1. พวกที่มาแข่งไม่รู้เหรอว่าต้องตายกันหมด ยกเว้นคนสุดท้าย?
รู้ครับ รู้เต็ม ๆ เลย ทุกคนที่มาสมัครเข้าร่วม “The Long Walk” จะต้องมีอายุ 16-17 และ ต้องสมัครด้วยตัวเอง ไม่มีใครบังคับ แล้วก่อนแข่งก็จะมีการบรีฟกติกาอย่างละเอียดมาก

แค่...บางคนอาจจะ “ไม่อินกับความจริงข้อนั้น” เหมือนเวลาคนเล่นเกมเสี่ยงตายแล้วคิดว่า “เราอะรอดอยู่แล้ว” คือมันเป็นอีโก้+ความเชื่อว่าตัวเองพิเศษนิด ๆ

พอเจอของจริง เช่น เพื่อนที่เพิ่งคุยกันตายต่อหน้า (ในเรื่อง คนที่เดินต่ำกว่า 4 ไมล์ต่อชั่วโมงนานเกิน 30 วินาที 3 ครั้ง = ยิงทิ้งเลย) มันเลยมีอาการช็อก จุก แบบที่คุณเห็นจากรีแอ็คชั่นตอนคนแรกโดนยิง

2. คนที่มาแข่งคือไม่มีทางเลือก? หรือรางวัลมันโหดมาก? หรือโลกมันดาร์กขนาดนั้น?
ตอบ: ผสมหมดเลย

รางวัลคือ "อะไรก็ได้ที่คุณต้องการ" ตลอดชีวิต เช่น เงิน, บ้าน, รถ, การรักษา, ฐานะ, ไม่มีภาษี ฯลฯ

สังคมในเรื่องเป็นโลกเผด็จการทหารแบบขั้วสุดโต่ง (Dystopia) ที่ไม่มีเสรีภาพอะไรเลย ทุกอย่างถูกควบคุม แม้แต่ชีวิตวัยรุ่นก็หมดความหวังในอนาคต

บางคนมาสมัครเพราะคิดว่า “ตายตอนนี้ยังดีกว่าตายช้า ๆ แบบไม่มีอะไรหวัง”

บางคนมาด้วยเหตุผลลึกซึ้งกว่านั้น เช่น พิสูจน์ตัวเอง หนีจากชีวิตที่พัง หรือโหยหาความหมายอะไรบางอย่างในชีวิต

พูดง่าย ๆ คือ มันคือระบบที่ทำให้การ “ฆ่าตัวตายแบบมีรางวัล” กลายเป็นความหวังเดียวของคนรุ่นใหม่ โหดเกินบรรยายเลย

ข้อเสนอคุณเรื่อง “เดินถึงเส้นชัยแล้วหารเงินรางวัล” โคตรน่าสนใจ
ถ้ามีเส้นชัยจริง แล้วบอกว่าเงินรางวัลเท่านี้ ใครถึงก็หารกัน → มันจะกลายเป็นเกมเชิงจิตวิทยาที่หนักขึ้นกว่าเดิมอีก
เช่น ใครจะใจดีแบ่ง, ใครจะเริ่มหักหลัง, ใครจะซ้อนแผนหายใจช้าให้คนอื่นแพ้ ฯลฯ

แต่มันจะ “ไม่ใช่ The Long Walk” แล้ว เพราะไอ้ของเดิมเนี่ย มันคือ ระบบที่ตั้งใจฆ่าคนให้เป็นโชว์ และสร้างภาพลวงตาว่ามันยุติธรรมเพราะ ‘ทุกคนสมัครใจ’

สรุปแบบเหี้ยม ๆ:

ทุกคนรู้ว่าต้องตาย

โลกมันเละขนาดที่ความตายดูน่าลุ้นกว่าใช้ชีวิตต่อ

การเดินกลายเป็นสัญลักษณ์ของชีวิตที่ต้องไปเรื่อย ๆ จนกว่าจะล้ม

โชว์นี้คือการล่าแบบถูกกฎหมายที่รัฐจัดให้ แล้วคนก็ลุ้นกันหน้าทีวี