ไม่มั่นใจว่า ทุกท่านเป็นกันไหม เหมือนผมเวลาที่เล่นอะไร หรือทำอะไร ก็มักจะไปให้สุดทาง อารมณ์แบบจะมีเป้าหมายกำหนดไว้ว่า เราอยากจะไปอยู่ในจุดนั้นให้ได้แบบไม่มีเหตุผล มันเพียงแค่เราอยากจะไปอยู่ในจุด ๆ นั้น (ยาวหน่อยนะครับ)

ผมยกตัวอย่างในชีวิตที่ผ่านมาช่วงผมอายุ 19-20 ต้น ๆ (ปัจจุบัน 30 กว่าแล้ว) เล่น Dota 2 สมัยนั้น MMR ผมอยู่ที่ 3k ต้น ๆ เริ่มแรกเราก็เล่นด้วยความสนุก และด้วยความชอบ เราเลยอยากจะลองเอาจริงเอาจังดู ก็ตั้งเป้าหมายไว้ว่า อยากจะไปเล่นในระดับ 5k-6k ให้ได้ (สมัยนั้น 8k คือระดับนักแข่งแล้ว)

ในสมัยนั้นผมทำแทบทุกอย่าง เล่นทุกวันวันละ 10-12 ชั่วโมง ดูแข่ง ศึกษาเทคนิค ทุกอย่างแทบที่จะทำได้ในเวลานั้น แต่ชีวิตผมในตอนนั้นมันก็วนอยู่ในระดับ 4.5-4.9k ไม่เคยได้แตะหลัก 5k เลยซักครั้ง แล้วผมเองก็ไม่รู้จะคุยกับใครในเวลานั้น

เพราะคนที่เล่นเกมนี้ รอบตัวผมมันมีแค่ผม เพื่อน ๆ ที่เล่นด้วยกัน แต่เขาก็เล่นเพื่อความบันเทิง ไม่ได้มีเป้าหมายอะไร ทุกครั้งที่แพ้หรือไปไม่ถึงเป้าหมาย สภาพจิตใจผมแบบแย่มาก แต่ก็พยายามที่จะเรียนรู้ หาจุดผิดพลาดของตัวเอง

จนแล้วจนเล่าผมพยายามแบบนี้อยู่เกือบปี จนผมท้อขนาดคิดว่า เป็นเพราะโซน Sea ที่มัน Toxic แบบที่ใครเขาว่าแน่ ๆ จนผมมีโอกาสได้ไปออสเตรเรีย ผมก็พยายามเช่นเคย เล่นอยู่เกือบ 3 เดือน สุดท้ายก็ล้มเลิก เพราะทุกครั้งที่แพ้และไปไม่ถึงเป้า (ยิ่งช่วงที่แพ้ใน Range 3k ปลาย ๆ 4k ต้น ๆ จะดาวน์หนักมาก ๆ)

มันสะท้อนภาพรวมที่แบบผมได้แต่นั่งคิดว่า สิ่งนี้มันมีประโยชน์อะไรกับชีวิตเราบ้างนะ เงินก็ไม่สร้าง สุขภาพก็เสีย อนาคตก็มืดมน แทบจะไม่เห็นแสงสว่างอะไรเลย (ในช่วงหลัง ๆ ที่ท้อผมคิดแบบนี้จริง ๆ) เรามีโอกาสมา ตปท. 1 ปี แต่เรากลับมาเสียเวลากับอะไรแบบนี้เนี่ยนะ

หลังจากล้มเลิก ผมหันมาโฟกัสกับโลกความเป็นจริง การทำงาน การฝึกภาษาอังกฤษ การหาเงินพร้อมกับความล้มเหลวในใจที่ติดตัวผมตลอด และวันนี้ผมก็พบเป้าหมายใหม่ที่ดูจะคล้ายกับเป้าหมายในอดีตแล้ว เพียงแต่ครั้งนี้เป็นเรื่องของกีฬา

ตอนนี้ผมพยายามมาปีครึ่งแล้ว ด้วยวัยที่โตขึ้น มีงานทำ มันเลยดีหน่อยตรงที่เราใช้เงินช่วยในการพัฒนาเรื่องนี้ได้ เป้าหมายผมยังคงเหมือนเดิมคือผมอยากจะไปอยู่ในระดับที่ผมตั้งใจไว้ แต่นั่นแหล่ะ เวลาที่ทำได้ไม่ดี แพ้ ความคิดในอดีตมันยังหลอกหลอนผมตลอดเลย

แต่ผมก็เอ็นจอยกับการที่มีเป้าหมายแบบนี้ อย่างน้อยในวันนี้ สุขภาพผมก็โอเค ผมเอาตัวเองเข้าฟิตเนสบ่อยขึ้น เพราะเราต้องการที่จะพัฒนาร่างกายของเราให้ไปถึงเป้าหมายที่เราวางไว้ รอบนี้อาจจะต่างหน่อยที่มันไม่ใช่เกม แต่เป็นกีฬา

สมัยนั้นคือแย่มาก ตอนแพ้รัว ๆ สภาพจิตใจแย่ไม่พอ ร่างกายก็ย่ำแย่ นอนดึก ไม่มีเข้าฟิตเนส ไม่พบปะเพื่อนฝูง ตอนนี้อาจจะดีหน่อยที่ ได้ดูแลร่างกายตัวเอง ได้พบเจอเพื่อนใหม่ ๆ แต่ผมเองก็ยังไม่รู้ว่า จะเอาเป้าหมายนี้เดินไปบอกใครได้บ้าง

ผมไม่รู้ว่ามันตลกไหมที่แบบเออ อายุปูนนี้แล้ว ยังจะมีเป้าหมายอะไรแบบนี้ แต่ ณ ตอนนี้ผมสนุกกับสิ่งนี้ ในอดีตผมก็สนุกกับการเล่นสิ่งนั้น เพียงแต่พอผลกระทบภาพรวมมันชัด แล้วเราไปไม่ถึงเป้าหมาย มันก็ทำให้ผมท้อมากกว่าปกติ

ในวันนี้ ผมก็มีบ้างที่แอบท้อ มีบ้างที่แอบคิดว่า ทำอะไรอยู่นะ เราคงไม่เหมาะกับสิ่งนี้จริง ๆ หรือเปล่า แต่ก็ยังทำเพราะอย่างน้อยผมก็ยังเห็นประโยชน์จากมันอยู่บ้าง แต่ก็นะกังวลว่า ความคิดในอดีตจะทำให้ล้มเลิกสิ่งนี้ไปก่อน

ไม่มั่นใจว่า ทุกท่านเคยมีเป้าหมายกับเรื่องอะไรพวกนี้บ้างไหม ผมแค่อยากจะพัฒนา อยากเก่งในสิ่งที่ตัวเองทำอยู่ มันแค่นั้นเลยจริง ๆ เป้าหมายคือแค่อยากทำให้ได้ อยากไปให้ถึงแค่นั้นจริง ๆ ผมเองก็ไม่กล้าที่จะเดินไปบอกคนใกล้ตัวให้เขาเข้าใจว่า นี่คือเป้าหมายของเราในตอนนี้นะ

ผมควรเดินไปบอกเขาดีไหมครับว่า นี่คือสิ่งที่เราโฟกัส นี่คือสิ่งที่เป็นเป้าหมายของเราอยู่ในตอนนี้? เบื้องต้นขอบคุณทุกท่านมากครับที่อ่านมาถึงตรงนี้ อย่างน้อยผมก็ได้ระบายเรื่องที่ไม่รู้จะคุยกับใครให้ทุกท่านได้ฟังแล้ว

เรื่องเป้าหมายที่วางไว้ผมว่ามันก็ไม่ผิดนะมันเป็นเรื่องส่วนตัว จุดที่เราอยากจะไป อยากจะเป็น

อย่างที่บอกถ้าเป็นเรื่อง Dota2 ที่คุณพูดมา ผมว่าปัจจัยมันหลายอย่างนะที่จะไปถึงจุดนั้นได้จริงๆ

จุดเริ่มมันไม่ได้มีแค่เราที่พยายามบรรลุเป้าหมายได้โดยตัวเอง มันต้องพึ่งพาทีมอีกตั้ง 4 คน

เพราะงั้นไปไม่ถึงมันก็ไม่ใช่ความผิดอะไร ท้อก็ไม่แปลก เล่นแพ้บ่อยๆมันก็ท้อเรื่องปกติ

แต่ ณ ตอนนี้ คุณมีเป้าหมายที่เริ่มด้วยคุณเองได้แล้ว ก็ขอให้ทำให้ได้ครับ

เพื่อนผมเคยบอกว่า เวลาทำไรบางอย่าง อย่าไปฝืน ปล่อยบ้าง พักบ้าง ถ้าเราทำไรที่มันฝืนไปเรื่อยๆ

มันจะกลายเป็นเราที่หมด passion ไปเอง เพราะงั้นมีไปเถอะครับเป้าหมาย แล้วขอให้ทำสำเร็จครับ

มีเป้าหมายน่ะดีแล้วครับ ดีกว่าคนที่ไม่มีเป้าหมาย อยู่ไปวันๆเยอะ
แต่ตัวท่านก็ต้องไม่ฝืนตัวเองด้วย ปล่อยให้ตัวเองได้พักอย่างเหมาะสมในบางเวลา ผ่อนคลายบ้าง
ส่วนคนรู้จัก ถ้าเขาเข้าใจท่าน ไม่ว่าจะเป็นอะไรที่เป็นเรื่องดี เขาจะไม่มีปัญหาเลยครับ บอกไปเถอะ.

เรื่องที่แล้วก็แล้วกันไปครับ

หลายๆครั้งเราก็พบว่าอดีตมันยังคงอยู่กับเราสินะครับ

ความล้มเหลวเรื่องเกมในวันนั้น มันคงใหญ่มากจริงๆ

เพราะท่านพยายามทุกอย่างเท่าที่ท่านจะสามารถทำได้แล้ว แต่มันก็ไม่มีอะไรดีขึ้น

แต่ที่มันใหญ่กว่าก็คือเวลาท่านเจ็บ ท่านร่วง ท่านเจ็บคนเดียว คนใกล้ตัวไม่มีใครจะเข้าใจความเจ็บนี้ได้ เพราะขนาดเป้าหมายของเรา เราไปบอกคนอื่น ไม่รู้คนอื่นจะเข้าใจมั้ย

และตอนท่านล้มเลิกจาก Dota มันก็คือการที่ต้องยอมรับความจริงว่าตัวเองล้มเหลว ตัวเองทิ้งเป้าหมาย ลึกๆก็ยังแอบโทษตัวเองที่ทำไม่ได้ และตั้งทำถามเชิงต่อว่าว่าทำไมทำไม่ได้วะ

และสุดท้ายในหัวก็ต้องมาสู้กัน ความฝันที่ตั้งไว้ vs ความจริงบนโลก ซึ่งมันเจ็บปวดกว่าเดิมอีกที่รู้สึกว่า 2 อย่างนี้มันไปด้วยกันไม่ได้


อันนี้ขอถามหน่อยว่าหลังจากนั้นมันส่งผลถึงชีวิตประจำท่านยังไงบ้างมั้ยครับ เช่นเรื่องการเรียน การทำงาน การใช้ชีวิตมันเปลี่ยนไปมั้ย

วันนี้ก็ยินดีด้วยที่ท่านเจอเป้าหมายที่ทำให้ท่านรู้สึกมีชีวิตชีวาอีกครั้งครับ ชีวิตนี้ไม่มีอะไรดีกว่าการเจอเป้าหมายที่ทำให้เรากลับมาฮึด กลับมาสู้ กลับมารู้สึกว่า นี้สิวะชีวิตเรา ไม่ได้ก้มหน้าก้มตาทำงานให้ผ่านไปวันๆ





จริงๆแล้วเรื่องในอดีต ท่านอาจจะมีความเข้าใจคลาดเคลื่อนกับความเป็นจริงไปหน่อยครับ ท่านอาจจะมองว่าตัวเองพยายามเต็มที่แล้ว ละก็ล้มเหลว ซึ่งไม่แปลกเลย

แต่สิ่งที่ผมมองเข้าไปเห็นคือ ท่านสู้อยู่คนเดียว หมายถึงว่า ท่านสู้โดยที่คนรอบข้างไม่รู้ว่าท่านสู้ ท่านเราไม่ได้บัฟกำลังจากคนข้างๆ ท่านสู้อยู่คนเดียวโดยปราศจากทีมจริงๆที่เขาซ้อมกัน(อ้างอิงจากที่ท่านบอกว่าเพื่อนเล่นเพื่อความบันเทิง แต่ไม่แน่ใจว่าท่านมีทีมมั้ย)

นั่นหมายถึง ที่ท่านล้มเหลวในอดีต จริงๆมันไม่ได้มาจากท่านไม่ดีพอ แต่องค์ประกอบแห่งความสำเร็จมันแค่ไม่ครบอะ ท่านขาดซัพพอร์ตจากคนใกล้ตัว ท่านขาดทีมที่ดีจริงๆ ท่านขาดโค้ชที่คอยคุมคอยสอนเกมนี้

เกมนี้มันสู้เป็นทีม แต่ท่านสู้อยู่คนเดียว โดยไปเจอกับฝั่งตรงข้ามที่มันอาจจะซ้อมกัน 5 คนเป็นเรื่องปกติทุกวัน นั่นแหละท่านเลยแพ้ ไม่ใช่เพราะท่านห่วย หรือโลกมันโหดร้าย หรือท่านพยายามผิดที่ ไม่ใช่อะไรแบบนั้น



เพราะคนแบบท่านอะ ถ้าต้องทำอะไรที่ทำคนเดียว ท่านต้องทำได้ดีแน่ๆ ดีมากๆ และเป็นคนที่ทำสิ่งเหล่านั้นได้สมบูรณ์ แต่ประเด็นคือ ท่านดันเอาบรรทัดฐานตรงนั้นไปใช้วัดกับสิ่งที่ต้องทำกันหลายคนด้วย มันอาจจะไม่ได้เห็นตามสิ่งที่เกิดขึ้นจริงๆ

ถ้าเริ่มเห็นความจริงเรื่องนี้ ชื่นชมตัวเองในวันนั้นบ้างนะครับ และขอบคุณที่ตัวเองเป็นคนใจสู้ เพราะหลายๆคนยังไม่เคยสู้แบบที่ท่านสู้เลย



มาถึงวันนี้ ถ้าท่านมีเป้าหมายเรื่องกีฬา ก็กลับมาทำให้เต็มที่ ถ้ากีฬามันเป็นทีม ก็หาทีมดีๆครับ ทีมที่มันมีเป้าหมายคล้ายกับเรา แล้วค่อยเอาใจลงไปเล่น

หรือถ้าเป็นกีฬาคนเดียว ก็หาโค้ชดีๆ หาที่เรียนดีๆ ที่จะดันเราไปเป้าหมายที่ต้องการครับ ผมเชื่อว่าเป้าหมายท่านมันต้องสอดคล้องกับอายุท่านอยู่แล้วแน่ๆเลยไม่ได้กังวลอะไร

ดีใจกับท่านที่ได้ตัวตนตัวเองกลับมา และอวยพรว่ามันจะติดตัวท่านจนแก่เฒ่า

สู้เข้าไว้ครับ แล้ววันไหนที่ท่านเริ่มไต่ความสำเร็จได้ อดีตพวกนั้นก็เป็นได้แค่เรื่องเล่าขำๆละ

ไม่รู้ผมเข้าใจถูกมั้ยนะแต่ผมอ่านเรื่องของคุณขึ้นลงทวน 2 รอบแล้วผมอยากให้คุณถามคำถาม 4 ข้อนี้ครับ

1. คุณมีความจริงใจต่อตัวเองแค่ไหน ในกรณีนี้หมายความว่าเป้าหมายที่คุณตั้งว่าอยากจะเป็นน่ะคุณตั้งด้วยความซื่อสัตย์ต่อตัวเองมั้ย? ตั้งเพราะอยากไปอยากเป็นจริง ๆ หรือตั้งเพราะอยากหนีปัญหาอื่นบางปัญหาที่แก้ได้ยากกว่า (แต่สำคัญและจำเป็นต้องทำมากกว่า)

2. คุณอยากทิ้งภาพจำยังไงให้กับคนสำคัญที่รู้จักคุณทั้งในขณะทีมีชีวิตและหลังจากคุณตายไปแล้วครับ? ตัวอย่างเช่นเป้าแรกที่คุณเล่ามาบอกว่าอยากเป็นระดับสูงในเกมส์ DotA สมมติคุณไปถึงได้จริง ๆ นั่นคือสิ่งที่คุณอยากให้พ่อแม่ แฟน พี่น้องหรือใครก็ตามที่สำคัญมองคุณในมุมนั้นจริง ๆ มั้ย?

3. ที่คุณเครียดผิดหวังกับความล้มเหลวน่ะลองคิดดี ๆ ครับว่าเรื่องที่คุณเครียดคือเรื่องนั้นจริง ๆ หรือมันคือเรื่องอื่นที่สำคัญกว่านั้น

4. เวลาที่เกิดปัญหาความสับสนอยากให้ลองตั้งคำถามประมาณว่า "อะไรคือสิ่งที่คนฉลาดทำกัน" เหมือนที่คุณเคยตั้งคำถามว่า "สิ่งนี้มันมีประโยชน์อะไรกับชีวิตเราบ้างนะ เงินก็ไม่สร้าง สุขภาพก็เสีย อนาคตก็มืดมน" แบบนั้นน่ะครับ

เอาตรง ๆ ผมมองว่าคุณฉลาดแต่ขาดสติในการตัดสินใจเรื่องสำคัญครับ สิ่งนึงที่ช่วยได้ช่วยให้หลงทางน้อยลงคือการตั้งคำถามที่ถูกต้อง ตั้งคำถามที่ควรตั้งในเวลาที่ควรตั้ง คุณมาถึงจุดนี้ได้ด้วยการตัดสินใจตามที่เคยชินตลอดระยะเวลาที่ผ่านมา ถ้าคุณยังมีชุดความคิดเดิมตัดสินใจแบบเดิม ผลลัพธ์มันก็จะวนลูปเดิมแบบที่คุณเจอมาแล้ว ผมพูดเพราะอยากให้คุณหลุดพ้นจากลูปนี้ (ซึ่งมีโอกาสเกิดอีก)

ลำดับความสำคัญของปัญหาแล้วชนมัน จะกลัวแค่ไหนขอให้ชนครับโดยเฉพาะความจริงที่เกี่ยวกับด้านที่คุณไม่อยากให้คนอื่นรับรู้ (คุณรู้ตัวเองดีที่สุด) เมื่อชนแล้วมันจะเล็กลงและมันจะถูกแก้ไขแล้วชีวิตคุณจะเดินหน้าไปในทางที่ต่างไป ทางที่ดีขึ้นครับ

ตอบเรื่องที่ท่านถามไว้นะครับ หลังจากที่ล้มเหลวในวันนั้น ผมยังคงอยู่กับเกม และมีเป้าหมายเป็นสตรีมเมอร์ครับ (แต่แค่เลิกเล่น Dota2) สุดท้ายก็ล้มเหลวเช่นเคย อย่างที่ท่านบอก ผมต้องทำงานประจำเพื่อหล่อเลี้ยงตัวเองในโลกของความจริง ส่วนสตรีมเกมก็เป็นความฝัน

แต่ผมดันโฟกัสกับความฝันมากไป จนทำตัวเกเรในที่ทำงาน (ขี้เกียจบ้าง อู้บ้าง แอบหลับบ้างเพราะสตรีมเกมดึก) ท้ายสุดที่ทำงานขอให้ออก ตรงนี้แหล่ะดูจะเป็นจุดพลิกผันที่สุดในชีวิตผม หลังจากนั้นผมหันหลังให้กับเกมและโฟกัสกับการทำงานอย่างเดียว 4-5 ปีได้ จนตอนนี้งานมันอยู่ตัวพอสมควร

มันทำให้ผมเองมีเวลามากขึ้น ก็หันมาดูแลสุขภาพตัวเอง ก็เลือกเล่นกีฬา จนพอมันสนุก มันชอบ มันก็มาแนวที่อยากจะพัฒนาให้เก่งขึ้น เพื่อที่จะเล่นให้สนุกขึ้น และด้วยวัยนี้เองก็มีกำลังมากพอที่จะลงทุนกับการเรียน การฝึกฝนทักษะด้วย ก็เลยยิ่งสนุกเข้าไปใหญ่ ถามว่า ทำไมผมไม่กลับไปเล่นเกมแบบที่แต่ก่อนเราชอบ

หรือกลับไปซ่อมเป้าหมายที่เราเคยล้มเหลวในอดีต ผมเคยแล้วครับ กลับไปได้สองเดือน ผมแค่รู้สึกว่า มันไม่สนุกแบบสมัยเด็ก ๆ อีกแล้ว อย่างไรก็ตาม ตอนนี้ผมแฮปปี้กับเป้าหมายใหม่ในครั้งนี้ ผมพยายามจะทำมันให้ได้ โดยที่ไม่ให้ข้ออ้างในอดีตมันมาทำร้ายอีก ประกอบกับผมตั้งใจจะบอกเป้าหมายกับคนรอบข้างให้เขาเข้าใจมากขึ้น (อาจจะเขิน ๆ หน่อย)

เมื่อวานผมแวะไปร้านเหล้า (พอดีว่าวันเกิดแฟนผม) โดยที่ผมแบกอุปกรณ์กีฬาไป หลังจากซ้อมกีฬาเสร็จ ผมยังโดนแซวเลยว่า ทีมชาติป่ะนี่ ผมก็ไม่ได้ว่าอะไรเขา เพราะพวกเขาไม่เข้าใจเป้าหมายของผม แต่อย่างน้อยผมเองก็อยากบอกแฟนผมไว้หน่อยว่า มันมีเป้าหมายแบบนี้นะในใจผม เขาจะเข้าใจไม่เข้าใจก็ไม่เป็นไร เพราะถือว่าผมได้บอกแล้ว