[RE: แนวคิดในการเลี้ยงลูก]
ผมโตมาด้วยฐานะคนส่วนใหญ่ของประเทศแน่นอน แน่นอนโรงเรียนรัฐพื้นที่ทั่วไปนั่นแหละ
แต่แม่ผมก็เข้าใจว่านั่นดีสำหรับแล้ว ตรงข้ามกัน ผมที่อิจฉาลูกพี่ลูกน้องได้เรียนเอกชนเกรดดี กิจกรรมจัดเต็ม ภาษาแน่น ห้องเรียนดูดี แถมคอนเน็คชั่นสวยอีก
ใครบอกว่าเรียนที่ไหนก็เหมือนกัน ผมขอเถียงขาดใจ เชื่อเถอะโรงเรียนทุกโรงเรียนต่างกันจริงๆ
ตัวอย่าง สมัยผมเรียนอาจารย์ประจำชั้นหนีไปบวช ห้องผมไม่มีอาจารย์ที่ปรึกษา เด็กๆช่วยเหลือตัวเองกันแบบผุๆพังๆ อาจารย์คณิตขาดแคลน เอาอาจารย์เกษียรที่ป่วยมาสอน สอนๆ หยุดๆ เหมือนเอามาทรมานมากกว่า เรียนก็ไม่รู้เรื่ิอง อาจารย์สอนก็ไม่ค่อยจะมีแรงเน้นนั่งอ่านเอา เอกชนทำงี้ผปค ฟ้องเละเทะ
อีกเรื่องคือระบบรักษาความปลอดภัย พวกของหายน่าจะเป็นทุกโรงเรียนไม่นับละกัน กรรโชค บุหรี่ยา น่าจะทั่วๆไป
ของผมหนักสุดคือมีคนแอบเข้ามาห้องจุดไฟตรงประตูที่ตกแต่งด้วยกระดาษอะ ในขณะที่นักเรียนทั้งห้องลงไปเรียนพละ กลับมางงๆ ทำไมไหม้ๆ เปียกๆ อ๋อมีคนจุดไฟเผาประตูห้องผม อย่างฮา ดีที่ห้อง 2 ช่วยกันดับไฟได้ทัน
ปีนั้นเลยต้องนั่งหนาวๆ เพราะว่าเป็นห้องเรียนเดียวที่ไม่มีประตู
ฉะนั้นผมบอกตัวเองว่า ถ้ามีลูกเมื่อไหร่ ผมจะจัดเต็มอย่างน้อยการศึกษามันต้องเลิศ อาจจะไม่ระดับนานาชาติ เพราะว่าเกินความสามารถไปหน่อย แต่อย่างน้อยสองภาษา สาธิต มีซัมเมอร์ไปต่างประเทศได้บ้าง หรือแลกเปลี่ยน ตอนนี้ก็เริ่มเก็บเงินไปเรื่อยๆละได้มาก้อนนึง แต่ยังไม่มีลูกนะ