ทั้งหมดนี่ก็คือคำตอบแล้วครับ

ท่านรู้ว่าอะไรคืออะไร ไม่ได้ทำไปโดยไม่รู้ แค่นี้ก็ดีแล้ว

เลเวลถัดไปคือ ก่อนคุณจะพูดแรงๆ คุณจะรู้เลยว่าคำไหนใครจะรู้สึกอะไรตามมา คุณก็จะเน้นคำนั้นเพื่อให้ได้ผลตามมา > คือไม่ได้สติขาด รู้ทุกอย่างแต่ตั้งใจ เพื่อให้อีกฝ่ายรู้ว่าเราไม่พอใจ


ดังนั้นถ้าทุกการกระทำมีสติดีเยี่ยม ก็ไม่ต้องทำอะไรแล้ว แค่ให้คำนึงแล้วสามารถยอมรับผลที่อาจตามมา

เป็นเรื่องแปลกแต่จริง คนที่เรามารยาททรามด้วยที่สุด มักเป็นคนใกล้ตัวเรา ทีกับคนแปลกหน่ากลับมารยาทดีด้วย

ผมก็เคยเป็น จนคิดได้ตอนพ่อเสีย มองย้อนไปว่า น่าจะพูดกับท่านให้ดีกว่านี้ ลดการใช้อารามณ์ คุยกับท่านดีๆหน่อย แต่มันก็แก้อะไรไม่ได้แล้ว

ซึ่งตอนนี้เหลือแม่ ผมก็ใช้โอกาสนี้ พูดดี ทำดี ลดใช้อารมณ์กับท่านให้ได้มากที่สุด เพื่อชดเชยที่ผมเคยทำไม่ดีกับพ่อไว้ จะได้ไม่ต้องมาเสียใจทีหลังอีก

อยู่ที่การเลี้ยงดูมาตั้งแต่เด็กหรือเปล่าครับ ผมเคยเจอคนนึง ภายนอกพูดจาอ่อนน้อม ยอมคนอื่นตลอด

แต่พอกับที่บ้าน แม่เขาพูดกับเขาไม่ค่อยดี ขึ้นกูขึ้นมึง เขาก็พูดกับแม่แบบเดียวกันเลย

คือการศึกษามันสอนให้เราเคารพคนภายนอก แต่กับคนภายในครอบครัว อันนั้นมันคือความเคยชินอ่ะครับ

บางทีอาจจะเครียดมาจากข้างนอก แล้วรู้สึกว่าที่บ้านเป็นที่ปลอดภัย ก็เลยอาจจะเผลอใส่อารมกับคำพูดอ่ะครับ

เพราะ จขกท. ก็รู้ตัวว่าพูดไม่ดี ไม่ควรพูด บางทีอาจจะต้องตั้งสติอ่ะครับ เวลาพูดกับคนในบ้าน

อะไรที่ผ่านมาแล้วก็ให้มันผ่านไปครับ ลองเปลี่ยนตัวเองดู เป็นกำลังใจให้ครับ

ผมก็เป็น

พยายามครับ พยายามข่มใจ

ตอนวัยรุ่นตอนต้นเป็นครับ พูดไม่ดีกับเพื่อนกับครอบครัว ปัจจุบันพยายามมีสติ ฝึกทำสมาธิ งดเล่นมือถือบ้าง(อันนี้ช่วยได้จริง มันมีส่วนกับอาการสมาธิสั้นในผู้ใหญ่) เวลาแพล่มคำชั่วๆ(ขอใช้คำนี้เลย)ส่วนใหญ่มันเกิดตอนเราขาดสติ เมื่อตอนสติกลับมาคิดย้อนไปมันเอาอะไรคืนไม่ได้แล้ว

ถ้าจะสอนอะไรได้ ก็อยากจะบอกว่า ให้คิดว่าพรุ่งนี้เป็นวันสุดท้ายของชีวิตสิ เพราะพรุ่งนี้เราไม่มีโอกาสแก้ตัวแล้วนะ วันนี้ทำผิดพลาดอะไรไป ให้ขอโทษซะ แล้วปณิธานในใจไว้ว่าจะปรับปรุงตัวเอง อย่างน้อยก็พิสูจน์ตัวเองได้ด้วย ว่าเราเป็นคนที่อยากพัฒนาตัวเอง..

การที่เราอยู่กับอะไรเกือบตลอด 24ชั่วโมง แน่นอนแหละมันเกิดความเบื่อหน่ายหงุดหงิด อันนี้เป็นทุกคน ปกติแล้วในวัยที่เราเติบโตจนถึงช่วงเริ่มทำงาน ผมมองว่าให้ออกไปหาความท้าทายข้างนอกจะดีกว่า ออกไปเช่าห้องอยู่คนเดียว ได้เรียนรู้ตัวเอง พอถึงระยะเวลาหนึ่ง ผมเชื่อว่า"คุณจะคิดถึงคนที่บ้าน"อย่างมาก คิดถึงรอยยิ้ม คิดถึงกับข้าว คิดถึงห้องที่เคยนอน หรือแม้กระทั่งเพื่อนบ้านที่น่ารัก..

ดีว่าผมไม่เป็น ยิ่งพูดกับแม่นะ ผมนี่ชิสุตัวเล็กๆ เท่านั้นเอง 5555 ผมไม่เคยแคร์คนนอกบ้านเลยเพราะคนนอกบ้านไม่ได้เลี้ยงผมมา ไม่เคยจ่ายค่าเทอมให้ผม ไม่เคยไปเฝ้าผมตอนที่ผมไม่สบาย ทำไมผมต้องแคร์คนนอกบ้านมากกว่าคนในบ้าน

ฝากไว้ให้เจ้าของมู้ (เห็นบอกอยากให้สำนึก 5555 ล้อเล่นนะ)

ลองออกไปอยู่คนเดียวดูครับ ห่างกันก่อน

คนอื่น ตอบ จขกท.ไปหมดแล้ว

ผมขอเสริมตรงแนวสุขภาพหน่อย
1.นอนหลับพักผ่อนพอไหม นอนพอไหม

บางที นอนไม่พอ นอนดึก สมองส่วนที่ควบคุมอารมณ์ ยับยั้งช่างใจ มันจะทำงานน้อยลง

ตอบจากประสบการณ์ส่วนตัวเลยนะครับ

ปีนี้ผมอายุ 40++ ใกล้ 50 แล้ว

สมัยเด็กๆคิดว่าตัวเองเก่ง ตัวเองดี (ตามประสาเด็ก) ไม่เคารพพ่อแม่คนในบ้านสักเท่าไร

มองว่าไม่ว่าเกิดอะไรขึ้นที่บ้านต้องช่วยแน่นอน ช่วงเด็กๆก็มีเรื่องราวไปทั่วทำพ่อแม่ครอบครัวเสียใจมาตลอด

มาสำนึกในวันไหนรู้ไหมครับ

วันที่เจอปัญหาหนักสุดๆ วันที่ไม่เหลือใครในชีวิตแล้วจริงๆ วันที่ความตายคือสิ่งหอมหวน แบบตายไปก็จบเรื่องแล้ว กลายเป็นคนที่อยู่ข้างๆเรา ลูบหัวเราคือพ่อแม่คนในครอบครัวเหมือนเดิม แล้วก็พบว่าตัวเราเองไม่ได้ทำอะไรให้ใครในครอบครัวเลย ตั้งแต่วันนั้นผมเปลี่ยนไปเลยนะ

มาถึงทุกวันนี้ วันที่พวกท่านใกล้จะจากไปตามอายุขัยละ ผมมีหน้าที่เดียว

ทำให้คนในครอบครัวมีความสุขที่สุด

แค่ตั้ง Mindset นี้ทุกอย่างจะเข้าที่เข้าทางละแก้ไขทุกอย่างได้เองครับ

ปล.ไม่มีคำว่าสายไป ขอแค่เราคิดได้จริงๆก็พอครับ

ผมพยายามฝึกสติและรักษากรรมบถ10 หมวดวาจา พยายามฝึกให้มากที่สุด

หยุดคิดว่าคนอื่นด้อยกว่าเรา โง่กว่าเรา ประสบการณ์น้อยกว่าเรา

เปิดใจรับฟังให้มากขึ้น

ปรึกษาจิตแพทย์ดู

ใจเยนๆ ดิแสรส

คนในบ้าน มีความหมายน้อยกว่าคนนอกบ้านหลอครับ

คนในบ้าน มีวาสนาได้เจอกันน้อยกว่าคนนอกบ้านไหมครับ

คนในบ้าน รักและเป็นห่วงท่านน้อยกว่าคนนอกบ้านจริงหรือครับ

...