บวช 13 วัน วัดบ้านนอก

ที่ได้รู้ได้รับได้เจอแล้วกัน
- เงียบ สงบ ดี
- ฝาบาตรร่วงต้องเอาน้ำมนต์ไปให้บ้านที่ร่วง เพราะเขาจะถือว่าซวย แต่ไม่ใช่ผมนะ
- บิณมีเส้นทางของแต่ละรูป เจ้าอาวาสกำหนดไว้แล้ว ถือว่ากฏสำคัญ
- เจ้าอาวาสเคี้ยว 50 ครั้งก่อนกลืน อันนี้ไม่แน่ใจผมจำตัวเลขผิดไหม
- วัดบ้านนอกส่วนใหญ่พระไม่พอ มีกิจ ก็จะนิมนต์เวียนช่วยกัน
- โรคกะเพาะ ผมกินข้าวสามมื้อตลอด พอมาบวชก็ไม่ชิน
- ริดสีดวงกำเริบ นานวันว่าจะถ่าย
- ได้บาตรมา หลังจัดของบาตรตัวเองพร้อมแล้ว ไว้สำรับกลาง

คร่าว ๆ

ถามว่าอยากบวชอีกไหม อยากนะ แต่รู้ตัวดีว่า มีหลายอย่างยังปลงไม่ได้

เบ็ดเสร็จ 18 วันครับ โกนหัวโกนคิ้ว นุ่งขาว ถือศีล10 2วัน จากนั้นวันที่ 3 ก็บวชพระเลย บวชตอนอายุย่าง 24 ช่วงนั้นยังว่างงานอยู่ ละพ่อผมรถชน เลยขึ้นจากกรุงเทพกลับน่านไปดูแก เลยได้จังหวะบวชพอดี(จริงๆผมอยากบวชตั้งแต่อายุ 21 ละ แต่เหมือนมีอะไรมาขัดไม่ให้ได้บวช) วัดที่บวชเป็นสายวัดป่า ของหลวงปู่ฌา วัดหนองป่าพง(แต่ตอนนี้แม่บอกว่าวัดนั้นพุทธพานิชย์จัดๆเลย) ตอนบวชก็ไม่มีมือถือ แทบจะตัดขาดจากโลกภายนอกเลย กิจวัตรของสงฆ์ผมก็ทำครบอยู่นะ ทำวัตรเช้า-เย็น ออกบิณฯ วิปัสนากรรมฐาน เดินจงกลม ละที่สำคัญ เป็นพระเข้าวันที่ 5 ถึงคิวไปปักกลด นอนหน้าเมรุ โคตรมันส์ ไม่เจออะไรเลย มีแต่เสียงฝนปรอยๆ นกร้อง กิ่งไม้หล่น ลืมบอกไป ผมบวชกลางพรรษา สึกก็กลางพรรษา เพราะพระอาจารย์เจ้าอาวาส แกบอกว่า พระพุทธเจ้าไม่เคยบอกว่า บวชและสึกกลางพรรษาไม่ดี จะสึกก็สึกได้เลยไม่ต้องไปรอฤกษ์สึกอะไรหรอก มีแต่ญาติโยมคนไทยเรานี่แหละ ที่ไปพูดกันเองว่าไม่ดี เพราะลูกหลานลั่นวาจาว่าจะบวชให้ 1 พรรษา แต่ไม่ไหวเลยสึกออกมาก่อน ทีนี้เหมือนเขาเสียหน้า เลยบอกกันต่อๆมาว่า มันไม่ดี สิ่งที่ได้จากการบวชก็ ผมเลิกกลัวผีไปเลย เพราะนอนหน้าเมรุคนเดียวก็นอนมาแล้ว นอนกุฏิหลังใหญ่ แต่มีแค่ผมคนเดียวก็นอนมาแล้ว ไม่เจออะไรเลย น่ากลัวสุดคือตุ๊กแกในกุฏิ อยู่บนฝ้าห้องผม แล้วที่วัด ในศาลาวัดที่เอาไว้ทำวัตรเช้า จะมีศพเด็กที่ถูกทำแท้ง ถูกทำเป็นกุมารทอง แช่ไว้ในโหลแก้ว 2 คน ญาติโยมเอามาบริจาค แล้วก็มีบอร์ดเกี่ยวกับ มรณานุสติ ผมผ่าน ผมเห็นทุกวัน จนบรรลุ ว่าคนเราสุดท้ายก็ต้องตาย ไม่ว่าจะเร็วจะช้า ก็ต้องตาย แถมความตายแม่มอยู่ใกล้ตัวเรามากๆ ตายไปก็เอาอะไรไปไม่ได้ ใช้ชีวิตอย่าประมาท หรือผมเข้าใจผิดรึเปล่าก็ไม่รู้ ทุกวันนี้เลยทำอะไรไม่มีเป้าหมาย เหมือนอยู่ไปวันๆ อาจจะตายวันตายพรุ่งก็ไม่รู้เหมือนกัน เลยใช้ชีวิตแบบหาความสุขให้ตัวเอง ทำอะไรที่ชอบ ก็ประมาณนี้แหละครับ พิมพ์มาซะยาวเลย

บวช 2 เดือน ตอนพฤษภาคมปีนี้
คิดง่ายๆเหมือนได้เข้าไปในที่ทำงานใหม่
ขึ้นอยู่กับว่าที่ทำงานเราเน้นสายไหน ผมตั้งใจบวชจริงๆจังๆคิดว่าจะนั่งสมาธิให้เป็น สรุป วัดที่ผมบวชนั้นคือวันแถวบ้านปู่ย่าตายายเรา วัดกำลังจะพัฒนา เน้นสร้างพระลูกวัดเองก็มีหน้าที่พัฒนาวัด ตามหัววัดสั่งมาวันนี้ต้องทำอะไร แต่ลึกๆแล้ว 2 เดือนนั้นทำให้ผมมีสติอยู่กับตัวเองมากขึ้น ไม่ยินดียินร้ายกับอะไรมาก ผมยึดคำสอนมากกว่าตัวบุคคล

ปล.หากพระถอดผ้าเหลือง ก็คนๆแบบเรานี้ละ มีค่าใช้จ่ายต่างๆ ที่ต้องจ่าย ยิ่งอยู่นานยิ่งบาป ผิดศีลไปเรื่อยจนชิน (บางองค์นะครับ)

เคย 1 เดือน สงบดี แต่รู้สึกชีวิตว่างเปล่าเกินไป ไม่มีความหมาย

บวชครับ 1 เดือน ขนาดวัดบ้านๆซองยังเต็มย่าม แต่ปัจจัยในซองนั้นผมเอาไว้จ้างเณรที่วัดไปเรียนหนังสือ เณรรูปไหนขึ้นรถโดยสารไปเรียนแล้วกลับมาผมก็จะให้วันละ50บาท เณรที่วัดมีประมาณ6รูปครับ การบวชของผมคือการได้อยู่กับตัวเอง ได้คิดทบทวนสิ่งต่างๆ ปล่อยใจว่างๆไม่คิดถึงเรื่องงาน บวชช่วงหน้าหนาวด้วย เจ้าอาวาสพาออกบิณฑบาตรทุกวัน ขนมที่เก็บไว้ได้นานหลังจากบิณฑบาตรก็เก็บไว้แจกเด็กที่ศูนย์เด็กเล็กในวัดครับ ตอนเที่ยงเด็กชอบวิ่งมาขอกินก่อนนอนกลางวัน

เคยบวช 14วันครับหลังเรียนจบ ตอนแรกจะบวช15วันแหละ แต่หลวงพ่อบ่อฤกษ์สึกไม่ได้ มีแค่14วันไม่ก็22วันไปเลย เลยเอาแค่14
ได้อะไรหรอ ได้เห็นหลายด้านหลางมุมของ"พระ"ครับ คนที่ปฏิบัติก็เคร่งจริงจัง
คนที่บวชไปวันๆรอแค่ออกงานหวังซองก็ไม่ทำห่าไรเลยจริงๆลานวัดยังไม่ยอมกวาด
เจ้าอาวาสสายพัฒนาก็ทำอย่างเดียว ขุดดินปลูกต้นไมิ ตัดหญ้าอะไรเองหมด ผมต้องไปช่วยทุกวัน เพราะพระลูกวัด80%ไม่เอาอะไรเลย
จะบิณฯก็ต้องแบ่งสาย งานไหนเจ้าภาพเลี้ยงดีแย่งกันไป งานไหนบ้านจนคิดว่าเงินในซองน้อยๆแน่ๆแทบไม่มีใครอยากไป
อีกเรื่องคือได้พิสูจน์เรื่องผีครับ ผมคิดว่าถ้าผีมีจริงมันคงไม่กลัวพระหรอก พระมันก็แค่คนธรรมดาโกนหัวห่มเหลือง
เลยไปลองท้าทายทุกอย่าง อาบน้ำหลังเมรุ นอนกุฏิห้องที่ว่าเฮี้ยนๆ นอนที่โกดังเก็บศพไร้ญาติ กวาดเมรุตอนกลางคืน ไม่มีอะไรซักอย่าง ปรุงแต่งกันไปเองทั้งนั้น

ผมบวชเกือบๆเดือน สิ่งที่ได้คือทำให้พ่อแม่ น้ำตาไหลจากการดีใจ แค่นี้มันก็คุ้มแล้วสำหรับผมนะ มันดีกว่าน้ำตาไหลจากความเสียใจมากๆ