คนที่บอกว่าตอนนี้มันกระทบจากล่างขึ้นบน

บนนี่เค้าไม่เห็นกระทบเลยนะครับ

ต้องบอกว่า มันกระทบและกระจุกตัวอยู่ด้านล่าง+กลางเฉยๆ

ยังไงเราก็ต้องเอาเงินไปจ่ายด้านบนอยู่ดี

ถึงไม่มีเงินจ่าย รัฐก็ทำโครงการเหมือนมาช่วยเรา

แต่เงินก็ไปเข้ากระเป๋าบนๆอยู่ดี ไม่ใช่หรอครับ

มันกระทบบนยังไงหว่า

ลำบากครับ แต่ไม่ใช่ผมนะครับ
เป็นพ่อเพราะพ่อผมทำบริษัทเองดีลกับ ตปท แกเพิ่งบอกผมจริงๆก็ตอนจบป ตรี ว่าตอนนั้นคือ ล้มละลายแล้ว
รถที่ซื้อให้พี่สาวขับไปเรียนมหาลัยก็โดนยึดไป ผมยังเด็กก็รู้แค่ว่าที่บ้านมันบรรยากาศแปลกๆตึงๆ
แต่ก็ไม่เข้าใจเท่าไหร่ ปกติขอค่าขนมพ่อไม่เคยขัด แต่พ่อก็เริ่มปัดให้ไปเอาจากป้าจากน้ามาก่อน
โชคดีที่ตอนนั้นบ้านผมอยู่เป็นครอบครัวใหญ่ ผมเลยไม่ได้ขัดสนอะไรมาก กับอีกเรื่องคือ ด้วยความเรียน รร เอกชน ค่าเทอมมันแพง ตอนนั้น ผมก็เป็นหนึ่งในนักเรียนที่เข้าคิวต่อแถวขอเลื่อนและผ่อนผันค่าเทอม จำได้ว่าแถวยาวมากครับ หลังจากนั้นมาไม่นานบ้านผมก็ถูๆไถๆ อยู่รอดกันมาได้ ผมโชคดีเข้า ม รัฐได้ ประหยัดค่าใช้จ่ายไปมากอยู่ ถ้าไปเรียนเอกชนแบบพี่สาว เห็นทีจะไม่ไหว

ส่วนบรรยากาศรวมๆ ก็มีพวกข่าวฆ่าตัวตายรายวัน เลย์ออฟคน คนรวยตกอับมาเปิดท้ายรถขายของตลาดนัด (เหมือนเคยมีคนทำสกู๊ปข่าวนึงภายหลังผมจำไม่ได้ อารมณ์ว่าช่วงนั้นถึงกับมีครอบครัวที่แม่ที่เป็นแม่บ้านต้องไปขายบริการเพื่อมาเลี้ยงครอบครัวก็มี) ดอลลาร์จาก 25 บาทพุ่งไปเกือบ 50 ทรัสต์ล้มระเนระนาด ปรส มาดูแล และกู้ไอเอ็มเอฟ

ประมาณๆนี้แหละครับ ตอนนั้นผมยังไม่ค่อยเข้าใจอะไรมากแต่จำความรู้สึกและบางเหตุการณ์ได้ดี หลายๆคอมเมนท์ที่ตอบมาก่อนคือถูกต้องเลยนะครับว่า ราชการเนี่ยแทบไม่กระทบเลย เพราะผมเคยคุยเรื่องนี้กับเพื่อนสนิทคนนึงสมัยมหาลัย มันก็ยืนยันแบบนั้นเลยเพราะแม่มันเป็นครู คือเงินเดือนไม่เยอะแต่มั่นคงตามประสาราชการ ไม่มีปลดใครออกทั้งนั้น มันยังสงสัยว่าผมจะอินอะไรนักหนา

ปี 40 ตอนนั้นผมอยู่ราวๆม.ต้น มันวิกฤติตรงที่ แต่ละวันนั่งดูข่าวมีแต่คนฆ่าตัวตาย แถวบ้านที่ ตจว ก็มีแต่คนกลับมาจาก กทม เพราะตกงาน บรรยากาศหดหู่ทุกฝีเก้า ในห้องเรียนก็พูดแต่เรื่องสภาพบ้านเมือง แต่รอบนี้มาเจอตอนแก่แล้ว มันพังแบบตั้งแต่โครงสร้าง ซึมแบบทีละน้อยแต่พังยาวๆน่าจะฟื้นยากกว่าต้มยำกุ้งแน่นอน เพราะปัญหาเชิงโครงสร้างแมร่งไม่ยอมแก้ แตะต้องจุดกำเนิดปะญหาไม่ได้ ก็รอวันล่มกัน

เพิ่งดู พรชีวัน EP2 จบตะกี้

เนื้อเรื่องเป็นช่วงเหตุการณ์นี้พอดี

ตอนนั้นไม่กระทบอะไรเลยครับ เพราะบ้านผมทำนา ปี 48 นี่หนักกว่าเยอะ หมู่บ้านผมจากคึกคักหงอยเลย น้ำท่วมทีเดียว จากมีบ้านละเป็นร้อยไร่เจ๊งขายเหลือคนละไม่กี่สิบไร่เฉพาะปีนั้นปีเดียว

ธุรกิจกงสี ครอบครัวผมกับญาติ เจ๊งเลยครับ น่าจะเป็นหนี้หลัก 100 กว่าล้าน

ปี 40 มันล้มจากข้างบน
สมัยนั้นไทยเปิด BIBF หรือเสรีภาพทางการเงิน บริษัทใหญ่ๆ ในไทยหันไปใช้เงินกู้ต่างประเทศกันมากเพราะดอกเบี้ยถูก ลองนึกภาพดูว่าดอกเบี้ยเงินกู้ในประเทศ 15% ดอกเบี้ยเงินกู้เยอรมัน 3% ดอกเบี้ยเงินกู้ญี่ปุ่น 1.5% พอรัฐบาลเปิดเสรีทางการเงินบริษัทไทยเลยแห่ไปใช้เงินกู้ต่างประเทศ

ก่อนเปิดเสรีการเงิน ค่าเงินบาทไทยตรึงคงที่ที่ 25 บาท/US หลังเปิดเสรีการเงินก็ต้องปล่อยให้เงินบาทขึ้นลงตามกลไกตลาด ค่าเงินบาทจึงอ่อนไปอยู่แถวๆ 28-29 บาท/US แต่พอเกิดวิกฤติต้มยำกุ้ง เงินบาทไทยอ่อนไปเป็น 35 40 45 50 แค่ช่วงไม่กี่วัน อ่อนสุดตอนนั้นคือ 58 บาท/US เท่ากับเงินบาทอ่อนลงเหลือครึ่งเดียว

บริษัทที่ผมทำงานก่อนเงินบาทอ่อนค่ามีเงินกู้ต่างประเทศอยู่ 400 ล้านบาท พอเงินบาทรูดลงไปเรื่อยๆ กลายเป็นมีหนี้เพิ่มเป็น 800 ล้านบาท ขณะที่มีสินทรัพย์อยู่แค่ 600 ล้าน ขายหมดทุกอยู่งยังไม่พอใช้หนี้ แถมขายไม่ได้ด้วยเพราะไม่มีใครมีกำลังซื้อ

ทุกบริษัทเจอปัญหาแบบนี้จนล้มระเนระนาด
สำนักงานใหญ่ส่งรายชื่อพนักงานมาให้ผม 30% ให้เจรจาให้ออก มันโกลาหลไปหมด

ฝั่งซัพพลายเอร์ก็วุ่นวายมาก ตอนเศรษฐกิจดีๆ ทุกคนกู้กันสนุกสนาน แต่พอเกิดวิกฤติยอดขายไม่มี งานไม่มี ไม่มีเงินใช้หนี้ ร้องไห้กันกระจองอแง มีศัพท์ที่สมัยนั้นพูดกันคือคำว่า ล้มบนฟูก คือการปล่อยให้บริษัทล้มไป หนี้ก็เป็นหนี้บริษัท เจ้าของไม่เกี่ยว ทรัพย์สินส่วนตัวก็เป็นของส่วนตัว ล้มแล้วยังมีฟูกคือทรัพย์สินส่วนตัวอีกเยอะแยะ
ซัพพลายเอร์ผมคนนึงมีหนี้ 150 ล้าน ยิ้มแย้มแจ่มใสอารมณ์ดี ผมถามว่าไม่กลุ้มเหรอมีหนี้ตั้งเยอะ แกบอกว่าเป็นเรื่องของไฟแนนซ์ ไม่ใช่เรื่องของแก แบบนี้คือตัวอย่างคนล้มบนฟูก

หลายคนโดยเฉพาะรายเล็กรายน้อยร้องห่มร้องไห้เพราะไม่มีปัญหาหารายได้มาใช้หนี้ ดูอาการแล้วไม่รอดแน่ ผมก็บอกว่าล้มไปเลย ไปหาอะไรอย่างอื่นทำดีกว่า เขาก็ยอมล้มไปเป็นแม่ค้าขายข้าวแกง
อีกคนนึงพยายามขายทรัพย์สินเพื่อเอามาผ่อนชำระหนี้ ผมก็บอกให้หยุดชำระแล้วรอไฟแนนซ์เข้ามาคุย แล้วไฟแนนซ์ก็ขอคุยจริงๆ ก็ได้ hair cut และปรับโครงสร้างหนี้ใหม่
และมีอีกหลายรายที่ผมยุวิธีเจรจากับไฟแนนซ์เพื่อปรับโครงสร้างหนี้ บาปกรรมหรือเปล่าไม่รู้ แต่การปรับโครงสร้างหนี้ช่วยให้พวกเขารอดและจ่ายชำระหนี้ได้ ถ้าไม่ปรับให้ก็ล้มหมดไม่ได้เลยสักบาท

วิกฤติตัมยำกุ้งมันคือโกลาหล แต่เป็นโกลาหลระบบเศรษฐกิจระดับบน ระดับล่างไม่ค่อยรู้สึกอะไรเพราะยังมีเงินหมุนเวียนในระบบ ต่างจากยุคปัจจุบันที่ระดับล่างจะตายเอาเพราะเม็ดเงินหมุนเวียนมันไม่มี

ไม้ปิงปองแชมเปี้ยนส์ 50 บาท แม่บอกถ้าซื้ออันนี้ ไม่ต้องซื้ออะไรอีกอาทิตย์นึง

แย่ฝืด หลังจาก โควิด ผมว่าปีหน้า แย่กว่านี้ จากนักวิชาการ หลายๆคน

ตอนปี 40 ผม อยู่ป3 เรียนที่ใต้ นครศรี
มีเพื่อน ที่เข้าเรียนใหม่ตอน ป.3
โดยย้ายมาจาก กทม
ลักษณะ ขาวๆตี๋ๆ ใส่แว่น
เล่นอยู่กับกลุ่มพวกผม ทุกวันปกติ นิสัยดี
จน ก่อนปิดเทอม1 ครูมาหาที่บ้านตอน 1-2 ทุ่ม
มาคุยกับ ยายและน้าผม
บอกว่า เพื่อนผมที่มาใหม่ ใส่แว่น ตายแล้ว
โดย ตายทั้งบ้าน พ่อ แม่ ไอแว่น และน้องชาย
เห็นว่า คนพ่อยิง ทุกคนตอนหลับ
ตอนนั้นผมยังเด็ก ไม่ค่อยเข้าใจอะไร ไม่ได้เศร้ามากมาย

ผู้ใหญ่เค้าคุยกัน ว่า คนพ่อน่าจะธุรกิจมีปัญหา เลยย้ายลงใต้ทั้งหมด

พอผมโตขึ้น เรื่องนี้ ผมเคยย้อนคิดอีกที ว่า อาจจะเกี่ยวกับ

วิกฤตต้มยำกุ้ง 40

40บ้านผมจนมากตอนนั้นเพิ่งเกิดได้2ปีแม่เล่าว่าแม่กำลังตั้งตัวซื้อบ้าน
จองบ้านจ่ายค่ามัดจำไปหมดแล้ว แต่โครงการหมู่บ้ายล้มเงินหายไปหลายแสน
ยังดีที่มีญาติช่วยขายบ้านให้แล้วเอารถมาค้ำประกัน เลยยังมีที่ซุกหัวนอน

.