ขออภัยด้วยครับ พิมพ์ๆลบๆ แต่แบบมันอึดอัดจนไม่รู้จะพูดอะไรกับใครจริงๆ
เคยรู้สึกเหนื่อย รู้สึกท้อกับ พ่อ แม่ที่บ้านมั้ยครับ
วันนี้เป็นวันที่ผมทนไม่ไหว หลุดสติเหมือนแบบแทบคลั่งเลย

พ่อผม เขามีความดื้อรั้น และไม่เคยฟังคำเตือน อยากทำตามใจ หลงแต่คำพูดชาวบ้าน ลูกน้องคนรอบตัว ทนทู่ซี้ทำแบบเดิมๆ ผมเคยทักมาเป็น 5-10-15 ปีว่าเดี๋ยวมันจะเกิดปัญหา
แต่ก่อนผมก็พยายามหลับตาข้างนึงนะ คิดว่าเออสมบัติแก ของแก เราอย่าไปยุ่ง ผมไม่เคยอยากได้นะ แต่สิ่งที่มันรบกวนใจผมคือ เหมือนผมต้องมานั่งลุ้นในแต่ละวันว่าจะมีปัญหามั้ย

แต่มาวันนี้มันเป็นปัญหาละ ที่ทำๆมามันเละเทะมาก จนผมที่เข้าไปคุยกับ ผจก.แบงค์ยังงงและตกใจว่ามันเป็นแบบนี้ได้ยังไง
เขาเสนอแนวทาง ผมก็โอเคนะ แต่ก็ต้องขอดูรายละเอียดให้เคลียร์ก่อน
แต่ปัญหาคือ สุดท้าย พ่อผมแม่มก็ยังดื้อจะยึดมั่นทำในแบบเดิมๆ ซึ่งคราวนี้มันไม่ได้แล้ว
เชื่อมั้ย ผมเคยยกอะไรเป็นข้อมูล เป็นตัวเลขมาเทียบให้หมด ว่าที่ทำมันไร้สาระ แล้วสิ่งที่ยกมาแย้งมันไม่ใช่แค่ 1-2 เดือน แต่เป็น สิบปี++ แต่แกก็จะเถียงและยังรั้นทำ แต่ขยันฟังลูกน้อง ที่ทุกวันนี้มีแต่ผลประโยชน์แอบแฝง
จนพอจบ ผมระเบิดบนรถ ด่าแบบไม่ไว้หน้า ด่าหยาบด้วย เพราะผมรู้สึกว่า เขาไม่ได้มีความเป็นผู้ใหญ่เลย เป็นคนแก่บ้าบอคนนึงที่ยึดอะไรก็ไม่รู้ ผมยอมรับว่าผมสะสมมานานมาก มากจนแบบรู้สึกว่าไม่อยากทน ไม่อยากตื่นขึ้นมาลุ้นเจอเรื่องว่าจะเจอปัญหาอะไรแบบนี้อีกแล้ว

สุดท้ายจบที่ผมใช้อารมณ์ ผมแม้มแบบขำกับตัวเองเลย ตอนคุยแบบดีๆ ไม่เคยฟัง แล้วผมต้องทำไง
ทุกวันนี้ลูกผมมองว่าผมตวาดปู่ ผมนี่โคตรสงสารลูกและพาออกไปจากจุดนี้เลย แต่ผมก็พูดกับลูกนะ ว่าถ้าวันนึงลูกโตขึ้น แล้วเราคุยกันด้วยเหตุผล ถ้าพ่อผิดแล้วพ่อไม่ยอมรับผิด ให้ท้วงคำพูดวันนี้ได้เลย

เหนื่อยกับความอึดอัดแบบนี้มากเลยครับ แต่ยอมรับนะ ว่าพร้อมละ พร้อมที่จะไม่คิดอะไร พร้อมที่จะอยากอยู่แบบไม่อยากรับรู้อะไร ไม่อยากต้องมานั่งคิดวิธีแบบไร้จุดหมาย

ผมดูจะบาปไปมั้ยครับ

สุขสันต์วันพ่อที่เฮงซวยที่สุดในชีวิต
ขอบคุณมากที่เข้ามาอ่านครับ และขอโทษด้วยครับที่มาระบายครับ ไม่รู้จะเปิดปากกับใครจริงๆ

**เพิ่มเติม คือเขาตอนนี้แก่มาก แก่แบบหมดสภาพ ที่ยังมีคือความหัวแข็ง เลยยิ่งทำยิ่งเละ ผมกล้าพูดนะ กล้าพูดใส่หน้าเขาเลย ว่า "ก.." มั่นใจว่า ผมเป็นคนที่หวังดีที่สุดกับเขาคนนึงที่ยังเหลือ มั่นใจว่าหวังดีกับเขามากกว่า เมียเขา ซึ่งก็คือแม่ของผมเองอีก
แต่มันเจอแบบเดิมๆ จนมันชินชา เหนื่อยจนไม่รู้เหนื่อยไงแล้ว อยากจบมากๆ
ไม่ได้เพิ่มเติมหรือแก้ตัวเพื่อให้ตัวเองดูดีขึ้นครับ แค่ยังไม่รู้จะเอาตัวเองออกจากจุดนี้ยังไง ความรู้สึกดิ่งมากๆ**
ขอบคุณอีกครั้งครับ

เปนกำลังใจให้ครับ พูดไปแล้วก้คงไม่อึดอัดมากแล้วละ

เคยครับ เราคือเพื่อนกัน

คนเรายิ่งเเก่ยิ่งหัวเเข็ง อีโก้เยอะ ไม่ยอมเปลี่ยนเเปลง

ย่าผมนี่หนักเลย เตือนอะไรก้ไม่ฟัง ดื้อเเบบสุดๆ ผมว่าพอมีอาเยอะขึ้นการใช้เหตุผลมันน้อยลงรึเปล่าไม่รู้ เข้าใจท่านเลย

ผมเหลือแค่แม่นะ แกก็ดื้อบ้างล่ะ แต่เรื่องเงินทองบอกแกก็เชื่อทำตาม ผมกับแม่คุยกันเหมือนเพื่อนมากกว่า เราเคยพิสูจน์แล้วไงว่าสิ่งที่เราบอกแกมันดีกับแกจริงๆ เราไม่ได้ไปหลอกเอาอะไรจากเค้า เค้าก็เลยโอเค

ใจเย็นๆครับ
ท่านได้ระบายออกแล้ว อารมณ์โกรธเป็นเรื่องปรกติ ท่านมีสิทธิจะโกรธ
ตอนนี้ ขอให้กลับมามีสติ บอกพ่อดีดี ว่า เราจะหาทางแก้ปัญหาให้ได้
กันพ่อ ออกไปจากปัญหา บอกคุณพ่อว่า ให้คุณพ่อ พักผ่อนได้แล้ว
แม้ตัวเราจะรู้ว่าปัญหาไม่ได้หายไป นอนหลับตื่นขึ้นมามันก็ยังคงอยู่
แต่อย่าท้อถอย อย่าพึ่งหมดหวัง
ขอเป็นกำลังใจให้สู้ต่อไปครับ

บ้านผมก็กงสี ออกมาอยุ่ด้วยตัวเองได้ 5ปีละ

สบายๆ รุ้งี้ออกมาตั้งนานและ

เพราะสุดท้ายถ้ามีใครเดือดร้อน เราก็รุ้อยุ่ดี จะช่วยไม่ช่วยอีกเรื่องนึง

แต่ถ้าให้เลือกอยุ่กับคนท๊อกซิกทุกวัน ผมขอบาย

นึกว่าท่าน แบลุสโคนี่ ซะอีก
เปนกำลังใจให้ครับ
พ่อแม่ เวลาเปน มนุษย์ ลุง ป้า นี่
คุยยากมาก จะด่าก็ด่าไม่เต็มปาก คำว่าบาปกรรมมันค้ำคอ ทั้งที่จริงๆ เราหวังดีกะแกที่สุด

สิ่งหนึ่งที่คนแก่อดีตหัวหน้าครอบครัวมักจะเป็นคือการกลัวที่จะสูญเสียอำนาจในบ้าน แบบว่าตอนยังหนุ่มๆดูแลครอบครัว สั่งใครว่าใครก็ได้ทุกคนต้องเกรงใจ พอแก่ตัวมา รุ่นลูกหลานเริ่มมามีบทบาทตรงนี้ อำนาจการสั่งการของเขาจะลดลงเรื่อยๆตามอายุ แต่เขาจะไม่ยอมรับและพยายามทำทุกอย่างแบบเดิมๆเหมือนสมัยวัยหนุ่ม ซึ่งอาจเกิดความผิดพลาดขึ้นได้เพราะหลายๆอย่างมันก็เปลี่ยนแปลงไป แต่เขานั้นไม่ยอมเปลี่ยน

บางทีก็ต้องปล่อยให้เจอกับตัวเองครับ เพราะบางทีเค้าก็มีเหตุผลในฝั่งของเค้า

ผมเป็นวิศวกรโยธา พ่อผมสร้างตึก แต่ดันไม่เชื่อลูกตัวเอง ไปกลัว ผรม. ทิ้งงาน 555+

แต่ก็เข้าใจแกได้เพราะตึกที่ทำเป็นหอพัก แกก็ต้องการรีบเปิดใช้งานเพื่อการทำธุรกิจ

เราดูแล้วว่าปัญหาที่จะเกิดขึ้นมันไม่ได้หนักหนา ก็ปล่อยแกทำ แต่ก็เตือนไว้กลายๆ

สุดท้ายพอมีปัญหาเกิดขึ้น ผมก็เป็นคนไปนั่งแก้ แกก็เริ่มสำนึกได้

ใจเขาใจเรา บางทีก็ต้องเข้าใจเค้าบ้างว่า วัยนี้เริ่มไม่มั่นคง ถดถอยทั้งสุขภาพกาย สุขภาพใจ

ลองหากิจกรรมทำร่วมกันที่จะเพิ่มความสัมพันธ์กันบ้าง เอาเค้าออกห่างจากคนที่ไม่หวังดี

แล้วก็เงียบ ฟังบ้าง จะได้รู้ว่าจริงๆ แล้วความคิดเค้าเป็นยังไง

ลองถอยออกมาฟังเค้าในฐานะบุคคลที่สามที่ ไม่ได้/ไม่เสีย ประโยชน์ดูครับ

เหมือนผมเคยคอมเมนต์คำตอบไปแล้วว่าต้องทำยังไงกับเคสแบบนี้ ไม่มั่นใจว่าเป็นท่านหรือเปล่า ท่านที่มาโพสต์ปัญหากับพ่อบ่อยๆ อะ

มันมีทางออกอยู่แค่ 2 ทาง คุยไม่รู้เรื่องแบบนี้ คือ ปล่อยผ่าน ของๆ เขา สมบัติของเขา อยากทำอะไรก็ตามสบาย

แต่ถ้าเป็นมรดกที่ตกทอดมาจากบรรพบุรุษอีกที อาจจะเป็นปู่หรือทวด ปัญหาเยอะแบบนี้ คุยด้วยเหตุผลไม่รู้เรื่องแบบนี้ ผมยึดอำนาจอย่างเดียว ยึดอำนาจแบบที่คนในครอบครัวเห็นด้วยนะ ซึ่งผมเคยทำ (แต่คืนอำนาจให้พ่อไปแล้ว) จนพ่อต้องหันกลับมาคุยด้วยดีๆ คุยด้วยเหตุผลมากขึ้น เพราะไม่คิดว่าผมจะกล้าทำ ตอนนี้ดีขึ้นเยอะครับ

มันมีประโยคหนึ่งตอนที่ผมทะเลาะกับพ่อ ที่พ่อผมคิดไม่ถึงว่าผมจะพูดออกมา และแม่ผมไม่อยากให้ผมพูด ผมบอกพ่อไปประมาณว่า "สิ่งที่พ่อเคยทำกับปู่ ผมไม่อยากทำ ผมอยากให้มันจบที่รุ่นผม แต่ถ้าต้องทำ ผมทำได้โหดกว่าพ่อเยอะ"

ต้องบอกว่าใครไม่เจอกับตัวไม่รู้หรอก
ผมก็มีประสบการ์หนึ่งในนั้นเหมือนกัน
ช่วงที่ผมตกต่ำในชีวิต
ตกงานจาก กทม มาอยู่บ้าน
ตลอดระยะเวลาช่วงอายุ 30 - 40 กว่าปี
แม่แท้ๆไล่ผมไปตาย 3 ครั้ง
เพราะ เค้มองว่าไปไหนไม่รอด
และญาติพี่น้องแท้ๆ กดดัน ด่า บลาๆๆ
เยอะอ่ะ บางคนถ้าเป็นผม อาจเป็นซึมเศร้า หรือฆ่าตัวตายไปแล้วก็ได้

วันนี้ผมก็ยังไม่ดีขึ้นแค่ย้ายตัวเองออกมาจากจุดนั้น
มาเช้าหออยู่ข้างนอก ทำงาน

คิดแค่ว่าไม่อยากกลับบ้านเลย
แต่สุดท้าย ก็ต้องได้กลับไปบ้าง
้เช่น ไปส่งป้า หรือแม่ไปโรงบาล
ตอนป่วย หรือ หมอนัด
ผมจะบอกว่ามันตัดไม่ขาดหรอก
เค้าพูดกันว่า สายเลือดนั่นแล่ะ
....เบื่อ....

ถ้าไม่อยากได้ของพ่อแม่ ทำไมไม่แยกตัวออกมาทำเองละครับ แล้วปล่อยให้ผลที่ออกมาเป็นเครื่องพิสูจน์ เหมือนทำเกินกว่าเหตุไปไหม

ผมก็เคยมีปัญหาแบบนี้สรุปเปิดบริษัทเองแล้วทำแบบที่เราคิดบางครั้งเราจะได้เข้าใจ และถ้าเราทำได้ดีเวลาพ่อแม่เกิดปัญหาจะได้เข้าไปsupport ทั้งกำลังกายและกำลังทรัพย์ดีกว่าไหมลองพิจารณาดูครับ