เป็นโรคไม่กล้าใช้ตังกันมั้ย แบบมีของที่อยากได้แต่ไม่กล้าซื้อเสีย

ดายตัง ทั้งที่ซื้อมันได้เป็น10ชิ้น-100ชิ้น

น้าลงทุนกับเด็กๆน้องๆ เผื่อแก่มา มันโตแล้วมีผัวรวย จะได้กตัญญูมาเลี้ยงน้าบ้าง

ผมเก็บเงินเดือนไปลงทุนประมาน 75%
อีก 25% ไว้จ่าย ค่าไฟ ค่าเน็ต ค่าอาหาร ค่าบัตรเครดิตที่ใช้เติมน้ำมัน
ยอมรับเลยว่ามีของที่อยากได้ตลอด แต่อดทนไม่ซื้อ
ผมเข้าใจคำว่าอดเปรี่ยวไว้กินหวาน 2 ครั้งในชีวิต
คนั้งแรกตอนสอบเข้ามหาลัยที่ต้องอดทนอ่านหนังสือ
ไม่เล่นเกมเลย
อีกครั้งก็ตอนที่มีความรู้เรื่องการลงทุน คือตอนนี้
บอกตามตรงไม่รู้ว่าจะสำเร็จไหม
แต่ระหว่างทางตอนนี่มันเป็นไปตามแผน ก็ทำต่อไป

แต่ต้องบอกว่าความคิด การใช้ชีวิตคนเราไม่เหมือนกัน
บางคนชอบกิน บางคนชอบไปเที่ยว บางคนชอบอยู่บ้าน
บางคนชอบซื้อของ ทุกคนมีกิจกรรมที่ให้ความสุขตัวเองต่างกัน
ผมก็แค่ชอบที่จะเก็บเงินไปลงทุน
แต่ผมก็คาดหวังว่าซักวันเรื่องการลงทุน จะเป็นเนื่องที่ทุกคนเข้าถึง
เข้าใจมันและได้ลองทำ เพราะมันเป็นเรื่องที่สำคัญมาก
แต่มันไม่มีสอนในโรงเรียน หรือมหาลัย ซึ่งจริงๆ มันเป็นเรื่องที่ทุกคนจำเป็นต้องรู้

ทำไงได้ อย่างเม้นบนว่า อดเปรี้ยวไว้กินหวาน หรือมาชเมลโลเทส แต่ก้ใช้ตังด้วยนะ แบบไม่ถึงขั้นพี่โจลูกอีกสานไรขนาดนั้นอะ แต่อะไรประหยัดได้ก้ประหยัด

เป็นฮะ ติดนิสัยมาแต่เด็กละ อะไรที่เกิน 1000 นี่คิดเยอะตลอดก่อนซิ้อ แต่หลังๆเริ่มเบาลงบ้างละ ตามรายได้ที่เพิ่มขึ้น

เป็น
ถึงจะแบ่งเงินไว้สำหรับซื้อของที่อยากได้ ของไม่จำเป็น มีในตะกร้าเต็มไปหมดด้วยนะ
แต่พอถึงเวลาก็ไม่ซื้ออะ เสียดายเงิน เอาไปลงทุนติดดอยดีกว่าา

เก็บเงินไปลงอ่าง ถือเป็นการลงทุนไหมฮะ...

ผมเคยคิดแบบนั้น แต่ก็มาคิดได้อีกทีว่า

ถ้าพรุ้งนี้โดนรถชนตาย ทำไงวะ เงินที่เก็บไว้ยังไม่ได้ใช้เลยนะ

ถ้าอีก 2ปีตาย หรือ 5ปีตาย เงินยังไม่ได้ใช้เลยนะ

ถ้าเหลือเวลามีชีวิตอีกแค่ 12ปี แต่ต้องใช้เวลา 10ปีกว่าจะรวย แปลว่ามีเวลาใช่เงินแค่ 2ปีเอง 10ปีที่ผ่านมาว่างเปล่าเลยนะ

คือพอเรามีความคิดว่า เราต้องตายแน่ๆ ผมเปลี่ยนแผนเลย เก็บด้วย ใช้ด้วยดีกว่า

ให้มีความรู้สึกที่ว่า ถ้าพรุ่งนี้ตายก็ไม่มีอะไรคาใจ