เหมือนกันเลย เลิกกับแฟนเก่า (โดนคำพูดประมาณว่า คบกันไปวันๆ ไม่มีอนาคต อะไรเถือกๆเนี่ย) แต่รวมๆเค้าก็็ค่อนข้างเป็นคนที่ดีในระดับนึงนะ

ตอนนั้นก็นอนไม่หลับอยู่เป็นอาทิตย์แหละ ป๊าม๊าก็เป็นห่วงเรานะ แต่ผมดูละไม่โอเคถ้าเรายังเป็นอยู่แบบนี้ ก็เลยพยายามทำตัวให้ร่าเริงขึ้น

หลังจากนั้น

- ได้งานใหม่ เงินเดือนเยอะกว่าเดิม
- เริ่มลงทุน (มาออกดอกออกผลจริงๆ หลัง Covid) -->
- ได้เจอกับคนใหม่ๆ สังคมใหม่ๆ และ ได้เจอแฟนและภรรยาคนปัจจุบันจากสังคมนักลงทุนด้วย

เรื่องเดียวที่ไม่ได้ทำคือ ออกกำลังกาย เพราะ ACL ขาดช่วงนั้นพอดี

ตอนนี้โดนเมียสั่งให้ออกกำลังกายละครับ เข้าฟิตเนสมาปีนึงละ แต่ยังไม่ดีขึ้นเพราะไม่คุมอาหาร

ของท่านโชคดีที่มีแฟนเช้าใจ และพร้อมปรับตัวครับ ของผมเคยบอกแล้ว ไม่ปรับครับ

ติด f วิชาตัวเมเจอร์ตอนปี2 เกรดตกไป 1 กว่า ทำให้แม่เสียใจ(ดูจากสีหน้า) นั่นแหละจุดเปลี่ยนความคิดว่าต้องปรับปรุงตัวใหม่ให้ดีขึ้น

ปล. ผมไม่ได้เหลวแหลกไปทางอบายมุขนะแค่ ขก เรียน แค่นั้นเลย

อืม ผมว่ามันคือ ความไม่พอใจกับชีวิตตัวเอง และชอบตั้งคำถามเสมอว่า ใช่หรือวะ ทำไมมันไม่ลื่นไหลสบายตัวสบายใจ

แปลว่า ต้องได้ลองหลายๆอย่างจนรู้ว่า เราไม่ชอบอะไร ชีวิตแบบไหนที่เหมาะกับเรา

ความมั่นคงคืออะไร ผมจบได้ว่า ผมมีขั้นต่ำ 5000 ผมอยู่ได้ แต่แค่ขั้นต่ำเรายังอยู่ได้ ถ้าไม่มีหนี้ แสดงว่าจากนี่คือกำไรละ

ฉะนั้นการหาเงินขั้นต่ำ 5000 ต่อเดือนของผมถือว่าไม่ยาก งานประจำจึงไม่ได้จำเป็น

เลยดีลกับเจ้านายให้ชีวิตไม่ต้องเข้าออฟฟิศตลอด ลดค่าจ้างจากตอนอยู่ประจำ กว่าเดิมหน่อย

แล้วใช้เวลาที่เหลือหาเงิน ทำธุรกิจ ตอนนี้ได้มากกว่าเดิม และยังได้จากงานบริษัทประจำเดือนด้วย

วางแผนการเงิน เก็บออมด้วย ลงทุนด้วย วางแผนเกษียณ เอาเงินที่ต้องการใช้หลังอายุ 60 ปี + อีก 20 ปี เก็บไป ลงทุนไป ใช้เท่าที่ขั้นต่ำเราพอใจ ลดความอยาก ลดภาษีสังคมที่ไม่จำเป็น ตัดคนที่ทำให้เราแย่ๆ ออกไป ด้วย เก็บคนดีๆไว้ ระหว่างทาง ไม่ต้องเสียดาย ความสบายใจ คือ ที่สุดแล้ว

ลูก กับ เมียครับ

ของผมคงมีแฟนครับ

ย้อนไปสมัย ม.ปลาย ผมเป็นคน ขี้เกียจ ตื่นสาย ทำอะไรไม่เป็นเลย งานบ้าน ติดเกมส์ ติดเพื่อน บ้าบอล วันๆเตะแต่บอล โดดเรียนไปเตะบอลก็มี ไม่สนใจเรื่องเรียนเลยครับ เกรดก็ไม่ได้เยอะ แล้วนิสัยส่วนตัวเป็นคนขี้อายไม่กล้าคุยกับผู้หญิงและไม่เคยจีบใครเลย

แต่ผมก็ไม่รู้อะไรดลใจแฟน ที่มาจีบผมทั้งๆที่ผมดูไม่มีอะไรเลย

แฟนผมตรงข้ามกับผมทุกอย่าง ช่วยเหลือตัวเองได้แถม เป็นเด็กเรียนและภาษาอังกฤษเก่งมาก เก่งต้นๆของ รร.เลย

แฟนจริงจังกับเรื่องเรียนมากๆ รู้หน้าที่ตัวเอง เค้าก็พยายามเคี่ยวเข็ญผม บังคับให้อ่านหนังสือ ทำการบ้าน ถ้าผมไม่ทำเค้าก็จะโกรธ แรกๆผมก็แกล้งทำตามๆ แต่ก็มีแอบเล่นบ้าง โดยเค้าไม่รู้

แต่สิ่งที่แฟนบังคับตอนนั้นทำให้ผม สอบติดมหาลัย ทั้งๆที่ผมคิดว่าเป็นไปไม่ได้แน่ๆ หลังจากนั้นเราก็ได้อยู่ มหาลัยเดียวกันครับ แต่คนล่ะคณะ แต่แฟนก็ยังเคี่ยวเข็ญผมเหมือนเดิม ผมได้ mindset ที่ดีจากเค้ามาใช้ ทำให้ผมเปลี่ยนตัวเองโดยที่ผมไม่รู้ตัวครับ แล้วไม่คิดว่าชีวิตนี้ตัวเองจะทำได้

แล้วหนึ่งสิ่งที่ดีที่สุดในชีวิตเลย คือแฟนชวนผมไป Work and travel จริงๆตอนนั้นผมไม่กล้าไปกลัวสุดๆ แต่พอได้ทำให้ผมต้องจริงจังในการใช้ภาษา (ภาษาผมกากสุดๆ) และทำงาน ต้องตื่นเป็นเวลา ทำให้ผมโตขึ้นเยอะ กลับมาพ่อแม่ยังทึ่งนี่ลูกใช่เค้าจริงๆ หรอ

พอกลับมาอยู่ไทยผมก็เริ่มหางาน แต่สิ่งที่แฟนคอยเคี่ยวเข็ญผม ทำให้ผมมีโอกาสได้งานดีๆ และเงินเดือนที่ผมไม่คิดว่าชีวิตนี้ จะหาได้ด้วยอายุเท่านี้ ผมรู้สึกโชคดีมากที่วันนั้นอะไรไม่รู้มาดลใจ ให้เค้ามาจีบผม พูดตรงๆ ผมคงไม่กล้าจีบแฟนผมหรอก

ปัจจุบันเราก็คบกันมาเรื่อยๆ จนเข้าปีที่ 12 แล้วครับ แล้วก็พึ่งจัดงานแต่งงานในแบบที่เรา 2 คน ชอบไปเมื่อวันที่ 5 มกรา ครับ

มีลูก

ชีวิตมีค่าขึ้นมาทันที

ค่านม ค่าเทอม ขนม ของเล่น สารพัด

ทุกวันนี้ใช้ตังเยอะกว่าพ่อมันอีก

การออกจากงานที่แรก

แฟนดี มีลูกครับ

คำว่าแย่ แต่ละคนไม่เท่ากัน คนนอกอาจจะมองในช่วงที่แย่อย่างเดียว

สวนทางกับคนอยู่ในความสัมพันธ์ มันจะมีช่วงแย่ ดี สลับกันไป นอกจากจะเจอเห้แบบสุดๆ บางคนก็ยอมออกมาได้

แต่บางคนกลับออกมาไม่ได้ ซึ่งมันคือความกลัวในหลายๆอย่าง

ที่ชัดที่สุดคือ ความเปลี่ยนแปลงของชีวิต การออกมาแล้วกลัวว่า ชีวิตจะเปลี่ยนไปแค่ไหน

กินข้าวกับแฟน ดูหนังกับแฟน หรือตื่นนอนมามีคนนอนกอดข้างๆ ถึงแม้พวกนี้ ในอนาคตเราก็จะได้กับคนใหม่ๆก็ตาม มันคือพฤติกรรมของชีวิตประจำวัน

อีกสิ่งที่ทำให้คนบางคนไม่กล้าออกมาจากความสัมพันธ์คือ ความโดดเดี่ยวที่ไม่ใช่ใครก็ให้โมเม้นนี้ได้ มันเป็นช่วงเวลาของความสัมพันธ์ ความรัก นเชิงหนุ่มสาว

สุดท้ายคนที่ทำได้ก็มีครับ แค่ในอีกมุมของคนที่ยังติดอยุ่ในความสัมพันธ์แย่ๆ

กระทู้ดีมาก การเล่าเรื่องของจขกทยิ่งดีไปอีก ผมว่ายิ่งอายุมากขึ้นพอมีสิ่งให้ต้องคิดมากขึ้น การจัดการอารมณ์เป็นสิ่งที่สำคัญและยากที่สุดเลยว่าได้ ส่วนตัวผมคือ

- ได้เรียนวิศะฬ แต่เปิดมาปี 1 เทอม 1 ติด F ไปสองตัว 555 เกือบจะซิ่วแต่ก็กัดฟันทนเรียนมา (หลังจากนั้นต้องคอยลงซัมเมอร์ทุกเทอม) จบช้าหน่อยแต่สุดท้ายก็รู้สึกว่าช่วย build ให้เรามีพื้นฐานความอดทน คอยแก้ปัญหา ไม่ยอมแพ้ แถมได้สังคมที่ดีมาก รวมถึงแฟนคนปัจจุบัน

- เลิกกับคนเก่าที่คบสมัยเรียน 5 ปี ตอนนั้นก็ถือว่าจริงจังในระดับนึงเสียดายมากๆ แต่ก็ทำให้มีช่วงเวลาโสด 2 ปี ที่ได้ลองคุยกับผู้หญิงหลายคน จนทำให้รู้ว่าต้องการคบกับผู้หญิงแบบไหนกันแน่

- ตัดสินใจกลับมาทำงานที่บ้านเร็ว เป็นธุรกิจเกี่ยวกับด้านอสังหาสิ่งมูลค่าเยอะพอสมควร ทีแรกนึกว่าจะมาเริ่มทำแบบชิวๆมีคนสอน แต่กลายเป็นต้องมาบริหารเองเกือบทั้งหมด โดยที่ความรู้ทั้งหมดไม่ตรงกับที่เรียนมาต้องเริ่มจาก 0 ปัจจุบันแบกรับหนี้สิน(เงินกู้มาทำโครงการ) 7-8 หลัก ที่ต้องคอยหมุนเวียนตลอดเวลา เครียดจัด ไม่มีวันหยุดไม่มีอะไรแน่นอนเหมือนคนอื่นเขา สังคมเพื่อนเก่าๆหาย แต่ก็ทำให้ได้เห็นเงินเร็ว มองภาพใหญ่ 5-10 ปี และอยากตั้งใจพัฒนาตัวเองขึ้นไปเรื่อยๆให้ถึงจุดนั้น

ท่านสุดยอดมากครับที่กล้าออกจากจุดที่ทำให้ชีวิตแย่ลงได้
แน่นอนครับว่าอะไรที่เราไม่เปลี่ยนแปลว่าเรากำลังเลือกมัน
ท่านได้เปลี่ยนจากชีวิตที่แย่ มาเป็นชีวิตที่ดีในปัจจุบันแล้ว นับถือครับ

ยินดีด้วยค่ะที่หลุดออกจากความสัมพันธ์ที่แย่ๆ หากเลิกกันไปแล้วได้ชีวิตที่ดีคืนมา แสดงว่าความสัมพันธ์พวกนั้นมันก็แย่จริงๆ สุดท้ายเราเปลี่ยนใครไม่ได้ แต่เราสามารถเปลี่ยนที่ตัวเราเองได้

โดนสปอยมาแต่เด็กอยากได้อะไรได้หมด อยากไปเที่ยวไหนได้ไปทุกที่ ตอน ม ปลายนี่ถึงขั้นพาไปดุเชลซีนัดชิงกับแมนยูแบบหยุดเรียนไปที่รัสเซียเลย แต่ก็เจอจอห์น เทอลื่นเข้าไป ชีวิตไม่เคยผิดหวังเลยยกเว้นเรื่องสาวๆ เข้ามหาลัยก็เรียนเอกชนเพราะรู้อยู่แล้วยังไงก็มีที่เรียนไม่ต้องไปตั้งใจสอบเข้ามหาลัยรัฐบาล ทำอะไรไมค่อยคิดหน้าคิดหลังเพราะคิดว่าที่บ้านมีเงินให้เราใช้เรื่อยๆ เรียนจบมาก็เอาเงินก้อนใหญ่ๆไปลงธุรกิจจนเจ๊ง ทางบ้านผมก็ช่วยเคลียร์เงินให้หมด พ่อแม่เลยส่งไปเรียนโทที่อังกฤษก็เรียนบ้างไม่เรียนบ้างจนไม่จบเอาเงินที่ได้รายเดือนมาไปกินเที่ยวอังกฤษดูบอลไปวันๆ ที่บ้านเรียกผมไปคุยแบบจริงจังมากว่าต่อไปนี้จะไม่ช่วยเหลืออะไรแล้ว ถ้ามีอะไรอีกคือต่างคนต่างอยู่ดูแลชีวิตตัวเองไป เจอดอกนี้ไปผมรู้แล้วว่าชีวิตผมมันไม่เหลือจุดเซฟให้กลับไปเกิดใหม่แล้ว เหลือแค่ชีวิตเดียว HP มีจำกัดฉะนั้นถึงเวลาต้องทำตัวดีๆแล้ว อย่างน้อยก็ต้องดูแลตัวเองให้ได้ไม่ไปรบกวนอะไรที่บ้านอีก ก็ขอโอกาสเค้าครั้งสุดท้ายขอเงินอีกก้อนมาเรียนโทให้จบแล้วก็กลับมาทำงานครับ สุดท้ายก็คือโชคดีมากๆที่ทางบ้านผมมีเงินช่วยเหลือแล้วก็ให้โอกาสอีกครั้ง อีกอย่างที่จุกคือพ่อแม่ผมบอกเลยทำงานดูแลเลี้ยงดูตัวเองไปให้อยู่ได้ก็พอแล้ว ไม่ต้องเอาเงินเดือนหรืออะไรมาให้พ่อแม่หรอก จนตอนนี้ก็เป็นผู้เป็นคนแล้วผมกว่าก็ใช้เวลานานจัดๆ

มีเวลาไปเดินป่ามากขึ้น ได้ช้างเผือกติดไม้ติดมือมามั่งไหมครับ