กินหรูอยู่สบาย คนไทยบริการเหมือนเป็นพระเจ้า

ห้ะ หาสาระไม่ได้เลยคอมเม้นแต่ละอัน

สรุปคือไม่อยากกลับบ้าน

การจากลา มันก็ต้องมีเศร้า กันเป็นธรรมดา

ตอนผมต้องไปอยู่ ตปท. ผมก็ร้องไห้บันไดนี้ ตัวก็อยากไปแต่ใจอยู่กับครอบครัวที่มาส่ง คนที่ปลายทาฃก็บอก 3วันผมก็ร้องไห้คิดถึงบ้านละ แต่ผมไม่เลย เอ็นจอยกับสถานการณ์ สถานที่ตรงหน้ามากกว่า อยู่นู่นก็ไม่ได้อยากกลับไทยนะ อยู่ไหนเราก็ปรับตัวได้ แต่เราคิดถึงครอบครัว คิดถึงเตียงนอน มุมห้องที่เราคุ้นชิน คิดถึงเพื่อน ด้วย time zoneที่ต่างกัน 6-7ชม. ก็หาเวลาคอลกับเพื่อนได้ทุกวัน
พอกลับมาไทยก็หงุดหงิด ร้อนชิบบบบ
ส่วน นทท.ต่างชาติ ที่เขามีความทรงจำดีๆกับบ้านเรา ถือว่าเป็นเรื่องที่ดีนะ ที่เวลากำลังจะจากที่ที่เค้าชอบก็ต้องรู้สึกใจหายเป็นธรรมดา
แล้วเห็นในไอจี มีหลายคนที่ทำคลิปบันไดเลื่อนนี้ ผมดูยังชอบเลย

เห็นคนลงรูปทางเข้าสนามบินก็เศร้า ก็ตามนั้นแหละ อยู่ไทยไม่ต้องทำงาน มีอะไรสนุกๆให้ทำเยอะ

สรุปคือบันไดที่จะขึ้นเครื่องบินออกจากไทย ก็คือเขาไม่อยากออกจากไทย อยากอยู่ไทยกัน

เอาจริงที่เค้าพุดมาก้จริงหมดเลยนะ

เคยมีประสบการณ์กับไอบันไดเลื่อนตัวนี้ ตอน ที่จะย้ายไปอยู่ต่างประเทศซักพักนึง แยกจากที่บ้านตรงนี้

กับตอนที่จะไปฮันนีมูนครั้งแรก ก้ไอบันไดนี่เหมือนกัน คนละอารมณ์จัดๆเลย

จริงๆแค่ไปเที่ยว คนมันไม่อยากกลับกันอยู่แล้วล่ะ ไม่ต้องทำงาน อยากไปไหนก็ไป อยากทำไรก็ทำ

แล้วยิ่งอยู่ไทย ใช้จ่ายคล่อง อยู่สบาย คนเป็นมิตร ตอนกลับมันก็เกิดอาการบลูทั้งนั้นแหละ

ผมก็เป็นสะเทือนใจเหมือนกันตอนกำลังจะ boarding ที่ นาริตะ/ฮาเนดะ กลับสู่ความเป็นจริง