ิตึกผู้ป่วยที่ผมไม่อยากเดินเข้ามากที่สุด ไม่ใช่ขี้เกียจนะ แต่น้ำตาซึมทุกที
ไม่ใช่ตึกนิติเวช ไม่ใช่ตึกผู้สูงอายุ
คือ ตึก"มะเร็งเด็ก"
ตอนนั้นเศร้าใจทุกวัน สมัยเรียนเวรที่ตรวจน้องตอนเช้าบนตึก เอาของเล่นไปให้แก๊งค์หัวโล้น(เราแซวกันเพราะน้องให้คีโมแล้วผมร่วง) อีกวันน้องหายไปแล้ว
ไม่อยากถามพยาบาล แต่ก็รู้อยู่ดี ว่าน้องหายไปไหน.. ยิ่งตรวจกันนาน ยิ่งรู้ว่าโลกใบนี้ใจร้ายกับเด็กหลายคนจัง
มีโอกาสจะมาเล่าให้ฟังยาวๆ