ออกตัวก่อนว่าผมไม่ได้จบ Econ นะครับ

เห็นผูัที่ชื่นชอบในระบบนี้อธิบายส่วนใหญ่ดูเป็นแนวทางการดำเนินชีวิตมากกว่าระบบเศรษฐกิจ เลยสงสัยว่าในเชิงระบบมันจะเป็นอย่างไรครับ ต่างกับปรัชญาจูเช่อย่างไร

เอาเท่าที่ผมเข้าใจก่อนนะครับ เหมือนกับตัวปรัชญาบอกว่าให้สังคมมัน Sustain ตัวเองได้ เช่นในหมู่บ้านไม่ต้องทำอาชีพหรือปลูกพืชซ้ำกัน แล้วเน้นแลกเปลี่ยนกันในพื้นที่ เหลือค่อยไปขายภายนอก ซึ่งฟังเบื้องต้นก็ดูดีนะครับ แต่พอคิดดูอีกทีมันก็ดูไม่ค่อย Economical เท่าไร เพราะ

1. เบื้องต้นเลยบางพื้นที่เหมาะแก่การปลูกพืชบางชนิด อย่างนั้นคนที่ไปปลูกอย่างอื่นก็เสียเปรียบสิครับ

2. สมมติว่าทำหลายอย่างได้จริง ผลผลิตต่างๆที่ได้มันก็ดูจะไม่คุ้มสำหรับพ่อค้าคนกลางที่จะส่งรถไปรับของหรือเปล่า แถมผลผลิตแต่ละอย่างก็มีวิธีขนส่งต่างกันอีก

อันนี้แค่ยกภาคเกษตรกรรมเป็นหลักนะครับ ยิ่งถ้าเอาภาคอุตสาหกรรมมาจับมันจะยิ่งดูไม่มีประสิทธิภาพมากขึ้นไปอีก เลยสงสัยว่าที่ผมเข้าใจนั้นถูกต้องหรือไม่ ถ้าไม่ ระบบจริงๆควรเป็นอย่างไรครับ

เน้นนะครับว่าเอาเป็นในเชิงระบบเศรษฐกิจ ไม่ใช่ปรัชญาการใช้ชีวิตครับ

หลอกได้แต่ควายอะเรื่องนี้ คนหาเช้ากินค่ำ เอาไรมาพอเพียงก่อน แทนที่จะผลักดัน มอบโอกาส พัฒนาประชากร เจือกเลือกกดให้คนโง่ พอใจในสิ่งที่แทบจะเอาตัวไม่รอด ส่วนพวกปากพอเพียง ดูแต่ละตัว ลองคนจนๆตาสีตาสา มีเงินมากขนาดนั้น เขาก็อยากใช้ชีวิตสงบๆ เรียบง่ายเหมือนที่พวกมันบอกน่ะแหละ แต่ทำไงได้ สุดท้ายก็ต้องเลือกอยู่กับความเป็นจริงอันโหดร้าย ดิ้นรนเพื่อเอาตัวรอดไปวันๆ

1. พืชแต่ละชนิด การปลูกนั้นต่างกัน ไม่ว่าจะการให้น้ำ ปุ๋ย ดิน สภาพอากาศ การปลูกพืชหลากหลาย ต้องมีจำนวนไร่เยอะนะครับ การลงทุนพืชชนิดอื่น โดยไม่มีความชำนาญ อาจจะทำให้สิ่งที่ลงทุนเสียเปล่ามาได้ครับ ปลูกพืชหลากหลายชนิด แต่ผลผลิตมันออกไม่พร้อมกัน ต่างฤดูกันครับ ยิ่งมีจำนวนพื้นที่น้อย จะเอาอะไรไปรวย

ถึงได้เงินก็ไม่พอประทังชีวิตหรอก ยกเว้นพวกผัก ระยะสั้นอาจจะได้ผล แต่ทำผักเหนื่อยครับ ต้องทำเกือบทุกวัน ต่างจาก ไม้ผลยืนต้น หรือ พืชล้มลุกเช่น อ้อย มันสำปะหลัง ไม่ต้องเข้าทุกวันก็ได้ ถ้าผมมีพื้นที่แค่ 5 ไร่ ถ้าจะปลูกทุเรียน ก็ต้องทุเรียนยกสวนครับ ขืนไปปลูกมังคุด กับ เงาะ ก็แย่งพื้้นที่กันอีก ต้องแบ่งพื้นที่กันอีก สมมติ ต้องการเงินก้อนใหญ่ มันก็ไม่ได้เงินก้อนใหญ่ ในการลงทุนทำอย่างอื่น เพราะผลผลิตออกต่างฤดูกัน

ถ้าเอากะรวยเลยคือ ปลูกพืชเชิงเดี่ยวมีโอกาสรวยตูมเดียวมากกว่าครับ เช่น อ้อย สับปะรด แล้วถ้ามีพืชที่น้อย การปลูกพืชเชิงเดี่ยวนั้น จะสร้างเงินมากกว่าครับ แล้วถ้ายิ่งพื้นที่เยอะนี้ ยิ่งรวยเลยละ แต่โอกาสเจ๊งมันก็มีเหมือนกัน โอกาสก็สูงเช่นกัน แต่ถ้ากะเอารวยแบบเป็นเถ้าแก่หน้าใหม่ ปลูกพืชเชิงเดี่ยวโอกาสรวยมากกว่าครับ ถ้าช่วงเก็บผลผลิตแล้ว มีคนรับซื้อ ตรงช่วงกับผลผลิตราคาขึ้น

ในอเมริกา ออสเตรเลีย อิสราเอล เวลาปลูกมันฝรั่งก็ปลูกมันฝรั่งอย่างเดียว ปลูกข้าวโพดก็ปลูกข้าวโพดอย่างเดียวเลย แม้แต่ CP ยังเจาะจงเลยว่า พืชที่ตรงนี้ เน้นปลูกข้าวหอมมะลิอย่างเดียว ภาคเหนือโซนภูเขาเน้นปลูกข้าวโพดอย่างเดียว ถึงรวยไงครับ ขนาดฟาร์มเลี้ยงสัตว์ ยังเน้นเลี้ยงชนิดเดียวกันเลย แต่ก็เข้าใจละว่าต่างประเทศพวกนี้มีเครื่องมือทันสมัย ในการเก็บเกี่ยว ใช้วิทยาศาสตร์ตรวจสอบดินว่า ขาดแร่ธาตุอะไร ต้องบำรุงดินยังไง ก่อนจะลงปลูกพืชชนิดเดิมๆซ้ำๆ

จะปลูกผลผลิตหลายชนิดได้แล้วรวยคือ คือต้องที่ดินของตัวเองเยอะครับ หลัก 50 ไร่ขึ้นไป ยังไม่รวมแหล่งน้ำอีกนะ ว่ามีของตัวเองไหม ไม่มีก็ต้องขุดบ่ออีก ใช้พื้นที่ดินของตัวเอง แบ่งโซนการปลูกพืชแต่ละชนิด หรือเช่าที่ดินปลูกพืชไร่ แต่ถ้าเทียบปลูกพืชเชิงเดียว ถ้าในช่วงราคาดีๆทั้งคู่ พืชเชิงเดี่ยวรวยกว่าครับ ยกเว้นทุเรียน

2.ถ้าผลผลิตน้อย พ่อค้าคนกลางจะมารับไม่มารับก็อยู่ที่พ่อค้าคนกลางละครับ คิดว่ามารับแล้วคุ้มค่าเปล่า เช่น พ่อค้าคนกลางรายนี้เอาแต่ทุเรียน แต่คุณมีขนุนด้วย มีปาล์ม เขาก็ไม่เอาอยู่ดี เขาต้องการแต่ทุเรียน สังเกตุรถขนผลไม้ พืชไหมครับ ไม่ว่าจะรถขนมะพร้าวแกงเข้าโรงงานกะทิชาวเกาะ รถขนมะพร้าวน้ำหอมส่งเข้าโรงงานน้ำมะพร้าวไปยังจีน รถขนทุเรียน รถขนสับปะรด รถขนอ้อย รถขนมัน รถขนกล้วย ทำไมไม่บรรทุกหลายชนิดไปเลยละ ทำไมต้องบรรทุกชนิดเดียวกัน

เพราะฉะนั้น เศรษฐกิจพอเพียงในแบบเกษตรกรรม คือมีเงิน ทำไม่หวังกำไร มันใช้ไม่ได้หรอกครับกับคนไม่มีเงินเท่าไหร่ ต้องทุนหนาเข้าเนื้อได้ละ หรือแบบว่า เน้นเท่าทุน แต่เน้นเท่าทุนจะไปมีประโยชน์อะไร ในเมื่อชีวิตคนเรามีค่าใช้จ่ายทุกวัน ต้องเสียภาษี บางคนบอกว่าทำไมไม่ปลูกพืชหลายชนิด พูดง่ายครับ แต่ทำจริงมันอีกแบบ ไม่ใช่คิดจะปลูก 4-5 ชนิดในพื้นที่แปลงเดียวกัน แม้แบ่งกันแล้วก็ตาม แต่พืชบางชนิดปลูกแซมได้มันก็มีละ เช่น มะละกอ กล้วยน้ำว้า เป็นต้น แต่เป็นการปลูกชั่วคราว คนที่ไม่เคยทำไปแนะนำชาวสวนชาวไร่ แสดงว่าอ่านจากอินเตอร์เน็ตมาเยอะหรือนักวิชาการที่ไม่เคยลงมือปลูกอะไรสักอย่าง

ถามไอ่ลูกบิดดิ

มันมีเป็นหนังสือออกมาเลยนะ ไม่รู้มีคนได้อ่านบ้างยัง แบบเต็มๆ

หลอกได้แต่ควายอะเรื่องนี้ คนหาเช้ากินค่ำ เอาไรมาพอเพียงก่อน แทนที่จะผลักดัน มอบโอกาส พัฒนาประชากร เจือกเลือกกดให้คนโง่ พอใจในสิ่งที่แทบจะเอาตัวไม่รอด ส่วนพวกปากพอเพียง ดูแต่ละตัว ลองคนจนๆตาสีตาสา มีเงินมากขนาดนั้น เขาก็อยากใช้ชีวิตสงบๆ เรียบง่ายเหมือนที่พวกมันบอกน่ะแหละ แต่ทำไงได้ สุดท้ายก็ต้องเลือกอยู่กับความเป็นจริงอันโหดร้าย ดิ้นรนเพื่อเอาตัวรอดไปวันๆ

มันอาจจะเหมาะกับสังคมเกษตรกรรม เมื่อ 50 ปีที่แล้วก็ได้

แต่ไม่ใช่ปัจจุบันแน่นอน

มันไม่มีจริงหรอกครับ สำหรับผมพอเพียง = Romanticizeในความลำบาก

อยากศึกษาจริงจังคงต้องอ่าน The Complete Book of Self Sufficiency ของ John Seymour
ไม่รู้มีแปลไทยไหม

1. พืชแต่ละชนิด การปลูกนั้นต่างกัน ไม่ว่าจะการให้น้ำ ปุ๋ย ดิน สภาพอากาศ การปลูกพืชหลากหลาย ต้องมีจำนวนไร่เยอะนะครับ การลงทุนพืชชนิดอื่น โดยไม่มีความชำนาญ อาจจะทำให้สิ่งที่ลงทุนเสียเปล่ามาได้ครับ ปลูกพืชหลากหลายชนิด แต่ผลผลิตมันออกไม่พร้อมกัน ต่างฤดูกันครับ ยิ่งมีจำนวนพื้นที่น้อย จะเอาอะไรไปรวย

ถึงได้เงินก็ไม่พอประทังชีวิตหรอก ยกเว้นพวกผัก ระยะสั้นอาจจะได้ผล แต่ทำผักเหนื่อยครับ ต้องทำเกือบทุกวัน ต่างจาก ไม้ผลยืนต้น หรือ พืชล้มลุกเช่น อ้อย มันสำปะหลัง ไม่ต้องเข้าทุกวันก็ได้ ถ้าผมมีพื้นที่แค่ 5 ไร่ ถ้าจะปลูกทุเรียน ก็ต้องทุเรียนยกสวนครับ ขืนไปปลูกมังคุด กับ เงาะ ก็แย่งพื้้นที่กันอีก ต้องแบ่งพื้นที่กันอีก สมมติ ต้องการเงินก้อนใหญ่ มันก็ไม่ได้เงินก้อนใหญ่ ในการลงทุนทำอย่างอื่น เพราะผลผลิตออกต่างฤดูกัน

ถ้าเอากะรวยเลยคือ ปลูกพืชเชิงเดี่ยวมีโอกาสรวยตูมเดียวมากกว่าครับ เช่น อ้อย สับปะรด แล้วถ้ามีพืชที่น้อย การปลูกพืชเชิงเดี่ยวนั้น จะสร้างเงินมากกว่าครับ แล้วถ้ายิ่งพื้นที่เยอะนี้ ยิ่งรวยเลยละ แต่โอกาสเจ๊งมันก็มีเหมือนกัน โอกาสก็สูงเช่นกัน แต่ถ้ากะเอารวยแบบเป็นเถ้าแก่หน้าใหม่ ปลูกพืชเชิงเดี่ยวโอกาสรวยมากกว่าครับ ถ้าช่วงเก็บผลผลิตแล้ว มีคนรับซื้อ ตรงช่วงกับผลผลิตราคาขึ้น

ในอเมริกา ออสเตรเลีย อิสราเอล เวลาปลูกมันฝรั่งก็ปลูกมันฝรั่งอย่างเดียว ปลูกข้าวโพดก็ปลูกข้าวโพดอย่างเดียวเลย แม้แต่ CP ยังเจาะจงเลยว่า พืชที่ตรงนี้ เน้นปลูกข้าวหอมมะลิอย่างเดียว ภาคเหนือโซนภูเขาเน้นปลูกข้าวโพดอย่างเดียว ถึงรวยไงครับ ขนาดฟาร์มเลี้ยงสัตว์ ยังเน้นเลี้ยงชนิดเดียวกันเลย แต่ก็เข้าใจละว่าต่างประเทศพวกนี้มีเครื่องมือทันสมัย ในการเก็บเกี่ยว ใช้วิทยาศาสตร์ตรวจสอบดินว่า ขาดแร่ธาตุอะไร ต้องบำรุงดินยังไง ก่อนจะลงปลูกพืชชนิดเดิมๆซ้ำๆ

จะปลูกผลผลิตหลายชนิดได้แล้วรวยคือ คือต้องที่ดินของตัวเองเยอะครับ หลัก 50 ไร่ขึ้นไป ยังไม่รวมแหล่งน้ำอีกนะ ว่ามีของตัวเองไหม ไม่มีก็ต้องขุดบ่ออีก ใช้พื้นที่ดินของตัวเอง แบ่งโซนการปลูกพืชแต่ละชนิด หรือเช่าที่ดินปลูกพืชไร่ แต่ถ้าเทียบปลูกพืชเชิงเดียว ถ้าในช่วงราคาดีๆทั้งคู่ พืชเชิงเดี่ยวรวยกว่าครับ ยกเว้นทุเรียน

2.ถ้าผลผลิตน้อย พ่อค้าคนกลางจะมารับไม่มารับก็อยู่ที่พ่อค้าคนกลางละครับ คิดว่ามารับแล้วคุ้มค่าเปล่า เช่น พ่อค้าคนกลางรายนี้เอาแต่ทุเรียน แต่คุณมีขนุนด้วย มีปาล์ม เขาก็ไม่เอาอยู่ดี เขาต้องการแต่ทุเรียน สังเกตุรถขนผลไม้ พืชไหมครับ ไม่ว่าจะรถขนมะพร้าวแกงเข้าโรงงานกะทิชาวเกาะ รถขนมะพร้าวน้ำหอมส่งเข้าโรงงานน้ำมะพร้าวไปยังจีน รถขนทุเรียน รถขนสับปะรด รถขนอ้อย รถขนมัน รถขนกล้วย ทำไมไม่บรรทุกหลายชนิดไปเลยละ ทำไมต้องบรรทุกชนิดเดียวกัน

เพราะฉะนั้น เศรษฐกิจพอเพียงในแบบเกษตรกรรม คือมีเงิน ทำไม่หวังกำไร มันใช้ไม่ได้หรอกครับกับคนไม่มีเงินเท่าไหร่ ต้องทุนหนาเข้าเนื้อได้ละ หรือแบบว่า เน้นเท่าทุน แต่เน้นเท่าทุนจะไปมีประโยชน์อะไร ในเมื่อชีวิตคนเรามีค่าใช้จ่ายทุกวัน ต้องเสียภาษี บางคนบอกว่าทำไมไม่ปลูกพืชหลายชนิด พูดง่ายครับ แต่ทำจริงมันอีกแบบ ไม่ใช่คิดจะปลูก 4-5 ชนิดในพื้นที่แปลงเดียวกัน แม้แบ่งกันแล้วก็ตาม แต่พืชบางชนิดปลูกแซมได้มันก็มีละ เช่น มะละกอ กล้วยน้ำว้า เป็นต้น แต่เป็นการปลูกชั่วคราว คนที่ไม่เคยทำไปแนะนำชาวสวนชาวไร่ แสดงว่าอ่านจากอินเตอร์เน็ตมาเยอะหรือนักวิชาการที่ไม่เคยลงมือปลูกอะไรสักอย่าง

ความจริงมันโหดร้าย เพียงแต่พอเราวิจารณ์ตามจริงก็จะหาว่าล้มล้างอีก นี่แหละประเทศนี้บิดเบี้ยวจัด แค่ยอมรับความจริงยังยาก

ส่วนตัวคิดว่า คนที่ไม่เข้าใจคือคนที่ไม่เคยใช้้เงินเกินตัวน่ะครับ
ผมเคยหนี้ท่วม ผ่อนบัตร cr ขั้นต่ำ กดเงินสด หมุนจนเครียด
หลังจากหลุดวงจรณ์นั้นได้ ก็เข็ดเลย ไม่เอาอีกแล้ว
การก่อหนี้ ใช้เงินเกินตัว ความอยากได้อยากมี เรียกว่าปลง 555

ถ้าในระบบเศรษฐกิจ น่าจะหมายถึงไม่ให้ทำอะไรเกินตัวหรือเปล่าครับ เช่นถ้าคุณจะลงทุนอะไร ก็ใช้เงินเก็บของตัวเอง ไม่ควรไปยืมหนี้ยืมสินคนอื่นมาลงทุน

เศรษฐกิจพอเพียง ก็คือ พวกวิชาบริหารความเสี่ยง การบริหารทรัพยากร อ่ะครับ มีสอนทั่วไป ในวิชา บัญชี เศรษฐศาสตร์ การจัดการ บริหารสาธารณะ MBA มานานแล้ว


การลงทุนทุกอย่างมีความเสี่ยง

ถ้าเอาเรื่องทำการเกษตร ผมไม่เคยได้ยินนะครับว่าให้บ้านในหมู่บ้านนั้นๆปลูกแค่อย่างเดียวแล้วเอามาแชร์กัน มีแต่บ้านหลังนึงปลูกทุกอย่างแต่เป็นพืชไล่ระดับกันไปเพื่อให้มันครอบคลุมในเรื่องการดูแล การใช้ประโยชน์ของพื้นที่และการเก็บเกี่ยว

ส่วนเรื่องพ่อค้าคนกลางนี่ก็ไม่เคยได้ยินอีกแหละเพราะเมื่อเราปลูกเอง เบื้องต้นเราก็กินเอง ใช้เองครับ เหลือมมากพอถึงได้ค่อยเอาไปขาย ขายขั้นแรกก็คนในหมู่บเานพวกที่รับซื้อไปขายต่อเก็งกำไร ขายต่อที่2ก็เอาไปแปรรูปและจัดจำหน่ายต่อ ในขั้นตอนการจัดจำหน่ายเดี๋ยวนี้มันมีช่องทางออนไลน์แล้ว ถ้าลงมือศึกษาหน่อยมันต่อยอดได้ในระดับนึงนะครับหรือไม่ก็ขายผ่านพวกเกษตรชุมชนอะไรประมาณนี้หรือถ้ามีพื้นที่เยอะและความรู้มากพอจะต่อยอดทำศูนย์การเรียนรู้เชิงเกษตร โฮมเตย์หรือคาเฟ่ก็ได้ โดยใช้ผลผลิตของบ้านเราเอง

ส่วนเรื่องพอเพียง ผมก็ยังยืนยันว่ามันไม่ได้แค่เรื่องทำเกษตรนะ มันคือการสอนให้ไม่ใช้หรือไม่ทำอะไรเกินตัว ไม่ว่าจะเรื่องไหนๆ ภาพที่วางไว้คืออยากให้คนมีกิน เลี้ยงดูตัวเองได้ประมาณนึง ไม่ได้หวังรวยอะไร คนที่เอาแต่โจมตีว่าทำแล้วไม่เห็นจะรวย มันไม่ใช่แนวทางที่เค้าวางไว้อยู่แล้วรึเปล่า

เศรษฐกิจพอเพียงถ้าทำได้คงไม่เกิดภาวะโลกร้อน ทุกวันนี้ธุรกิจต้องแข่งขันกันระดับโลก ปลาใหญ่กินปลาเล็ก ไม่สู้เขาก็สูญพันธุ์หมด

อย่างหลอน ละคนแก่ที่บ้านดันนิยมชมชอบมันด้วยนะ ไอ เนี่ย