"หนูเรียนหนังสือไม่ค่อยเก่ง ไม่ค่อยมีพรสวรรค์ พ่อปลูกส้มขาย แม่ทำงานโรงงาน บ้านหนูจน ตอนนี้แม่ประสบอุบัติเหตุทางรถยนต์ ต้องใช้เงินรักษาจำนวนมาก หนูไม่คิดเรื่องอะไรทั้งนั้น นอกจากทำทุกอย่างที่โค้ชสั่งให้ทำ ฝึกหนักจนกว่าโค้ชจะบอกให้หยุด หนูรู้อยู่อย่างเดียวว่า ถ้าหนูทำได้ดี หนูจะมีเงินไปรักษาแม่"
.....
เฉวียน หงฉาน (全红婵) ถูกค้นพบตอนอายุ 7 ขวบ ที่หมู่บ้านเล็ก ๆ ชื่อ หม่ายเหอ ในเขตเมืองจ้านเจียง มณฑลกวางตุ้ง

เฉิน หัวหมิง โค้ชและอดีตนักกระโดดน้ำ ยืนกอดอกดูเจ้าเด็กน้อยตัวสูงแค่ 120 ซม. กำลังเล่นกระโดดยางกับเพื่อน ๆ ที่สนามหญ้าของโรงเรียน ตาของโค้ชวาวเป็นประกายขึ้นเมื่อเห็นว่า เจ้าเด็กน้อยคนนี้กระโดดได้สูงถึง 176 ซม. เขารีบตรงไปที่บ้านของหนูน้อยเข้าไปคุยกับพ่อแม่ เสนอขอตัวหงฉาน ไปฝึกเป็นนักกระโดดน้ำ โดยเขาจะจัดการเรื่องค่าใช้จ่ายในเรื่องความเป็นอยู่ทั้งหมดในนามของโครงการปั้นยุวชนของรัฐบาล
.....
พ่อแม่ไม่ได้คิดอะไรไกล แค่ลูกสาวหนึ่งคนจากทั้งหมดห้าคน มีข้าวกิน มีโรงเรียนให้เรียน ส่วนจะได้เป็นนักกีฬาระดับไหน ปล่อยให้เป็นเรื่องของโชคชะตาฟ้าลิขิต
.....
จากนั้น ชีวิตของ "เจ้าหอยนางรมสีแดง" ก็มีแค่สองอย่างคือ เรียนหนังสือ และซ้อมกระโดดน้ำ ตอนอายุสิบเอ็ดขวบ เธอก็ได้รับคัดเลือกให้เข้าร่วมการแข่งขันในระดับมณฑล แล้วความมหัศจรรย์พลันบังเกิด เมื่อเด็กน้อยสามารถเอาชนะระดับบิ้กเนมของมณฑลอย่างง่ายดาย

เมื่อระดับมณฑลเอาไม่อยู่ เธอจึงต้องขึ้นไประดับชาติ แล้วก็เป็นไปดังคาด ตามปรากฏการณ์ไม่ธรรมชาติ เธอชนะทุกรายการขึ้นแท่นเป็นทีมชาติตั้งแต่อายุ 13 ขวบ
.....
เธอไปโอลิมปิกครั้งแรกที่โตเกียวตอนอายุยังไม่เต็ม 14 ขวบดี โค้ชบอกให้ปีนขึ้นไปแล้วกระโดดลงมาให้สนุกนะลูกนะ เธอทำตามที่โค้ชสั่ง ไม่ได้ดูบอร์ดคะแนนด้วยซ้ำว่าได้เท่าไร โค้ชเดินมาบอกว่าได้ 466.20 คะแนน เธอทำหน้าไม่ค่อยพอใจนัก จนโค้ชบอกว่า โอลิมปิกครั้งที่แล้วคนที่ได้เหรียญทองทำได้แค่ 447.70 นะนังหนู
.....
กีฬากระโดดน้ำ มีกรรมการให้คะแนน 7 คน ให้คะแนนจาก ความสวยงาม ความยากของท่า การจัดระเบียบร่างกาย และการกระจายของน้ำตอนลง

ในการกระโดดของเธอ 5 ครั้ง ได้คะแนน 9.5 ถึงสามครั้ง ยิ่งไปกว่านั้น 2 ครั้งที่กระโดดได้คะแนนเต็มสิบจากกรรมการทั้งเจ็ดคน
.....
โอลิมปิกครั้งนี้ เธออายุ 17 ปี คว้าเหรียญทองในประเภท Women's Synchronised 10m Platform ไปแล้ว ยังเหลือแบบกระโดดเดี่ยวอีกหนึ่งรายการ

เธอเป็นแรงบันดาลใจให้เด็กจีนอีกหลายล้านคน จนมีการบัญญัติศัพท์สำหรับเทคนิคการกระโดดน้ำของเธอขึ้นมาว่า "ฉุ่ยฮัว เสี่ยว ชือ ชู่" (水花消失术) เทคนิคน้ำกระจายหายวับ ของเฉวียน หงฉาน
.....
หนังสือพิมพ์ไปสัมภาษณ์ว่า วางแผนชีวิตไว้อย่างไร เธอบอกว่า เอาเงินรางวัลที่ได้ทั้งหมดไปรักษาแม่ จากนั้นก็ไปเที่ยวสวนสนุก และอยากเล่นตู้คีบตุ๊กตา
.....
เมื่อแฟน ๆ ชาวจีนทราบ จึงระดมส่งตุ๊กตาไปให้เธอจนล้นบ้าน อาจจะต้องให้พ่อต่อห้องเพื่อเก็บตุ๊กตาเพิ่ม
.....
จากแชมป์โดดยางของหมู่บ้าน เธอมาไกลจนเลิกคิดไปแล้วว่ามันจะยังอีกไกลแค่ไหนต่อจากนี้

Cr.Ekkawit Sudanich

โคตรซึ้ง

แต่ผอดบิด

เครดิตต้องให้โค็ชไปเต็มๆด้วยนะ ไปเห็นแววได้ไงแค่จากกระโดหนังยางเล่นเนี่ย

น่าจะใช่คนที่คลิปในเฟส ยูทูป ชอบเด้งให้ดู โดดแบบนี้ไม่รู้แข่งคนที่เท่าไหร่ ถ้าแข่งคนแรก ที่เหลือมรุงไม่ต้องโดดแล้ว กลับบ้าน ไม่มีกระเพื่อมมีแต่จ่อม

ไม่เชื่อก็ต้องเชื่อในโชคชะตา โค้ชไปเห็นแววได้ยังไงตอนกระโดดยาง

水花消失术 อ่านว่า "สุ่ย-ฮวา-เซียว-ซือ-ซู่"


คนที่ไม่ได้เรียนจีนจะฟังแล้วออกเสียงไม่เหมือนต้นฉบับก็ไม่แปลก คำจีนบางคำออกเสียงยาก ไม่ใช่คนจีนแท้ๆต้องใช้เวลาฝึกพอสมควร หรือฝึกแล้วสำเนียงไม่ได้อยู่ดี อารมณ์เหมือนฝรั่งพูด"สวัสดีครับ"


จะได้ "ซา-วัด-ดี-คร่าบ" อะไรงั้น

โดดได้แบบเว่อร์มากๆ น้ำไม่มีกระเพื่อมเลย

น้องเก่งจริงน่าจะไปโอลิมปิกอีกหลายครั้งเลย

แต่ผมออยากรู้จิงๆว่าพรสวรรค์ในการโดดยางมันเกี่ยวอะไรกับการโดดน้ำหว่า

เพิ่งไปหาดูวีดีโอมา...ที่กระโดดแบบคู่ พร้อมกันและมันจ๋อมจริงๆ น้ำไม่กระเพื่อมเลย ในวีดีโอมีการหยุดเป็นภาพแต่ละจังหวะให้ดูด้วย ฉกาจมาก

สร้างมีมที่โอลิมปิคไว้ด้วยสิ

เห็นประเทศอื่นเค้าแข่งขันกันสนุก มีโครงการปั้นนักกีฬาอย่างจริงจัง มีโค้ชที่เอาใจใส่ บ้านเราแม่งรอคนมีพรสวรคค์ผลักดันตัวเอง แล้วค่อยไปเกาะ

สุดจัด คนอื่นกลับบ้านได้