ลองมาคุยกันตามหัวกระทู้ครับ เอาตามความคิดตัวเองกันได้เลย ว่าเกี่ยวหรือไม่

กับการที่นักเตะในทีมจะรู้สึกรักผู้จัดการทีมที่อยู่มาได้ 1 ปี คอยช่วยเหลือนักเตะทั้งในและนอกสนาม เมื่อเขาจากไปนักเตะเลยรู้สึกช็อคตามข่าว เพราะว่าผลงานทีมกำลังดีขึ้นแล้ว

ความรู้สึกของนักเตะที่มีต่อผู้จัดการทีม มันมาจากตัวนักเตะเอง หรือเพราะถูกปลูกฝังว่าให้นักเตะต้องการเขา มีเขาเป็นจุดรวมใจเวลาตกอยู่ในสถานการณ์แย่ ๆ

สำหรับเรา ๆ ที่เป็นแฟนบอลเห็นแค่ภาพในสนาม และโฟกัสกับผลงาน รวมถึงประวัติศาสตร์ที่ยาวนานของทีม ถ้าเกิดนักเตะชุดนี้ถูกสอนให้แสดงออกในแง่บวกมากกว่ากระหาย ภาพลักษณ์เชลซีที่กระหายชัยชนะมันหายไป

สำคัญคือ พอชอำลาทีมด้วยเหตุผลที่ค่อนข้างชัดเจนว่า "เป็นการตัดสินใจทั้งสองฝ่าย" ด้วยสาเหตุหลัก ๆ ที่เรารู้กันคือ แนวทางไม่ตรงกัน แม้ว่าผลงานจะไม่ถึงที่ทีมตั้งเป้าไว้ตอนแรกคือได้ไป UCL

การไปของผู้จัดการทีม สำหรับแฟนบอลมันเรื่องปกตินะ แม้หลายคนอาจจะตะหงิดที่มาแยกกันตอนนี้ แต่อีกมุมหนึ่งก็คือจากกันแบบนี้พอชมันจะดูหล่อไปเลยด้วยเพราะพาทีมฟื้นขึ้นมาได้ประมาณนึง

ตอนนี้ไม่รู้นักเตะอีกส่วนของทีม (ที่เรายังไม่เห็นข้อความอำลา) คิดกันยังไง แต่มองจากกลุ่มที่ออกมาโพสต์ลา ทั้งพาลเมอร์ แจ็คสัน และบางคน มันก็ชัดแหละว่าพอชค่อนข้างสำคัญในการทำให้นักเตะเหล่านี้พยายามมากขึ้น

ไม่ต้องพูดกันก็ได้ครับว่าคนใหม่มาจะเป็นยังไง

แต่การที่นักเตะมันรักผู้จัดการ ที่ในสายตาแฟนบอลข้างนอกคือคนที่ทำให้เชลซีตกต่ำที่สุด มันมีความแตกต่างอะไรอยู่ในนั้นบ้าง?

บอสคนแรกในที่ทำงานใหม่(บางคนเจ้านายคนแรก)ในสถานที่ๆกดดันมากๆ แถมเจ้านายใจดีให้กำลังใจใครๆก็รัก
แถมมีลูกบอสดูแลอีกเห็นว่านักเตะสนิทมากอีก

นักเตะมันก็รู้ตัวเองว่ายังดีไม่พอไง ลึกๆแล้ว มันก็ต้องการเวลาอยู่เหมือนกัน

คำถาม คือ อะไรนะครับ อ่านแล้ว งงๆ

นักเตะ รักพอช ไม่เกี่ยวกับ mindset อะไรเลย
เป็นเรื่องปกติ ของ คนที่ได้ทำงานได้โอกาสจากหัวหน้า แล้วตัวเองมีความพัฒนาได้โอกาส จากหัวหน้า
สำหรับนักฟุตบอล
นักเตะเชลซีหลายคน ปีนี้ คือ ฤดูกาลแรกกับพอช หรือ เป็นตัวจริงกับเชลซี เป็นกัปตันครั้งแรก ได้เล่นชุดใหญ่ครั้งแรก ย่อมเสียใจ เสียดายที่ เสียคนให้โอกาสไป


นักเตะทุกคน จะรักพอช ไม่ ก็ไม่แน่ๆ
เช่น นักเตะที่ไม่ได้โอกาส Malang Sarr , Matsen หรือ อาจพวกดาวรุ่งที่งง ว่าทำไม ไม่เคยได้โอกาสเล่นบ้าง วอชิงตัน แม้่กองหน้าจะไม่มีเลย

ภาพลักษณ์ กระหายชัยชนะ ก็ไม่ได้หาย แพ้ นักเตะเศร้า ออกมาโพส นักเตะก็ให้สัมภาษณ์ อยากชนะ ผิดหวังกันปกติ

สมมติ โค้ชมาใหม่ แล้ว พวกนักเตะที่เคยเป็นตัวจริง เริ่มไม่ได้เล่นบ่อยแบบเดิม ก็ย่อมคิดถึง คนเดิม กลับกัน คนที่ไม่ได้โอกาส แล้วได้โอกาสก็ชอบคนใหม่ รวมทั้งนักเตะมาใหม่ฤดูกาลแรก ก็ย่อมอยากมี ความสัมพันธ์ที่ดีกับโค้ชใหม่เสมอ

นีกเตะเชลซีชุดนี้ส่วนใหญ่เป็นดาวรุ่ง ถ้ามีผู้ใหญ่ที่เข้าใจในความเป็นเรา แล้วคอยช่วยเหลือเรา ไม่แปลกหรอกที่นักเตะจะรู้สึกผูกพันธ์

ผู้จัดการทีมคือด่านแรกในการรับตีนจากทั้งสื่อ แล้วก็แฟนบอลอยู่แล้ว รับหน้าแทนลูกทีม

แถมพอชก็สไตล์เดียวกับ jk เลยคืออารมณ์เป็นพ่อ เป็นเพื่อนไม่ใช่แบบเจ้านาย ลูกน้อง

ซึ่งตอบโจทย์กับนักเตะดาวรุ่งที่ต้องการคำแนะนำ ความใกล้ชิด นักเตะก็จะให้ใจมาก

แต่ข้อเสียคือ มันจะเหมือนการโอ๋เกินไป และอาจจะทำให้มีระบบลูกรัก การแข่งขันมันจะเกิดน้อย

พูดถึง สถานการณ์ตอนนี้ เจ้าของเชลซี เข้ามามีบทบาทมากเกินไปรึเปล่าฮะ

อยาก season ล่าสุด พอชได้เลือกนักเตะของตัวเอง หรือ บอร์ดเลือกให้ครับ

เท่าที่ทราบคือแทบไม่ค่อยมีส่วนครับ หลายดีลนี่ทีมเตรียมไว้แล้วด้วยซ้ำ

ทำเชลซีปีแรก จบอันดับ6 เข้ารอบรองฯเอฟเอ เข้าชิงบาวคัพ คุมนักเตะที่ส่วนมากเป็นดาวรุ่ง แถมเป็นนักเตะใหม่เกินครึ่งทีม

ผมว่าไม่น่าเกลียดเลยนะสำหรับผลงานของพอช เพียงแค่บอร์ดบริหารไม่พอใจผลงานแค่นั้นเอง


มองอีกมุมนะ ถ้าเราเป็นพอช จะคุมนักเตะยังไง ในเมื่อแม่มซื้อเข้ามาซะเยอะจนจะจำชื่อกันไม่ได้ด้วยซ้ำ

ผมว่ามันก้พิสูจแหละว่าฤดูกาลนี้น้องๆมันทำเต็มที่แล้ว ผมว่านักเตะแบบนี้ให้ใครมาคุมก้น่่จะเวิคอยู่ แต่ผมว่าเราก้ไม่มีทางรู้จิงๆว่าถ้าให้พอชต่อจะเป็นไง เพราะเอาจิงๆเซลซีช่วฝสองปีมานี้คือใหม่หมดแล้วปัญหาเยอะมาก เปลี่ยนผู้เล่นเปลี่ยนโคชเปลี่ยนผู้บริหาร

มันไม่แปลกที่กว่าจะจูนกันได้ ฟุตบอลมันต้องการความเข้าใจกันของนักเตะโคช นักเตะบางคนเล่นได้เล่นไม่ได้อีก นักเตะเจ็บอีก ส่วนตัวผมว่าอยากเห็นพอชแกเหมือนกัน มันก็ดูเริ่มมีทรงขึ้นมาแล้วแหละ

รักไม่แปลก แต่ต้องยอมรับด้วยว่า ที่ผ่านมาเกือบปี มันเพิ่งมาดีขึ้นเดือนเดียว ทีมต้องการความสำเร็จอ่ะ รอ หรือเลือกคนที่นักเตะรักอย่างเดียวไม่ได้ นี่ทีมฟุตบอล ไม่ใช่ รร.มัธยม

ผมอ่านแล้ว นึกถึงเรื่องราวในอดีตที่อาร์เตต้าเคยย้อนรำลึกให้เราฟังเลยครับ ตอนที่ต้าย้ายไปเล่นให้กับเปแอสเช ช่วงปรับตัวแรก ๆ ก็ได้ปอเช็ตติโน่นี่แหละเป็นซีเนียร์ในทีมที่ช่วยเหลือเอาไว้

ผมว่านักเตะดาวรุ่งในทีมหลาย ๆ รายของเชลซี ก็น่าจะได้รับความรู้สึกเดียวกันกับพอชสมัยซีเนียร์มีให้อาร์เตต้าในวันนั้นที่เปแอสเชนั่นแหละครับ คือผมว่าจากเรื่องเล่าของอาร์เตต้ามาจนถึงดาวรุ่งของเชลซี มันก็สะท้อนได้ถึงความเป็นคนดีโดยเนื้อแท้ของพอชแกเหมือนกันนะ

แต่เรื่องดี ๆ อยู่บ้างของเหตุการณ์นี้ ผมว่ามันเสริมเรื่องการเติบโตทางสภาวะจิตใจของดาวรุ่งเราไปในตัวนะ โลกฟุตบอลมันก็โหดร้ายแบบนี้จริง ๆ นั่นแหละ

Athletic รายงานว่าพอชทำบรรยากาศที่คอบแฮมไว้ดีมาก อบอุ่นมาก เหมือนทำงานเป็นครอบครัว

ฟิลลิ่ง Ted Lasso ป่ะ

ได้เข้า ชิง กับจบที่ 6 ตกต่ำสุด?
มันปีที่แล้วรึป่าว ดูบอลบ้าง อย่าหลงยุค
แล้วฟุตบอลเขาไม่ได้ทำกันปีเดียว จะได้เลยทุกคน
รอดูโค้ชใหม่ที่หลายๆคนอยากเห็นมานานดีกว่า5555

ก็ยังมีพวกหลงประเด็นทุกกระทู้ บางทีก็ยูสเดิมๆ

ไปดูฟอร์มตอนแข่งบ้างว่าปวดหัวแค่ไหน ไม่ใช่หน้าสกอร์หลังจบเกม