อนาคตไทยนอกจากเข้าสังคมสูงอายุ วัยแรงงานน้อยลง แต่เด็กจบใหม่ก็หางานยากขึ้นแฮะ

โลกเปลี่ยนไปเยอะครับ

ตามโรงงานการจ้างงานต่ำลงเยอะ และการคาดการณ์ก็จะต่ำลงเรื่อย ๆ

เครื่องจักร เทคโนโลยี ตอบโจทย์นายจ้างเยอะขึ้น ภาคการลงทุนเพิ่มก็แทบไม่กระดิก

ไหนมีเรื่องค่าแรงขั้นต่ำที่จะปรับเร็ว ๆนี้เป็น 400 อีก บริษัทมีปิดกิจการเพิ่มแน่นอน

ส่งที่ฝ่ายบริหารประชุมกันทุกวันนี้มีแต่ว่า จะปรับขนาดองค์กรณ์ให้เล็กลง จะเอาไงให้รอด หลาย บ.ยังไม่ฟื้นจากโควิทเลยด้วยซ้ำ

นี่ยังไม่รวมถึงสินค้าจีนที่ไหลเข้าประเทศแล้วส่งผลกระทบยังไงบ้างนะ

เอาจริงถ้าประเทศเราสาธารณูปโภคพิ้นฐาน ครบและดีนี่ อัตราการว่างงาน จะไม่เป็นปัญหาขนาดนี้เลยนะ พอสาธารณูปโภคกากนี่ คนรุ่นใหม่แบกหมดในทุกเรื่อง เอาแค่ต่างจังหวัด จบมาต้องมีรถถึงจะสร้างงานสร้างโอกาสได้ มันก็ยากตั้งแต่เริ่มเลย ไม่งั้นต้องไหลเข้ากรุงอีก อันนี้มองแบบภาพรวมนะ อย่าเอามองแบบตัวบุคคล ความขยันความขี้เกียจเข้ามา มองในแง่การบริหาร

เครื่องยนต์เราติดดีอยู่อย่างเดียว คือการท่องเที่ยว อุตสาหกรรมการผลิตเราไหลออกไปเพื่อนบ้าน แล้วไม่ยอมปรับตัวเลย เอาแค่สร้างการผลิตในประเทศก็ไม่ทำอีก จริงๆ มันหยิบเอาปัฐหาด้านสามธารณูปโภคมาอัดเข้าการผลิตบ้านเราได้นะ

สินค้าจีนก็ทะลักแบบที่ตอนนี้ใครบอกจะขายออนไลน์นี่ ผมยิ้มแห้งๆให้เลย มันได้แหละ แต่มันจะประสบความสำเร็จกันน้อยมาก

ภาษีก็ใช้ไม่ถูกจุดเต็มไปหมด เดี๋ยวด่าก็มีคนที่เค้ามองเป็นปกติมาปกป้องอีก เห้อ เงินแต่ละอย่างที่เอาไปใช้ถ้าอัดเข้าการพัฒนานวัตกรรม การพัฒนาบุคคละ นะ ด้วยทรัพยากรที่เรามี เราก็ติดเครื่องได้แรงไม่แพ้ใครหรอก แต่นั่น่หละ

ทุกวันนี้ผมกอบโกยจากงานที่ทำให้มากที่สุดไม่ผลิตลูกเพิ่มละ แต้มต่อจะได้มีมากหน่อย และถ้าเค้าอยู่ที่นี่ต่อการไม่มีลูกต่อ ผมก็อาจจะพึงพอใจละ จบสายงานของผม ที่รุ่นลูก

รุ่นลูกเราจะเป็นไงน้อออออออ

ไปค้าขายก็ไม่ได้อีก ทำไม่ได้เหมือนสมัยรุ่นพ่อรุ่นแม่แล้ว

เก็บหอม รอมริบ ไว้ให้ อนาคต ลูกหลานแทน เราตายจากไปแล้ว มันไม่ลำบาก ต่อจากเราเป็นพอ

นอกเหนือจากการลงทุนจากภาคเอกชนชะลอตัว
การลงทุนจากต่างประเทศหดหาย
แรงงานไม่ตรงความต้องการของตลาดก็เป็นอีกหนึ่งปัญหาสำคัญ
ในแง่รัฐบาลอาจจะต้องปรับหลักเกณในการสนุบสนุนการศึกษา
เช่น ให้เงินกู้กยศ.เฉพาะสาขาที่ตลาดต้องการ หรือถ้ารัฐสวัสดิการจ๋าๆก็เรียนฟรีไปเลย
ม.ปลาย ลดการอุดหนุนการศึกษาลง หันไปดันวิทยาลัยเต็มตัว

โลกเปลี่ยนไปเยอะครับ

ตามโรงงานการจ้างงานต่ำลงเยอะ และการคาดการณ์ก็จะต่ำลงเรื่อย ๆ

เครื่องจักร เทคโนโลยี ตอบโจทย์นายจ้างเยอะขึ้น ภาคการลงทุนเพิ่มก็แทบไม่กระดิก

ไหนมีเรื่องค่าแรงขั้นต่ำที่จะปรับเร็ว ๆนี้เป็น 400 อีก บริษัทมีปิดกิจการเพิ่มแน่นอน

ส่งที่ฝ่ายบริหารประชุมกันทุกวันนี้มีแต่ว่า จะปรับขนาดองค์กรณ์ให้เล็กลง จะเอาไงให้รอด หลาย บ.ยังไม่ฟื้นจากโควิทเลยด้วยซ้ำ

นี่ยังไม่รวมถึงสินค้าจีนที่ไหลเข้าประเทศแล้วส่งผลกระทบยังไงบ้างนะ

ไปเวียดหมดละมั้ง แล้วเราจะเหลืออะไร แล้วเย็นนี้จะกินกับแกล้มอะไร

อยากให้ลองแยกเป็นสายงานดูด้วยอะ อยากรู้

เด็กรุ่นใหม่ ที่เรียนปริญญาตรี อยู่ตอนนี้ ถ้าไม่ขยัน จบเกรดสวย มีความสามารถ โอกาสได้งานดีๆ ยากขึ้น

เด็กที่เกิดตอนนี้ อีกสัก 20 ปีขึ้นไป ตอนโตน่าเป็นห่วงว่าจะยิ่งหางานยากขึ้นกว่านี้นะนี่

เพราะดูทรงแล้ว การเมืองไทยคงไม่ไปไหนไกล

งานสายแรงงานฝีมือก็หาคนมาทำยาก สุดท้ายก็ต้องเอาเทคโนโลยีหรือเครื่องจักรเข้ามาทดแทน ไหนจะเรื่องตลาดสินค้าปัจจุบันเปลี่ยนไป คนเน้นถูกมากกว่าใช้ได้ระยะยาว อย่างสาวๆที่ผมรู้จักก็ใช้เสื้อผ้าแบบใส่ครั้งเดียวละทิ้ง ออฟเสื้อถูกๆ เน้นเปลี่ยนบ่อย ทำให้หลายที่จากงานฝือมือคนต้องเปลี่ยนไปใช้เครื่องจักรเพื่อเน้นปริมาณมากกว่างานที่ละเอียด

การไหลเข้าของสินค้าจีน ทำให้หลายเจ้าเปลี่ยนจากผู้ผลิตเป็นคนรับสินค้าหรือจ้างจีนทำละมาขายต่อเอากำไร ความต้องการแรงงานฝ่ายผลิตจึงน้อยลง

การมาของช่องทางออนไลน์ ทำให้ลดจำนวนพนักงานขายลง

ปล.ร้านผมก็รับของจากจีน ได้ราคาถูก แต่คุณภาพอะไหล่เหล็กกากลง แต่ตัวจากเยอรมันดีๆก็ยังขายแค่แพง แล้วแต่ลูกค้าเลือก อย่างเข็มจีน ไต้หวัน เยอรมัน 3 อย่างนี้ช่องว่างราคาห่างกันเท่าหรือ 2 เท่าเลย

เด็กยุคใหม่น่าจะมองหางานแบบ worldwide กันแล้วมั้ง ไม่เจาะจงแค่ในประเทศ

ตกงาน หรือเพราะเน้นทำงานส่วนตัวกันแน่ หรือเพราะโดนต่างด้าวเข้ามาทำงานโรงงานแทนกันแน่

รร กับ มหาลัย ควรรีบปรับเปลี่ยนหลักสูตร เปิดสาขาใหม่ๆ เพิ่มละ ถึงจะตอบโจทย์ในอนาคต

พวกทำธุรกิจออนไลน์ที่บ้าน รายได้เดือนละแสน นี่เรียกว่างงานไหม?