เชลซีมู 1 ไม่ได้บัสซักนิด เล่น 4-3-3 ที่เสียน้อยๆคือหลังเหนียว โกลเหนียวธรรมชาติ เรียกว่าเล่นสายสมดุลมากกว่า แพ้หงส์รอบรอง ucl คือ แทบจะบุก 10 ตัว เอาเชคมา powerplay ได้คงทำไปละ

อย่าลืมนะฮะ ตัวรุกสมัยนั้นก็ไม่ได้ง่อย ทั้งดร็อกบา(ปีแรกยังไม่ค่อยโหดมาก) ดัฟ โจโคล ร็อบเบน กุ๊ด
ละยังมีตัวแถว2อย่าง แลมพาร์ด+ติอาโก้เมนเดสอีก มีเงียบแค่เคซมันคนเดียว

ปีแรกๆยังไม่บัสเท่าไหร่ แต่หลังมันเหนียว ทั้งเทอร์รี่+คาวัลโญ่+เช็ค

เอาจริงๆแกบัสแค่เวลาเจอทีมแบบบาซ่ายุครุ่งเรืองอะครับ

เกมที่ได้เปรียบปกติแกก็บุกครับ

แกไม่ได้เอะอะเล่นเกมรับนะ เวลาเล่นแกก็เล่นปกติ แค่ไม่ได้โหมบุกเป็นทีมบ้าเกมรุก จะเล่นแบบสายสมดุลมากกว่า จะเล่นเกมรับจริงๆ

ก็ตอนเจอทีมที่วันนั้นฟอร์มดีต่อบอลกันลื่นไหล แกก็จะไม่เสี่ยง จะบุกไปเรื่อยๆจนกว่าจะได้ประตูนำ ถ้าได้แล้วก็เน้นเกมรับหน่อย

ไม่ไปบุกแลกด้วย

มูไม่ได้ park the bus เสมอไปครับ

มูเหมือนซุนวูเลย

รู้เขารู้เรา รบร้อยครั้ง ชนะร้อยครั้ง

มีแต่พวกโง่เท่านั้นแหละที่รู้ว่าบุกสู้ไม่ได้ก็ยังไปบุกใส่

มูจะวิเคราะห์คู่แข่งแบบเชิงลึกจัดๆ
แล้วปรับแทคติกตามทีมที่เจอ

เวลาเจอทีมใหญ่โดยเฉพาะไปเยือนแกจะเน้นไม่เสียไว้ก่อนอันนี้คือเป้าหมายหลักๆอย่าเสียประตูถ้าเราไม่เสียประตูก็จะเท่ากับเราไมาแพ้แต่จะได้ 1 หรือ 3 แต้มก็อีกเรื่อง

ส่วนเหตุการณ์ที่ทำให้เกิดวลีเคอร์รี่ฟุตบอลคืออันนั้นจะเป็นยุคมูภาค 2 ละจะเล่นเน้นเกมรับมากกว่าตอนคุมครั้งแรก ฤดูกาลนั้นฟอร์มหงส์อย่างดีแถมเชลซีตัวเจ็บตัวแบนเพียบเซนเตอร์ต้องใช้ดาวรุ่งอย่าง โทมัส คาลาส โกลก็ต้องใช้มือ 2 อย่าง มาร์ก ชวาเซอร์ ตัวรุกก็ต้องใช้ตัวสำรองอย่าง ซาล่า ชูเล่ พูดกันตรงๆก็ทีมพิการอะชุดนั้นแกเลยวางแท็คติคไปเน้นถ่วงตั้งแต่เริ่มเกมเลยเป้าหมายหลักคืออย่าแพ้แต่พอหงส์อยู่ในช่วงลุ้นแชมป์แถมเล่นในบ้านเจอเชลซีมาถ่วงใส่ก็ออกลูกฟึดฟัดแบบนักเตะเรือที่เจอน่อลนี้แหละครับแล้วพอยิ่งหัวร้อนก็ยิ่งเร่งพอยิ่งเร่งก็เลยพลาดเชลซียุคน้ามูเจอทีมใหญ่ตัวรุกพร้อมสวนตลอดเวลาอยู่แล้วพอเจิดพลาดก็เลยเป็นแบบนั้นแหละทั้งแฟนบอลและนักเตะหงส์หัวไหม้ไปหมด