เยอะจริง แบบบางโซนนี่คนไทยแท้ๆเข้าไปตกใจ เห้ยกุอยู่ไทยป่ะวะ

ก็เมืองท่องเที่ยวอ่ะ ถ้ามีตังก็คงตัวเลือกแรกๆที่จะมาใช้แหล่ะ ของกิน กฎหมาย ที่อยุ่ ยาเสพติด ผู้หญิง ผู้ชาย เอาเงินมาใช้แทบได้หมด

แถวบ้านผมเลย โซน ม.พายัพเชียงใหม่ อย่างกับอยู่ ตปท. เวลาไปเดินตลาดนัด
- คอนโด บ้านจัดสรร จีน+เกาหลี แทบจะทั้งนั้น แล้วเป็นพวกจีนมีเงิน (ไม่ใช่จีนเทา) ส่งลูกเรียนในไทย
- ร้านอาหาร เกาหลี บริษัททัวร์คนเกาหลี ก็เยอะ เดินเซ็นทรัล+บิ๊กซี เจอคนเกาหลี เยอะมากๆ
ยิ่งล่าสุด สถานกงสุลอเมริกามาสร้างใหม่ โซนนี้อีก เย็นๆนี้อเมริกาเพียบเลย ยิมประจำผม แทบจะโดนพวกทหาร เจ้าหน้าที่อเมริกายึดไปหมดแล้ว

กลายเป็นโซนนี้ มีแต่ต่างชาติล้วนๆ จนผมคิดในใจอยู่ ตปท หรือเปล่า ช่วงเช้านี้ก็วิ่งผ่านบ้านผมกันเยอะทัั้งเกาหลี+จีน+อเมริกา โบสท์วันอาทิตย์นี้ไม่ต้องพูดถึงเลย คนไทยนับหัวได้เลย

แปลกอะไร
ก็นี่มันหนึ่งในนโยบายของรัฐ

ลองนึกภาพ อัตราการเกิดของประชากรของไทยในช่วงที่ผ่านมาดู
จะเห็นภาพในอนาคตที่ไม่ต่างอะไรกับ fail state
เพราะรัฐไม่ได้ปูพื้นฐานทรัพยากรมนุษย์มาเลยตั้งแต่ดึกดำบรรพ์

ไอ่การที่เชิญชวนทั้ง remote worker และทุนจีนเข้ามาคือการดึงเงินลงทุน
เพื่อให้เขามาจ้างงานในไทย (ได้จ้างหรือไม่ได้จ้างก็ว่ากันไปนะครับ)

ส่วนพวก remote worker ที่เป็น specialists ของงาน tech
เงินเดือนสูง ใช้จ่ายหนัก
มาอยู่ กทม. หรือหัวเมืองมีแต่ข้อดีมากกว่าข้อเสีย
ตอนนี้พวกร้านที่ขายบริการและอาหารถ้ามีเงินหน่อย
Target หลักคือพวกนี้หมด เพราะข้าวน้ำมื้อละ 200-300 บาทคือ ez

ผมขับ Grab ส่งอาหารเวลาไปส่งพวกหมู่บ้านหรูๆนี่เกือบจะ 8 ใน 10 คนสั่งเป็นต่างชาติเลยครับ
ไม่รู้ว่าเช่าระยะสั้นแบบสายมาเที่ยวแบบ AirBNB หรือมาเช่าอยู่ทำงานกันยาวๆ
หลักๆก็จีนครับ รองลงมาเกาหลี แล้วก็พวกฝรั่งยุโรป ทั้งโซนลาดกระบัง อ่อนนุช
ศรีนครินท์ ลาซาล เจอไปทั่วเลยครับเดี๋ยวนี้

เพราะแบบนี้ผมถึงคิดว่าจะพยายามสร้างฐานะให้รวยหรือไม่ก็เอาให้ใกล้เคียง น่าจะง่ายและเหมาะกับตัวเองมากกว่าย้ายไปอยู่ประเทศอื่น ผมถนัดและชอบวิถีชีวิตแบบไทยๆมากกว่า

คาดหวังอะไรกับ ขนมหวาน ครับ เป็นแล้วรักษาหายยาก

มีเพื่อนไปทำงานภูเก็ต มีแฟนฝรั่ง ใช้เงินกันชิวเกิน น่าอิจ

เชียงใหม่นี่เมืองหลวงของ digital nomad เลย ทั้งไทยและต่างชาติ

ตั้งแต่บางขุนเทียนเป็นต้นไปนี่ ผมเรียกเป็นประเทศเพื่อนบ้านละ อย่างเยอะ

เรื่องแค่นี้พิชัยไม่เข้าใจจริงดิ

มันเข้าใจอะไรยากน้าาาาา
คนที่มาอยู่คือคนรวย อยู่นี่ใช้เงินก็ซื้อได้เกือบหมด

กับชนชั้นกลางในไทยที่ถูกกดไว้ ไม่ได้จนมาก แต่จะรวยก็รวยไม่ได้ โดนกดไว้
เค้าก็ไปแสวงหาโอกาสที่อื่น ไปทำงานต่างประเทศ
ไอ้ที่เข้ามา มันคือคนทำงานรับเงินต่างประเทศ แค่เอาเงินมาใช้ในไทย

มันเข้าใจอะไรยากนักนะ

จริงๆผมก็ชอบแหละ มันสบายใจกว่า คุ้นเคยกว่า

แต่ติดว่า จะรวยในประเทศนี้ค่อนข้างยากเลยเหมือน hard mode
ตลาดหุ้นไม่โต ธุรกิจรายย่อยอยู่ยาก รายใหญ่กึ่งผูกขาด บางธุรกิจเหยียบเท้ามาเฟีย ตำรวจอีก start up รัฐบาลก็ไมไ่ด้ support

กับมนุษย์เงินเดือนผมว่าเข้าข่าย hard mode เลย หรือผมไม่มีไอเดียก็ไม่รู้

จะว่ายากก็ยาก จะว่าไม่ยากมันก็ใช่ ครอบครัวผมพ่อกับแม่แทบจะเริ่มต้นจาก 0 เป็นครอบครัวชาวนาที่ปู่ย่าตายายมีที่นาแค่พอปลูกไว้กินแต่มีลูกสิบคน พ่อกับแม่ผมเลยไม่ได้มรดกทรัพย์สินอะไรและมีการศึกษาแค่ประถม 4 แต่พ่อแม่ผมก็อาศัยรับจ้างอาศัยเอาแรงกายไปแลกเปลียนขอทำไร่ทำสวนแทนค่าเช่า อาศัยย้ายไปหาที่ทำงานในไร่ในสวนเรื่อยๆ และเก็บเล็กผสมน้อยซื้อที่ดินได้ ซื้อผ่อนรถไถได้ และค่อยๆขยับมาซื้อรถบรรทุก ทำให้ช่วงหลังๆมีรายได้จากทั้งการทำไร่สวน รายได้จากการรับจ้างของรถไถ รถบรรทุก จนมีที่ดินและทรัพย์สินแบ่งให้ลูกๆ 3 คนอย่างพวกผมได้ และส่งเสียให้เรียนได้จบปริญญามีงานทำมั่นคง เงินเดือนพอสมควร ซื้อบ้านซื้อรถได้ไม่เดือดร้อน ผมก็คิดว่าพ่อแม่ยังทำให้มาได้ขนาดนี้จากแทบ 0 ผมเองก็ต้องทำให้ต่อยอดไปอีกได้เช่นกัน หลักๆเลยคือต้องเน้นมีสินทรัพย์ที่ต่อยอดได้และมีมูลค่าเพิ่มในตัวก่อน

เป็นสวรรค์ต่างชาตินี้ก็เห็นเป็นมาตลอดนะ อยู่ภูเก็ตนี่ยิ่งชัด