วันก่อนหัวหน้าเรียกไปคุยเรื่องนี้ คือโดยรวมแกก็ Happy กับการทำงานของผมนะ แต่แกติงผมเรื่องนี้นี่ละ คือนิสัยของผมถ้าสรุปตาม MBTI ก็คือแบบ ESFP หรือผู้ให้ความบันเทิงแบบชัดเจนเลย คร่าวๆคือเป็นคน Friendly และเข้าถึงง่าย ซึ่งมันก็เป็นข้อดีในการประสานนั่นละ แต่มันก็ทำให้ดูขาดความน่าเกรงขามไปเหมือนกัน

แต่พอถามแกว่าควรแก้ยังไงแกก็ไม่รู้เหมือนกัน แต่แกก็ยกตัวอย่างผู้บริหารในบริษัทให้ผมดูว่านี่ละคือการวางตัวแบบที่ผมควรจะเป็น คือพอเห็นผมก็เข้าใจละนะว่าแกต้องการประมาณไหน แต่ผมก็ไม่รู้เหมือนกันว่าจะไปถึงจุดนั้นได้อย่างไร เพราะมันขัดกับบุคลิกและลักษณะนิสัยของผมแทบจะคนละขั้วเลย

ทั้งนี้หัวหน้าผมแกก็ไม่ได้ซีเรียสกับเรื่องนี้เท่าไรนะ ประเมินแกก็ให้ผมดีละ แค่ต้องการชี้ว่าจะพัฒนาตัวเองได้อย่างไร จึงเป็นที่มาของคำถามที่ว่าความน่าเกรงขามจำเป็นแค่ไหน และจะฝึกได้อย่างไรครับ

การวางตัว ค้องมีความรู้ชนิดใครถามตอบได้ แต่บุคลิค สายฮา ยิ้มแย้ม คุยเก่ง ก็แนะนำไปทาง ทำงานเป็นทีม ซัพพอร์ท จะรุ่งกว่า แต่ก็ต้องมีผลงาน ผลชี้วัดชัดเจนนะ

แยกเวลางานกับเวลาเล่นได้ไหมครับ ค.เห็นส่วนตัวผมก็ไม่ชอบคนคุยงานแล้วขำๆในเนื้อเสียง เรียบเรียงประโยคให้มีมุกติดฮา (ไม่รู้จะพิมยังไงให้ได้อารมเหมือนตอนพูด)

เวลาคุยงานช่วยจริงจังหนอ่ย นอกเวลางานก็คุยเล่นได้

ลองไปดู strength finders ดูนะครับ
การฝึกบุคลิก มันติด cognitive function แก้ยาก
แต่ถ้าเราดูพวก strength เราจะพบว่า เราใช้จุดแข็งบางอย่าง ข้ามไปทำอีกอย่างได้อย่างไม่ยากมาก

หาหนังสือ จิตวิทยาสายดาร์กมาอ่านดูครับ
ไม่ก็ลองหาพอดแคสหนังสือเล่มนี้ดู
ผมเอามาลองปรับใช้ในชีวิตจริง ได้ผลอยู่

นิ่ง สุขุม มีกาละเทศะ >> ความรู้แน่น พร้อมความสามารถ >> มีน้ำใจ ช่วยเหลือบ้าง >> วางตัวเป็นกลาง มีจุดยืนชัดเจนบนหลักความถูกต้อง

นี่ยังไม่พูดถึงจิตวิทยาการปกครองคน และการถ่ายทอดนะ

เราต้องกำหนดบทบาท หน้าที่ตัวเองให้ชัดเจน

ธรรมชาติมนุษย์ มักจะยอมรับ คนที่เหนือกว่า เก่งกว่าในหลายๆด้าน
แก้ปัญหาเก่ง ใจสงบ ไม่โวยวาย แต่ให้ผลลัพธ์มันตะโกนออกมาเอง

บางคนเก่ง รู้เยอะ แต่ไม่รู้จังหวะ ไม่มีกาละเทศะ คือเราไม่ควรเป็นตัวตลกในสายตาใครๆ ต้องมีเส้นบางๆกั้นความสนิทใว้บ้าง แล้วเราจะได้ความเชื่อมั่นจากผู้อื่นมหาศาลจริงๆ คนรอบข้างจะเกรงใจเราทันที

ที่ผมเจอมา และยอมรับ ประมาณนี้นะครับ

ลองดูconflict พวกนี้ครับ
คนมีน้ำใจ ->โดนเอาเปรียบให้รับงานแทนบ่อย
อาจารย์ใจดี ->ลูกศิษย์ละเลย crisis error เพราะอาจารย์รอcoverให้
คนดีใจอะไรก็ได้->คุณภาพงานที่ทำไม่perfect เพราะrequirementบางอย่าง ถูกmind setของตัวเองละเลย
หัวหน้าใจดี ->ลูกหน้าขาดความเกรงใจ การบังคับใช้กฏระเบียบบางอย่างไม่มีพลัง กระประเมินลูกน้องไม่เด็ดขาด
.
.นี่ละครับที่ต้องมีระยะห่างบางอย่างที่จะบีบให้คนที่อยู่นะดับล่างกว่าเกรงใจบ้าง

ข้อมูลมันน้อยไป เอางี้ละกัน สิ่งสำคัญคือ ตอนทำงาน พวกเค้าทำได้ตามเป้าหมายไหมครับ ได้ตามกฎเกณฑ์ที่องค์กรให้ไหม ถ้าคนที่ท่านคุมอยู่ แจกงานแล้วทำตามเป้าหมายก็โอเค ถ้าไม่ได้ตามเป้าหมายต้องลงโทษอย่าใจดี ผมเคยเห็นผู้นำคนนึงในองค์กรใจดีมากๆ เฮฮากับลูกน้อง แต่ถ้างานที่ได้รับมอบหมายไปต้องได้ตามที่บอก ถ้าไม่ได้ก็เรียกมาคุย ถึงจะเคยกินเหล้าเมามายด้วยกันแค่ไหน ถ้าทำไม่ได้ก็หาคนใหม่เข้ามาแทน ใช้ศิลปะในการพูดคุยด้วยเหตุผล คนอื่นเขาจะได้เห็นว่าผู้นำคนนี้เวลาทำงานก็ทำจริง ประมาณนี้ครับ

มันก็คงจะสำคัญแหละ ทำให้ไม่มีคนมากวนใจ บอกอะไรใครก็ฟัง แต่สำคัญสุดคือ สกิลรับจบ 5555+ คือมีอะไรโยนมางงๆ แล้วรับจบได้บ่อย สำคัญสุด ทุกองค์กรมันมีปัญหา สำคัญสุดคือคนแก้ปัญหา

ผมเป็นกันเองกับลูกน้องมาก คุยเล่นได้ ล้อกันยังได้เลย
เวลามีปัญหามาผมรับแก้ไขได้ ลูกน้องมีอะไรผมหาทางแก้ช่วยได้หมด
พอถึงเวลาตามงานมันก็เคารพและเกรงผมเอง

ถ้าเป็นเพื่อนร่วมงาน สร้าง Character ให้คนอื่น Respect เราในด้านการงาน

ถ้าเป็นเจ้านาย-ลูกน้อง สร้าง Character ให้เห็นว่าเราเป็นคน Fair ทำดีได้ผลตอบแทน ทำไม่ดีโดนลงโทษ

1. ในที่ประชุม ถือเป็นโอกาสเหมาะสุด อยู่ข้างนอกพี่น้องแต่ในที่ประชุมต้องจริงจัง อะไรไม่ดีต้องกล้าหยิบมาพูดแต่ถ้าอะไรดีก็ต้องหัดชมให้เป็น อย่า passive แต่ก็ต้องระวังการพูดเอาดีเข้าตัว ประจาน หรือหักหน้ากัน ถ้าไม่ถึงขั้นร้ายแรงจริงๆเก็บไว้คุยนอกรอบ

2. สร้างกรอบในการทำงานแบบ Mutual Consent จะอยู่ใน Scope งาน สัญญาจ้างหรือสัญญาใจก็แล้วแต่ แต่ต้องมีตัววัดผล เช่นถ้าทำไม่ได้ต้องมีการตักเตือน หรือหักเงิน หักแต้ม ก็แล้วแต่วัฒนธรรมองกรณ์