ยุคนี้แม่งยิ่งยาก

คุ้นๆร้านค้าขนาดเล็กร้านนึง

อย่าว่าแต่ธุรกิจเลยครับ ร้านน้ำเล็กๆก็โดน โก้โก้อาม่า กับโกโก้ตายาย อีกคนรีวิวเพราะความอร่อย อีกคนจ้างรีวิวธีมความสงสารช่วยเหลือคนแก่

โปรดัก คล้ายกันพอทน

แต่แบบ เสือพ่นไฟ หมีพ่นไฟ ก็เกินไป๊

เยอะแยะมากมาย ... สุดท้ายก็เป็นแค่อาหารกระแส...มาแล้วก็ไป

จำได้จะซื้อฟริงเกิ้ลเขียวไปหยิบเลย์สแต็กกลับมาเฉย เหมือนมันทุกอย่าง

บริษัทใหญ่มึงยังทำขนาดนี้

ตลกเหรอด้านมงด้านมืดอะไร มีอะไรบ้างที่ไม่ mimetic เอาบทความมาลงเพื่อขายคอสนี่ก็ mimic กันมา

ได้เงินอ่ะ

ตลกตรงร้านเลียนแบบบางร้าน ที่เคยไปลองเทียบรสชาติ ฝีมือดู ดันทำได้ดีกว่าเจ้าแรกต้นตำรับที่โดนลอกนี่แหละคับ

มีมานานละ ตั้งแต่เห็นชัดก็ เลอแปง ฟาร์มเฮาส์

ขยับมาอีกหน่อยก็ช่วง โตเกียวบานาน่า แล้วก็เป็น สยามบานาน่า แล้วมาเลอแปงบานาน่า

หรือที่เอามาขยับหน่อยก็ Tiger Sugar เป็น Fire Tiger

แต่ Me too นี่พิสูจน์แล้วว่าคนทำตามแรกๆ นี่กอบโกยได้เยอะจริง

หม่าล่าของจินดานี่ ช่วงแรกๆ ร้านไหนเปิดสายพ่านสู้ด้วยใหม่ๆ ลูกค้าอย่างเยอะเลย

ถึงแม้รสชาติจะแบบไม่ไหว แต่คนรอคิวเต็ม

จับตลาดที่พึ่งฮิตแล้วรีบทำตามนี่ ทำเล + กระแส

ที่สุดละยุคนี้สำหรับผม

เดี๋ยวดูลาบูบู้ว่าใครจะดอยบ้าง

ผลิตของแบบเดียวกันเพื่อแย่ง Market Share เรื่องปกติ แต่บางทีล้ำเส้นเกินจนเรียกว่าก๊อปได้เลยอันนี้น่าเกลียด

ปกตินะผมว่ามันไม่ได้แปลกอะไร อะไรที่เห็นคนทำขายเยอะๆนั่นแหละแสดงว่ามันขายได้ ขายดี
ยกตัวอย่าง ร้านหนังสือกาตูน, ร้านหนังสือ จะมือ 1,2 ก็ไม่เห็นคนทำแข่งนะเพราะทำแล้วมันเจ๊งไง

ผมว่ามันไม่ใช่ด้านมืดอะไร ปกติของโลกธุรกิจ

ให้เรามองมันเป็นร้าน ข้าวมันไก่ นางฮง นายโฮ นายอ้วน นายหมู นายหมา มันก็คือข้าวมันไก่

คุณตัน ปรมาจารย์ด้านนี้

ปกติมากนะ คนเขียนบทความน่าจะไม่เข้าใจ หรือสร้างคอนเท้นต์มากกว่า ไม่งั้นทั้งโลก ก็จะมี ร้านกาแฟ ร้านข้าว โรงหนังได้แค่ร้านเดียว เพราะถ้าคนอื่นทำถือเป็นด้านมืดงี้ อิหยังวะ ที่น่าจะแย่จริงๆคือ ทำเหมือนกัน ตั้งชื่อคล้ายกัน ไอโฟน กลายเป็นไอฟง แบบนี้ 555