฏหมาย

คนนึง หมอ

คนนึงสืบทอดธุรกิจไป

น่าจะช่วยเหลือพึ่งพากันได้ดี

สายข้าราชการใน กทม เดี๋ยวไตร่เต้าสักพักก็ได้เป็น ผอ. แล้ว เงินทอนเยอะแยะ เพื่อนสนิทพ่อ ผอ. รร. รัฐบาลดังใน กทม เงินทอนปีละ 16 ล้าน ตอนนี้เกษียณแล้วสบายๆ ไม่ได้คอรัปชั่น ด้วย ระบบมันมีอยู่แล้ว แค่เงินน้ำใจจากคนที่มาค้า ขาย ในเขต รร.